Negatief is het positiefste woord van dit jaar

Iedereen is thuis. K2 (kind2) klaagt dat hij helemaal niet zo ziek is en alleen maar een snotneus heeft. Dan kun je heus wel naar school. Hij demonstreert de snotneus -al dan  niet per ongeluk- door een gele snotbel te niezen. K1 gilt als reactie erop dat het komt door ‘COOOROOOOWNAAAAH, snap dat dan dommerd of ben je soms dom!’ en gaat vervolgens stug door met haar zelfbedachte rekensommen. 

K3 smijt ondertussen keihard de deur dicht, dat de klink ervan op de grond ligt, terwijl hij schreeuwt dat hij wel alleen naar de kippencreche gaat op de fiets. 

Mijn hoofd zit vol snot, ik heb net een niesbui overleefd en verder droog gebleven, wat al een prestatie an sich is en als er nog 1 iemand met de deuren smijt of zijn stem verheft, zet ik iedereen in het kippenhok. Is dat begrepen?’ Dat is geen eufemisme, ik ben bloedserieus. Dat steen en been geklaag is nu afgelopen! Mama kan het gejengel niet meer aanhoren. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en de inspanning zorgt voor nog meer hitte in mijn lijf. 

Een bezorgde K1 loopt op me af met een verontruste blik. Weg is haar boosheid en schreeuwstem. ‘Misschien moet je even zitten met een dekentje mama’ wordt er bezorgd gezegd, terwijl er een klein meisjeshandje over mijn wang en rug wrijft. Aawhhh. Wanneer heb je dit geleerd lief klein moedertje?

Toch smelt ik niet helemaal door dit überlieve gebaar, maar toch minstens genoeg om mijn kippenhok idee te laten varen. (Maar zeg nou zelf, het kippenhok is echt heul handig). 

Thuis is iedereen ongemakkelijk in wachtstand tot er uitsluitsel is over het waarom. Papa en mama zijn verkouden en weten niet of het Corona is of een gewone verkoudheid. Ik heb zo geen zin in wéér een test, maar het is niet anders. Voor de derde keer sinds de welbekende -R in de maand is, probeer ik een afspraak te maken.  Dat lukt zowaar. Huh, ik kan dezelfde dag nog terecht en ik ben nog geen 5 minuten bezig. Wat een verschil met de vorige 2 keren dat ik er uren, wat zeg ik, zelfs 3 dagen een afspraak voor een Corona test wilde te maken. 

We stappen 2 uur later in de auto naar een testlocatie in de buurt. Ik maak een foto van de wachtrij en krijg een uitbrander van K2. ‘Geen foto’s maken mama’ roept hij geschrokken uit. ‘Het stáát er toch, waarom doe je het dan’ wordt er gemopperd door de wijsneus. Ik zie geen verbod en ga stoïcijns door wanneer tot me doordringt dat hij een bord voorleest. Hè, sinds wanneer kun jij lezen? Als ik mijn hoofd wat verder naar rechts draai, zie ik dan ook het metersgrote bord staan waar het om gaat. Ehm, oopsie...

We rijden door naar de eerste plek waar onze namen worden afgevinkt. Iedereen is zo vriendelijk en behulpzaam, terwijl ze daar in de kou door weer en wind staan met hun administratie. Petje af. Stapvoets gaan we verder. De raampjes gaan weer open en meterslange wattenstaafjes gaan naar binnen. Ik kijk naar De Man en zie tot mijn grote schrik dat het staafje compleet in zijn neus verdwijnt en niet omdat het zo’n klein neusje is om vervolgens zijn hersenpan aan te raken. Het gebeurt voor mijn eigen neus, brrrrr. Deze kennis had me bespaard kunnen blijven. Onwetendheid is met sommige dingen heerlijk. Wanneer ik aan de beurt ben, sluit ik mijn ogen. Mijn amandelen worden gekieteld en mijn hersenen krijgen een stroeve aai. Staafje opbergen, doorrijden en dan begint het grote wachten. Of je wilt of niet, het is toch spannend of je test positief of negatief is. 

Tot het resultaat binnen is, zitten we in quarantaine. Tot groot verdriet van de kinderen, maar nee. Binnen is binnen. Het verlossende telefoontje komt de volgende ochtend al. Ook een primeur. De vorige keren had ik een mail in mijn inbox. Het resultaat zorgt voor een huppeltje.  

Ik heb géén Corona, de test is negatief. 

Negatief wordt zo toch maar mooi het positiefste woord van dit jaar. 

Meer blogs van Melek: