Een ochtend of een avond mens

Ben jij een ochtend of een avond mens? Vraagt iemand me tussen neus en lippen door. Uh, ik denk na. ‘Een ochtend mens denk ik. Of nee, misschien ook wel een avond mens’. Ik denk na of ik hierin wel een keuze moet maken voor mezelf. Als ik namelijk een keuze moet maken betekent dit dat ik het één boven het ander verkies, en dat wil ik niet want ik vind het allebei leuk om te zijn. Ik geniet namelijk heel erg van de late uurtjes maar ook van de hele vroege en dan vooral als iedereen al en nog in bed ligt.

‘Ik ben het allebei!’ zeg ik heel zelfverzekerd en ik zie nog net de verontwaardigde blik van deze persoon als ik op het knopje van de koffieautomaat druk. ‘Hoe doe je dat dan?’ ‘Nou gewoon, heel weinig slapen. Dat heb ik nog overgehouden van de tropenjaren’ zeg ik lachend en ik neem een slok van mijn koffie, loop naar mijn werkplek en onderweg denk ik na over deze opmerking.

Tropenjaren, ik herhaal het woord in mijn hoofd en ga terug naar die tijd van die oneindig lijkende lange periode van poepluiers, poeprompertjes, zure kotslucht, lektieten, wandelwagens met zonneschermpjes die alle kanten op gaan staan behalve in de richting van de zon, consultatiebureaubezoekjes met de nodige goed bedoelde adviezen over de 3 RRR, dat gehops met zakken poep en plasluiers naar de container om vervolgens maar door te wandelen om de volgende lading luiers (omdat ze in de aanbieding zijn) te halen in de stad. En dan kom je bepakt en bezakt langs zo’n winkel die het in zijn hoofd heeft gehaald om een hele doos lotiondoekjes van 1 meter bij 1 meter in de aanbieding te gooien zodat ouders zich geen moment bedenken en hups zo’n hele doos bovenop het kind plaatsen want dat was nog het enige vrije plekje.

Omdat die doos natuurlijk alleen blijft staan, als je die tegenhoudt met één hand. Moet je met de andere hand sturen. Dat gaat wel, voor even....maar niet voor die hele weg terug naar huis. Want je had van tevoren bedacht, dat je eens lekker een lange wandeling ging maken zodat jouw kleintje kan genieten van de buitenlucht en dan heeft hij nu het uitzicht van een gele Zwitsal doos.

Tussendoor moet je ook nog eens 10x stoppen, om spuugdoekjes onder je kind te leggen, spenen in dat mondje te proppen en die regenhoes die je tot overmaat van ramp helemaal onderin de wandelwagen hebt gelegd, waar natuurlijk alle boodschappen bovenop liggen.

Omdat het al plenst trek je zó hard aan die regenhoes dat hij scheurt en de potjes babyvoeding over straat rollen zodat je daar ook nog achteraan moet rennen. Want alles voor je kind! Als die maar niet nat wordt! Mama mag trouwens wel nat worden en de doos met billendoekjes ook, want die paste niet meer onder de regenhoes.

Als je dan thuis komt, nat van de regen en nat van het zweet pak je met een zucht die zeiknatte doos met lotion doekjes van je kind af, die natuurlijk scheurt en dan flikkeren zo al die 36 pakken billendoekjes op de grond. Maar ja, je moet het opruimen. Je bent namelijk de enige die daar fysiek toe in staat is.

Daar gaan we weer, boodschappen uitpakken, kind uitpakken, poepluiers verschonen, poeprompertjes verschonen, poepwandelwagen verschonen, wasmachine piept, kind huilt, vaatwasser piept, kind schreeuwt, droger piept, kind krijst, stofzuiger aan, mama hoort niks, telefoon gaat, dat hoort mama wel, gesprek van een uur, kind slaapt, bel gaat, kind huilt, kind schreeuwt, alles, alles passeert de revue en ik krijg bijna geen lucht meer bij het idee dat ik dat allemaal gewoon deed.

Jeetje waar haalde ik de energie vandaan?

Gewoon minder slapen........tijd zat.

Afbeelding is van Shutterstock

Meer blogs van Lonneke: