Het is lang geleden dat ik het Oorlogsmuseum in Overloon heb bezocht. Mijn herinneringen hieraan waren nou niet echt wat je noemt gezellig. Ik heb daarom ook nog nooit een poging gewaagt om hier met mijn eigen kinderen van 11 9 en 4 heen te gaan. 

 

Tot vandaag dan….

We wilde iets leuks gaan doen. Toen we het idee aan de kinderen voorstelden om naar het Oorlogsmuseum te gaan, kregen we natuurlijk meteen commentaar. 'Dat is saai!!' 'Dat vinden we niet leuk!' 'Stom!' 'Nou oké er is ook nog dat klimbos Klimkong, dat ligt er naast, zullen we dat dan doen?' 'Jaaaaaaaaaaa, daar willen we heen, mag het, mag het, alsjeblieeeeeeeeeft!'

 

En toen werd het toch het oorlogsmuseum

Omdat het museum en klimbos praktisch naast de deur ligt arriveerden we er al in een kwartiertje. Maar toen kwam Fay, de oudste 11 jaar, vertellen dat ze haar slippers aan had en dat je daar niet mee mag klimmen. Omdat er ook regen werd verwacht en we eigenlijk geen zin hadden om terug te rijden om haar schoenen te halen besluiten we toch maar op aanraden van het personeel naar het Oorlogsmuseum te gaan. 

Er loopt één heel blij iemand naast me en dat is Roel, 46 jaar. Mijn lopende encyclopedie als het over oorlog gaat.

 

Het omslagpunt

Alle kinderen lopen met tegenzin mee en ik vraag me af of we hier wel goed aan doen. Het zoontje van mijn vriendin roept nog even: 'ik wil niet, dit is alleen voor watjes'. Met een beetje tegenzin kopen we toch kaartjes en loodsen de kinderen naar binnen. 

Eenmaal binnen slaan ze om als een blad aan een boom. Lopen ze met gepaste tred naar een vitrine kast. Kijkend naar een speelgoedpopje gekleed in een Duits uniform van de SA. De Sturm Abteilung, de bruinhelmen van een door Hitler opgerichte knokploeg. We zien kinderlaarsjes om soldaatje mee te spelen en een doos met kerstballen en een piek versiert met hakenkruizen. Het idee dat er kerst wordt gevierd met hakenkruizen in je boom benauwt me.

Ik draai me om en zie de kinderen staan, kijkend naar een immens groot scherm waar tijdens een korte film hoogtepunten worden uitgelicht vanaf 1921 tot 1945. Ik ben meteen in oorlog. Ik voel de oorlog tot op het bot.  Er flitste van alles voorbij, Nederlandse militairen op de fiets, met hun geweer op hun rug, het derde rijk, de kristalnacht, de boekenverbranding. 

Meteen werden door alle kinderen vragen gesteld. 'Waarom verbranden ze al die boeken mama?' Vroeg Fay onze boekenwurm. 'Waarom gooien ze die ruiten in?' vroeg Jins onze zoon. "Mama is dit nu links en dat rechts? Of is dat rechts en dat links?" Vroeg Ninte onze 4 jarige.

We lezen dagboeken, luisteren naar verhalen van nog levende mensen die de oorlog mee hebben gemaakt, we bekijken jeeps, een oude geldwagen waar de koningin en prinsessen stiekem in zijn vervoerd, we zien fietsen met houten banden, geheime doorgangen achter boekenkasten. De joden vervolging, de hongerwinter, de concentratie kampen, de wreedheid, de angst maar ook zie je hoe de bevolking van toen de kracht had om gewoon door te gaan met leven. Onvoorstelbaar! Als ik een pet op had, dan nam ik hem nu af!

 

Schuilen in ons eigen dorp

Fay wijst ons op een deur met een timer er boven. We besluiten te wachten voor een film. De kinderen zijn helemaal hieper en tellen de laatste 10 seconden met zijn allen af. In de film zitten we in oorlog en letterlijk in ons eigen dorp, ons dorp waar wij wonen! De Duitsers hebben het ingenomen, ons eigen Venray! Dan ineens horen we zoiets als: 'Hallo, auf diese Weise! Durchgehen. Komm her Auf diese Weise!' Twee Duitse soldaten staan naast de deuropening geprojecteerd op de muur en wijzen ons de weg naar de schuilkelder. We gehoorzamen en komen in een nagebouwde schuilkelder. Weer luisteren we naar mensen en kinderen, die vertellen hoe het leven in de schuilkelder is. Afschuwelijk. Uiteindelijk worden we bevrijd door de Engelsen 'Come on, this way!' en we worden naar buiten geloodst. 

 

Even plassen

'Mama!!, ik heb dorst en ik moet plassen!' We besluiten even wat te gaan eten en drinken in het restaurant. De prijzen verassen ons, je kunt hier erg goedkoop een hapje en een drankje krijgen. Na nog een sanitaire stop duiken we weer het museum in. 

We stappen in een bommenwerper simulator en voelen hoeveel angst die militairen van toen hebben gehad als er vanuit de grond op je geschoten wordt. Nou ik kan je zeggen dat tijdens de rit mijn lichaam al zijn stresshormoon helemaal heeft "verbruikt".

Jins de zoon gaat helemaal op en waant zich als een echte soldaat, hij geeft de "piloot" complimentjes over de geslaagde bombardementen en bidt hardop dat wij in ieder geval niet geraakt worden. (De afloop houd ik geheim)

 

Vrouwen waren ook helden in de oorlog

Ik heb nooit geweten dat 20 miljoen vrouwen tijdens de oorlog in Amerika verantwoordelijk waren voor de productie van minstens 300.000 vliegtuigen, duizenden schepen, tanks, munitie en verder alles wat met de oorlog te maken heeft. We lopen de hal in en ik kijk ineens met een heel ander beeld naar al die tanks, vrachtwagens en vliegtuigen. Dit hebben vrouwen gemaakt? Respect! Ik zie bij Fay ook een lachje, 'hebben vrouwen dit echt gemaakt mama?' 'Ja lieverd echt waar, knap hè!'

De kinderen vinden alles gaaf en kijken hun ogen uit! Maar beseffen ook hoe erg de oorlog was voor de kleine mensjes die vroeger dezelfde leeftijd hadden als zij nu. Het museum heeft op een ontzettend goede manier zowel ons als onze kinderen weten te boeien.

Alle kinderen mogen nog een souvenier uitzoeken. Fay de boekenwurm kiest het dagboek van Anne Frank, Jins de ontdekker kiest een kompas en Ninte kiest een parachutist, die ook nog echt kan 'parachuten'.

En nu Pannenkoeken!!!!!

Jaaaaaaaaaaa!!!! We lopen na een geweldige dag naar het nabijgelegen pannenkoekenrestaurant en genieten nog een uurtje na van deze enerverende dag.

 

Meer blogs van Lonneke: