Moeder worden zonder positief rolmodel

Alles wat je meemaakt in je leven vormt je. Het maakt dat je bent wie je bent. De een krijgt met meer hobbels te maken in zijn of haar leven dan de ander. Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis. Daardoor groeide ik op in een onstabiele omgeving en was ik altijd op mijn hoede. De band die ik heb met mijn moeder is ook een hele complexe, omdat ik onveilig gehecht ben. Dit is het eigenlijke verhaal wat ik met je wilde delen. Maar om dit te kunnen bevatten had je meer informatie nodig, teveel informatie voor één blog. Troost je, dit is het laatste deel.

» Lees ook: als je ouders hebt met psychische problemen

Negentien jaar en zwanger

Op mijn negentiende raakte ik onverwacht zwanger van mijn oudste zoon. Niet dat ik niet wist hoe het werkte hoor, maar toch overkwam het me. Misschien nam ik ook wel, onbewust,  meer risico dan nodig. Ondanks dat ik nog thuis woonde, was ik direct vastbesloten dat ik de baby zou houden. Gelukkig stond mijn vader achter mijn besluit. Het zou allemaal wel goed komen toch? Ik bedoel, wat is er nou helemaal voor nodig om een kind op te voeden? Mijn kindje zou het goed krijgen bij mij, daar was ik van overtuigd. Eerst moest ik nog even een huis regelen, dat was natuurlijk wel zo prettig voor iedereen. Daarnaast was stoppen met roken ook wel wenselijk, maar ik had zoveel te regelen, het lukte me niet. Stom? Jazeker, maar ik was jong, dom en onbezonnen. Dat blijkt toch wel uit bovenstaand verhaal?

Hoge bloeddruk en sterretjes

Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog zwangerschapsvergiftiging. Met ongeveer 31 weken zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Al snel werd duidelijk dat mijn kindje te vroeg en te klein ter wereld zou komen. Ik had geen idee wat voor gevolgen dit zou kunnen hebben. Niet voor mezelf, maar ook niet voor de baby. Ik bleef mezelf immers steeds voorhouden dat het allemaal wel goed zou komen? Met 35+6 weken zwangerschap werd Johan geboren. Hij woog maar 1650 gram. Ondanks zijn lage geboortegewicht deed hij het verder wel super, maar hij moest toch gelijk mee in de couveuse.

» Lees ook: mijn kind in de couveuse

Hechting met mijn baby

De geschiedenis herhaalde zich. Net als mijn moeder bij mijn geboorte, kon ook ik mijn baby niet gelijk bij me houden. Het begin van Johan en mij was in alle opzichten dramatisch. Tijdens de zwangerschap had ik geen tijd om te genieten. Geen tijd om verbinding te zoeken met dat mensje wat in mij groeide. Niemand nam me echt onder zijn of haar hoede om me voor te bereiden op dat wat komen ging. Ik bedoel, hoe vaak word je voor de eerste keer moeder? Zag dan echt niemand dat ik er absoluut niet klaar voor was? Dat ik geen idee had waar ik aan begon?

Naast het feit dat ik tijdens de zwangerschap niet kon genieten, lag Johan de eerste maand van zijn leven in het ziekenhuis. Ik gaf borstvoeding. Dat wilde ik echt tot een succes maken! Driftig begon ik met kolven en mijn productie kwam al snel op gang. Tot ik een opmerking kreeg van een verpleegkundige…Of ik enig idee had hoeveel, nou ja, hoe weinig voeding Johan nodig had? Het was voor mij een mokerslag, ik werd daar zo onzeker van! Ik minderde abrupt met kolven, iets wat natuurlijk funest is voor je productie op de lange termijn. Ook lag er een schriftje bij de couveuse waar de verpleegkundigen af en toe iets inschreven. Een keer stond erin: moeder is erg onzeker in de verzorging van Johan. Dat droeg niet erg bij aan mijn zelfvertrouwen.

Ik ben wél een goede moeder

Geheel volgens de verwachting hield de relatie met de biologische vader van Johan geen stand. Een volgende relatie volgde, maar ook die strandde na een jaar of zeven. Johan bleek het syndroom van Asperger te hebben met kenmerken van ADHD. Ik koppel het aan zijn vroeggeboorte en groeiachterstand. En hij kan daar nu eenmaal niks aan doen. Zijn gedrag trok vaak een enorme wissel op de relatie.

Momenteel zijn mijn manlief en ik ruim vijf jaar samen. Samen hebben we nog twee kinderen gekregen. Wat een verademing om mee te maken dat het ook anders kan! De laatste jaren heb ik enorm veel geleerd. Geleerd om op mezelf te vertrouwen. Te leren dat ik een ontzettend goede en liefhebbende moeder ben, ondanks dat boze tongen anders hebben beweerd. En voor mijn gevoel en grote verdriet heb ik dat grotendeels alleen moeten doen.

Mijn ouders hebben, op hun eigen manier, hun best gedaan om mij zo goed mogelijk op te voeden. Ik heb nu in ieder geval heel helder voor ogen hoe ik mijn kinderen níet wil opvoeden, omdat ik niet dezelfde fouten wil maken als mijn ouders.

Mijn voornemen: ik zal de moeder zijn voor mijn kinderen die ik zelf nooit heb gehad!

Foto is van Shutterstock