Moeder de juf is er klaar mee

Al dat gezever van vaders en moeders over hoe fijn het is om met het hele gezin gezellig  thuis te zijn en zo betrokken bij de kinderen en hun leerproces, echt waar? Ik kan die belachelijk optimistische leugens over het thuisonderwijs niet meer aanhoren. Na maanden thuisonderwijs weet ik inmiddels heel goed wat het leerproces van mijn kinderen is en wat ze allemaal doen op school. Daar had ik sowieso geen thuisonderwijs voor nodig, dat wist ik er voor ook. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga het thuisonderwijs echt absoluut niet ook maar een seconde missen. Echt. Niet. Hoe zeer ik ook van mijn kleine draken houd, het is heftig thuis met die stomme lockdown en dichte scholen. Ik ben duizend keer liever de betrokken moeder op school dan de mopperende juf thuis.

Een lockdown is geen vakantie

Schoolvakanties zijn heerlijk, maar een lockdown is géén vakantie. Dat is het verschil met kinderen thuis nu en kinderen thuis met een schoolvakantie. Je kunt niet elke dag niks doen en verwachten dat je na de lockdown de draad op school zonder problemen kunt oppakken. De Calvinist, Purist of Sadist in mij, geen idee welke -ist ik moet hebben, gelooft dat heilig én in regels opvolgen. 

Jawohl, Ordnung muss sein. Thuis worden alle opgedragen werkjes braaf gemaakt en de enige variatie is als Moeder De Juf besluit dat er andere, betere of leukere werkjes zijn om te maken. Verder ben ik een braverik die keurig doet wat gezegd wordt. Of ja. Láát doen natuurlijk, want de kinders moeten zelf aan het werk. Hier volgt een zucht. Dat aan het werk zijn of gaan, daar schort het hem aan.

Huisje boompje schooltje stramien

De keren dat ik woedend -echt woedend hè, niet ikdoealsofzodathetindrukmaakt- woedend, tot 3 heb geteld, rijzen inmiddels de pan uit. 3 onwillige kinderen die het thuis zijn helemaal beu zijn met een dito moeder, moeten aan hun schoolopdrachten werken. Hun onderbouw- en middenbouw werkjes staan te popelen om gemaakt te worden. Nou ja, op 1 kind na dan, maar die Kleine Pluis is ook bijna 4 jaar, dus hij moet gewoon mee in het huisje-boompje-schooltje stramien. 

3 kinderen, 3 echte kinderen, die je niet kunt muten, of in een breakout room kunt zetten, dáár moet je mee werken aan een tafel wat al weken is omgedoopt is tot crisis werkruimte. Met de nadruk op CRISIS.

Het zijn 3 kinderen die volgens mij symbool staan voor elk ander schoolgaand kind wat nu thuis zit. Het zijn 3 kinderen die inmiddels protesteren bij elk taakje wat ze krijgen, 3 kinderen die geen zin hebben in English - no way, jaaaah doeggg, ze kunnen al no way zeggen, zo troost ik mezelf-, 3 kinderen die zich écht niet kunnen concentreren vanwege de herrie van het andere kind, 3 kinderen die niet de sticker hebben gehad waar ze kennelijk hun zinnen op hebben gezet, 3 kinderen die alleen maar willen prikken met een andere prikpen, want deze prikpen is bot, waar is die andere, grrrr, waar zijn die helse prikblokken in hemelsnaam gebleven, en HOEZO IS DE ACTION DICHT?, effe serieus, waarom is de Action géén noodzakelijke winkel, dat kan alleen maar uit de koker van een kinderloos iemand komen, want élke normaal functionerende ouder met jonge kinderen wéét dat de Action een onmisbare winkel is om een hele dag met je oogappeltjes werkbaar te maken, om dan tijdens je eigen gepieker hierover, afgeleid te worden door 3 kinderen die ruziën om de grote Duplo bouwplaten waar er toch heus 3 van zijn -voor elk kind een zou je zeggen-, 3 kinderen die met een norse kop weigeren überhaupt werkjes te doen, want werkjes zijn ROT en Corona is óók ROT, en waarom eten mensen vleermuizen, dat is toch zielig, om prompt in tranen uit te barsten om die lieve, kleine, zielige vleermuis die is opgegeten door een rotmens, maar wij eten toch ook vlees, ja, maar dat zijn geen vleermuizen, vleermuizen zijn lief en ik heb nog nooit vleermuizen in het echt geziehien, snottesnottersnotter met van die grote tranen die uit het niets over bleke kinderwangetjes biggelen en een plasje op het werkblad op tafel vormen, 3 kinderen die zitten te zeuren, omdat hun potloodpunt steeds afbreekt, waarom moet ik met een potlood schrijven, potloden zijn rot, dat is omdat je nog te veel moet uitgummen, nou breekt mijn punt weer af, zie je nou wel dat het allemaal ROT is, terwijl ik al 10 miljoen keer heb gezegd -zonder te schreeuwen of te vloeken, eerlijk waar- dat als je je potlood op de grond laat vallen, al dan niet expres jij kleine bliepbliepbliepppp, de stift binnenin het potlood kapot gaat en je vervolgens steeds opnieuw moet slijpen, kijk, zie je nou wel, wéér kapot, ja, weer, en daarna ben ík De Sjaak, want na die paar keer slijpen hebben de koters het opgegeven en kijken je uitdagend aan met een blik van 'zie er maar een punt eraan te toveren, doe dan, doe dan, doe dan', dus moeders is de klos en de klos is gróóóót, ik ben een kwartier aan het slijpen om 2 punten te krijgen die blijven zitten en eerlijk waar, ik ben een blaar op mijn middelvinger rijker -die dacht ook, up yours bliepbliepblieppp- en de geslepen potloden zijn elk een decimeter korter, net zoals mijn geduld overigens, wanneer is deze dag voorbij?, mahaaam, ik heb nog geen fruitje gehad, aaagghhh, het is fruit, er bestaat geen fruitje, nee, ik ben de ouder, ik hoor wijzer te zijn, ik laat me niet opnaaien door zo'n debiel woord als fruitje, vooruit, het is blijkbaar tijd voor een pauzehap, hier heb je een banaan, om vervolgens het keiharde gejammer van 'niet alweer een banaan' aan te moeten horen, terwijl je nog geen 20 minuten geleden werd gesmeekt om een banaan, dan hoor je net boven het geschreeuw iets raars, wat niet helemaal in deze horror scene met afgezaagde kinderledematen past, wat is dat toch, het doet je vaag aan iets denken, ooooowww, het is je telefoonalarm wat waarschuwt voor wéér een online les, tuurlijk, dat kon er ook nog wel bij, nog 9 minuten jongens, je hebt 2 keuzes; of je eet bliepbliepbliepp die banaan nu op of je eet bliepbliepbliep niks, je hebt zo weer online les, de banaan wordt bij gratie des Gods geaccepteerd met een smoel waar zo veel walging van afstraalt, dat je je afvraagt of je per ongeluk het pinguïnbordje met een berg stront voor je schatteboutjes hebt neergezet, nee, je kijkt gewoon naar me en zonder te mokken zeg ik je, ik KIJK gewoon, of ben je blind ofzo krijg je met wegdraaiende ogen als repliek, pardon, wat zeg je jongedame -grrrrr, jongedame jij ook wanneer je een brutale mond krijgt?-, hup, jij mag heel snel naar de gang, wat resulteert in een schelle kreet zó luid dat je oren ervan suizen, zo'n hoog ultrasoon geluid waarvan walvissen van koers raken om vervolgens half dood te stranden op het droge bij Terschelling, Rottemerplaat, of Petten of waar dan ook waar ze niet horen te zwemmen, en dát allemaal is de schuld van kleine meisjesmensjes die hun helse gil hebben laten gelden uit onvrede met hun moeder om vervolgens keihard de deur dicht te knallen waardoor de glazen in de kast ernaast rinkelen, jouw eigen mensenoren klapperen nú nog na en wanneer er 5 minuten later een sorry uit de mond wordt geperst die werkelijk zó gemeend is, uchu, dat je er spontaan tranen van in je ogen krijgt, omdat je te hard op je tong hebt gebeten zodat je er niets van zegt, want je hebt geen tijd voor nog meer discussie, de online les begint bijna en dan gaat je alarmsnooze nog een keer af en gelukkig, de online les is je redding, laptop aan, sssshhhht, stil allemaal, microfoon op mute -daar wel ja-, als je iets wilt zeggen moet je een digitaal handje opsteken -dat zouden we thuis ook moeten invoeren-, en zo luid en vol praatjes als dat er nog geen minuut geleden werd gecommandeerd, gegild, gemokt en gejammerd, zo stil is iedereen nu aan het staren naar al die vreemdelingen op het beeldscherm die bekend zouden moeten zijn, ze zijn iets uit een leven van lang geleden, je kent de namen nog wel hoor, kijk maar, dat is J, daar zit P, hey, daar komt A binnen, die is echt elke keer te laat mama, maar je ongemak is te groot bij al die bekende onbekenden, het is stil, je bent te verlegen om nog maar één woord uit te brengen, het gestamel is zowat erger dan het gegil van de afgelopen 127 minuten ervoor, de meester stelt je nogmaals de vraag zonder een reactie terug, heel zacht hoor je een soort van gemompel, je moederhartje wordt week, je tracht te helpen, zeg maar gewoon wat het antwoord is, je weet het wel probeer je nog, om alleen maar een driftig nee geknik te krijgen en weggeduwd te worden -ook op deze leeftijd zijn goedbedoelde moederlijke duwtjes, soms grote oceanen waar je kroost nog niet zo goed overheen durft-, om dan eindelijk, eindelijk verlost te worden van deze publieke marteling, het duurt te lang, de volgende leerling is aan de beurt en na 35 lange, lange minuten is de online les voorbij, het ophangen gaat je goed af en de conference call krijgt zelfs 5 sterren van je, want je kon iedereen goed verstaan toch mama, om vervolgens met een zuur gezicht te staren naar nóg méér rekenwerkjes, hoezo moet ik alweer rekenen, ik vind Corona ROT, ROT, ROTTTTTTT, ik wil dat Corona weg is, gisteren, niet nu, maar gisteren al en dan worden we vandaag wakker en dan is Corona al geweest en kunnen we eindelijk weer gewoon naar school, daar hebben we een grote kast met werkjes, dit is gewoon rot, mama, ik vind je lief, maar school thuis is ROT en dan is het ein-de-lijk genoeg geweest. Zélfs voor mij.

Moeder de juf is er klaar mee

Zoveel 'rot' als dat ik vandaag heb gehoord, heb ik nog niet eerder in mijn carrière als moeder. Het ís ook rot, voor klein én groot. Het is leuk om te zien waar je kind mee bezig is en hoe het omgaat met werkmaterialen, dat vind ik oprecht, maar daar heb ik geen 7 weken voor nodig. Moeder De Juf is er klaar mee.. Dat had ze 174 minuten geleden al moeten zijn, maar je bent Sadist of niet natuurlijk. Het is genoeg geweest. Deze marteling is voor iedereen De Hel, we stoppen ermee en morgen doen we ook lekker niks beslis ik. 

'Wat willen júllie doen lieve kindjes?' 3 paar verbaasde oogjes staren me vragend aan. Mag ik op de kindernaaimachine? roept K2 dan verrukt uit als tot hem doordringt dat hij zelf zijn eigen werkje mag kiezen. K1 wil haar nieuwe Dolfje lezen en K3 vraagt om een dierenkleurplaat, 'want dat is mijn lievelings'. Iedereen mag doen waar die zin in heeft. K2 stormt op me af, dit is de leukste dag ooit, jij bent de liefste mama' en geeft me een dikke kus en een knuffel. 

Ik slik mijn tranen weg en geef de lieverd een dikke knuffel terug. Pas wanneer ik 'Niet knijpen, auuuwww!' hoor, laat ik los. 

Het Thuisonderwijs laat ik ook los. Het is lang weekend. 

Meer blogs van Melek: