Net mijn moeder!

Mijn moeder leeft al bijna twaalf jaar niet meer, maar onlangs kwam ik haar toch tegen. Ze was gewoon springlevend! Toen ik mijn boodschapjes af wilde rekenen, en er in geen velden of wegen een kassamedewerker was te bekennen, nam ik het heft in eigen handen. Ik scande mijn eigen boodschappen bij een zogenaamde, moderne zelfscankassa. Ware het niet dat deze kassa helemaal niet onder die noemer viel. Zo legde een alleraardigste jongeman me niet veel later uit. Geschrokken nam hij de kassa van me over, terwijl ik bijdehand verkondigde dat ik het eerste artikel al voor hem had gescand! Als het geen zelfscankassa is, waarom is er in geen velden of wegen een kassamedewerker te vinden? Ergens best logisch dat een klant dan vroeg of laat het heft in eigen handen gaat nemen…toch?

Zo leek mijn onbedoelde domme actie, een bewuste keuze en leek ik een zelfverzekerde vrouw die niet met zich liet sollen. Niets was minder waar! Ik had écht niet in de gaten dat deze kassa geen zelfscan kassa was.

Daar bleef het niet bij…

Dit was overigens niet de eerste keer dat ik ruzie had met een zelfscankassa. Eerder presteerde ik het al eens om mijn bankpasje in de verkeerde betaalautomaat van een zelfscankassa te steken, ik stond zo op het punt om de boodschappen van mijn buurman te betalen. Dat stelde hij erg op prijs, zo vertelde hij me, maar hij kon echt zijn eigen boodschappen wel betalen. ‘Nou, graag of niet hoor!’ Was mijn adremme reactie en met het schaamrood op mijn kaken stak ik mijn bankpas in het juiste apparaat om niet veel later met hetzelfde schaamrood op mijn kaken de winkel weer te verlaten. Waarom zag ik dat nou niet?! Ik leek mijn moeder wel, zo hoorde ik mijzelf denken.

En dan die keer in de bios…

Op het ticket stond toch écht dat we zelf een plek uit mochten zoeken in de zaal? Wist ik veel dat dit niet gold voor de stoelen waar een keurig A4tje op lag met: ‘Gereserveerd’. Een omhooggevallen kakbal wees me erop dat ik op zijn plek zat. Dus zonder pardon werd ik samen met mijn dochter van onze stoelen gelicht, terwijl er nog meer dan voldoende plekken in de zaal over waren. Twee volwassen kerels die perse op hun gereserveerde plekken plaats wilden nemen. Bij een kinderfilm. Oké. Die A4tjes waren voor mij slechts een detail, want we mochten toch zelf een plek uitzoeken? Mooi niet dus… Natuurlijk had ik dat kunnen weten en had ik beter moeten weten, maar nee hoor… het kwartje viel gewoon niet! Die mannen hadden uiteraard gelijk, maar ik kon het op dat moment gewoonweg niet uitstaan. Want ik werd geconfronteerd met mijn eigen onnozelheid en daar waren die twee kerels getuigen van. No funny. Op dat moment dan. Nu kan ik er smakelijk om lachen!

Weer deed ik mezelf aan mijn moeder denken. Het begon door te dringen: mijn moeder is nog springlevend! Ze leeft gewoon voort in mij! Liefkozend noemde ik haar wel eens een ‘onbenul’. Want ze kon echt een onbenul eerste klas zijn. In mijn jongere jaren in bepaalde situaties hoogst gênant, later werd het uitermate grappig! Het hoorde bij haar, het maakte mama, mama. Noem het een vorm van ‘naïef’ zijn, in positieve vorm. Want door deze zogenaamde naïviteit trok ze lekker haar eigen plan en trok ze zich niets van anderen aan. Ze had een soort van duurzame onbevangenheid. Het maakte haar niet uit als ze onbedoeld eens buiten de lijntjes tekende.

Mijn moeder stroomt door mijn aderen

Ik ontdek nu dat ik erfelijk belast ben met diezelfde onbenulligheid als mijn moeder. Alleen kan ik het nog niet omarmen zoals zij dat deed. Zij was niet gauw onder de indruk van haar onbenulligheden. Ze haalde haar schouders op en ging verder waar ze was gebleven. Ik voel me wel degelijk een grote kluns wanneer ik tot de ontdekking kom dat de onbenul in mij weer eens zegevierde.

Ik kwam mijn moeder weer tegen, in mij, en ze was springlevend! Dat weegt zwaarder dan de gênante momenten die dat zo nu en dan met zich meebrengt, want ergens voelt het zo vertrouwd en is het zo herkenbaar. Er komt een dag dat mijn meiden ook door krijgen dat hun moeder een onbenul eerste klas is. Ook zij zullen dit in hun puberjaren waarschijnlijk allerminst waarderen, om in hun jong volwassenheid te ontdekken dat dit juist ook uitermate grappig kan zijn en dat dit hun moeder typeert. Hopelijk heb ik tegen die tijd ook lak aan mijn suffe acties, haal ik er net zo hard mijn schouders voor op als mijn moeder altijd deed en houd ik daarmee een heerlijk stukje onbevangenheid in stand.

Herken jij jezelf ook in je moeder?

Meer blogs van Judith: