Een ondraaglijk verdriet
Je kind is niet zo lekker. Ach, het waait wel weer over. De bekende -R is in de maand. Iedereen is aan het snotteren. Kijk maar om je heen. Toch zit het je niet lekker. Je kind gaat plotsklaps erg achteruit. Dit is geen gewoon gesnotter. Het spreken gaat lastig, ze ziet niet meer goed en braakt. De dokter wordt gebeld. Het antwoordsysteem zegt dat je op 1 moet drukken voor spoed. Je twijfelt even, maar kiest dan voor de spoedknop.
De diagnose wordt snel gesteld. Twijfelden de artsen maar. Kreeg je maar een andere diagnose. Het blijkt goed mis te zijn met je kind. Het is een hersenbloeding. Ze is pas 12 jaar jong. Een hersenbloeding is toch voor oude mensen? Komt het nog wel goed? Zo veel vragen razen door je hoofd...
Ze ligt in het ziekenhuis. Ze kan zich moeilijk bewegen. Niemand weet waarom je kind een hersenbloeding heeft gehad. Hersenbloedingen bij kinderen zijn zeer zeldzaam wordt er verteld. Als het al voorkomt, komt het door een aangeboren vaatafwijking in de hersenen wordt er verteld.
Je ziet dat de neuroloog zijn mond beweegt. Er komen woorden uit. Je luistert wel, maar je hoort het niet. Het dringt allemaal niet tot haar door. Je leven staat op zijn kop. Waarom heeft jouw kind een hersenbloeding? Hoe meer antwoorden je krijgt van de neurologen, hoe meer vragen je krijgt.
Met elk antwoord stapelt het verdrietig zich op. Je hebt een berg aan verdriet in de ziekenhuiskamer liggen. Er is een berg aan verdriet in de auto die je elke dag heen en weer brengt van thuis naar ziekenhuis. Je thuis is gevuld met verdriet en de eetstoel van je kind is bedolven onder het verdriet en nog amper nog te zien...
Je kijkt naar je mooie kind. Zo bleek. Zo rustig. Ademt je kind nog? Je voelt even en aait het lijkbleke handje wat een paar dagen geleden nog zo levendig was. Er lopen talloze draadjes van kind naar apparaat. Je hoort het geruststellende gepiep dat zegt dat je kind er nog is. Met elke piep die je hoort, verbleken de dromen die je ooit had voor je kind. De Cito toets is niet meer van belang. De schoolkeuze voor komend jaar maakt niet meer uit. Jouw kind zal nooit meer naar de middelbare school gaan, laat staan studeren, solliciteren, een relatie krijgen of kinderen krijgen. Het lot wat geen enkele ouder mee zou moeten maken, heeft jullie gezin getroffen.
De spoedkeuze heeft niets uitgehaald. Een paar dagen later is ze dood.
Wat rest is een intens verdrietig gezin met dromen die nooit meer uit zullen komen.
Een verscheurd gezin. Er blijven broertjes achter met wie je nooit meer zult kibbelen. Nooit meer zult stoeien. Nooit meer samen zult lachen. Een moeder radeloos. Een vader gebroken. Wat een ondraaglijk verdriet.
En dat allemaal op een schooldag…
Afbeelding: Gorodenkoff by Shutterstock
Meer blogs van Melek:
Reacties 0