Wat vind jij mooi aan je lichaam?

Soms lijkt het wel of mijn oudste dochter alle wijsheid in pacht heeft. Terwijl ze in bad zat, vroeg ze mij lukraak wat ik dacht dat zij het mooiste van haar lichaam vond. Ik wist het niet en was benieuwd naar wat ze ging zeggen. Vastberaden vertelde ze me dat ze haar buikje het mooiste vond. Omdat dit het grootste van haar lichaam was. Momenteel heeft ze een voorliefde voor alles wat groot, groter en meer is. In verhouding besloeg haar buikje inderdaad een groot deel van haar lijfje.

Er ontsprong mij een lach en ik beaamde dat ik haar buikje ook heel erg mooi vond. Vervolgens vroeg ze me wat ik het mooiste van haar lichaam vond. Zonder enige aarzeling wist ik haar te vertellen dat ik haar sproetjes heel erg mooi vind. Die sproetjes zou ik ook heel erg graag willen hebben. Mijn meisje begon te lachen van trotsheid. Eigenlijk vond ik alles aan haar mooi. Ieder stukje van haar kleine, mooie lijfje heb ik lief. Er is geen stukje wat ik niet mooi vind. Zo vertelde ik haar.

Het mooiste aan mijn lichaam

Tevreden liet ze zich onderuit zakken in het bad. Toen ze weer overeind kwam, vroeg ze me wat ik het mooiste aan mijn lichaam vond. Goede vraag. Ze raakte een gevoelige snaar bij me aan. Al een tijdje kan ik mijn lichaam niet meer als dusdanig bestempelen. Hoewel dat niets afdoet aan het feit dat ik mega trots ben op mijn prachtige lijf. Al weer eventjes geleden, viel ik zes kilo af. En ja, dat deed me goed. Toch verandert dat niets aan het feit dat ik sinds mijn zwangerschappen anders tegen mijn lijf aan ben gaan kijken en ik dit niet meer kan rijmen met schoonheid. Misschien schoonheid op een andere manier? In dat opzicht heb ik er een beetje een haat/ liefde verhouding mee.
Mijn dochter was uiteraard te jong om haar dit ingewikkelde verhaal uit te leggen. Ik begreep het zelf al amper. Dus ik vertelde haar in volle overtuiging dat ik ook mijn buikje het mooiste vond. Vragend keek ze me aan. Nee, niet omdat deze het grootste van mijn lichaam is. Eenvoudigweg omdat zij en haar zusjes er in hadden gewoond en zij in mijn buik konden groeien tot de meest volmaakte en schattigste baby’tjes van de wereld. Daar ben ik mijn buik voor altijd dankbaar voor. Dat maakt dat mijn buik het mooiste is van mijn lichaam. Terwijl ik haar dit zo vertelde, voelde ik dat dit ook echt zo voor mij was.
 

Alle clichés blijken waar!

Ik zag aan haar toetje dat ze het bijzonder vond wat ik vertelde. Ook zij was er trots op dat zij in mama haar buik heeft gezeten. Ze begon te giebelen en vroeg mij of ik wilde weten wat zij het mooiste aan mijn lichaam vond. Tuurlijk wilde ik dat weten! Ze verkondigde dat ook zij mijn buikje heel mooi vond. Vervolgens  werd ze wat verlegen en vertelde dat zij mijn vrouwenborsten ook heel mooi vond. Direct daarna wees ze naar haar eigen zogenaamde ‘borsten’ en zei dat ze nu nog maar kleine tietjes had en dat ze hoopte dat ze later net zulke mooie borsten zou krijgen als mama. Je kon me opvegen! Die overgave waarmee ze dat zei. Het was zowel vertederend als buitengewoon grappig. Mijn lieve, kleine, slimme meisje!

Vijf jaar en zich al zo bewust van lichaam en schoonheid. Hopelijk blijft ze zichzelf nog lang mooi vinden. Want dat is ze! Door haar vind ik mezelf ook mooi. En door haar zie ik ook dat echte schoonheid van binnen zit. Zij weet de meest voor de hand liggende clichés om te turnen tot de meest waardevolle waarheden. Met haar in mijn wereld, bestaan er eigenlijk geen clichés meer. Ze blijken allen waar te zijn!

Meer blogs van Judith: