Ow ow Corona: een onverwacht bezoek

Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik op het schoolplein stond te klagen over de regen. Heeft het recentelijk geregend dan? Nou... Het heeft zelfs 3 weken non-stop geregend. Geen overdrijving, ik heb het bij gehouden. 3 weken lang elke dag een gigantische hoosbui van een paar uur of gewoon lekker de hele dag door. Dan was het eindelijk even droog. Totdat je je kind  van school moet halen. Drijfnat sta je dan te wachten op het schoolplein, met een druipende dreumes, omdat hij languit in een plas op zijn plaat ging. Dan mag je best klagen toch? Dat geklaag over nietszeggende zaken voelt als een eeuwigheid geleden.

Al zolang niet op het schoolplein geweest

Ik besef me dat we al 4 weken niet op het schoolplein zijn geweest. Al zo lang niet! Zelfs tijdens de zomervakantie komen we wekelijks op het schoolplein om de moestuin en andere planten water te geven. Wat raar dat dat nu niet meer kan. Zelfs de kleine Pluis heeft de afgelopen week niet meer gevraagd of hij naar de peuterspeelzaal mag. Het is uit zijn systeem verdwenen. We zijn te lang thuis. Normaal vraagt hij elke dag of hij naar de kippencrèche mag (want ze hebben er kippen). K3 is het fenomeen crèche of peuterspeelzaal simpelweg vergeten. 

Onverwacht bezoek

Maar dan gaat de deurbel! Er staan 2 juffen van de kippencrèche met een tasje met vrolijke paasknutselideeën én paaseitjes voor de deur. Wat een verrassing! Ender staat te stuiteren van plezier en komt nog amper uit zijn woorden. Hij wil op de juffen afrennen, maar moeders is hem te snel af en heeft geanticipeerd dat hij dat wil doen. Ik houd zijn handje stevig vast en zeg dat we afstand moeten bewaren. ‘Corona toch mama?’ voegt de oudste er aan toe. Precies. Corona. Maar we kunnen de juffen wel van een afstandje zien en vragen hoe het gaat. Zo ver is dat helemaal niet, die paar meter. En kijk, zelfs Puk is er! Puk, de crècheknuffel, steekt haar koppie uit de fietsmand. ‘Kijk mama, Puk is er ook! Ik vind Puk lief’ glundert de kleine kwijlerd. 

Ow ow Corona, wat leer je ons toch veel

Al snel heb ik 3 stuiterballen om me heen die alledrie tegelijkertijd willen praten, waardoor niemand er nog iets van verstaat. Zelfs papa komt uit het muffe werkhok waar hij tegenwoordig zijn dagen slijt, gelopen om zoveel vrolijk rumoer. Het bezoek voelt als een uitje. Wie had dat pré Corona kunnen bedenken? Dat een simpel gesprek met andere mensen als een uitje voelt.

We komen nergens meer en iets anders dan noodzakelijke boodschappen wordt bij ons niet gedaan. Iedereen, inclusief de juffen, vinden het heerlijk om even te kletsen met iemand anders dan buiten je gezin of sociale bubbel. Geen Corona praatjes, maar kleuterpraatjes. Heerlijk! Corona maakt me weer eens nederig... Dankbaar zijn om een vriendelijk praatje. Het raakt me. Wie had dat een maand geleden gedacht. Ow ow Corona, wat leer je ons toch veel.

Meer blogs van Melek: