Mijn miskraam

Toen mijn oudste dochter rond de 1,5 jaar was, begon het verlangen naar een tweede kindje te groeien. Een kameraadje voor het leven voor onze oudste en nog een liefde voor het leven voor papa en mama. Wat was onze vreugde groot toen ik al gauw zwanger was. Helaas mochten we slechts zeven weken van dit nieuwe leven proeven. Want na die weken werd het ons ook weer bruut afgenomen. In onze harten rende al een tweede kindje rond. Onze toekomst had zich al gevormd met dit mooie ventje? Of was het toch ook weer een meisje? Het had ons niet uitgemaakt, het kindje was in iedere hoedanigheid welkom geweest.

De miskraam: mijn lichaam besloot anders

Hoe welkom het ook was, mijn lichaam had anders besloten en de verwachting voor de toekomst zou een andere invulling krijgen. We moesten ons baby’tje laten gaan. Verstandelijk wist ik heus wel dat hier vast een hele goede reden voor was geweest. Mijn lichaam had die afweging echt niet zomaar gemaakt. Als het hierop aankomt, is de natuur knetterhard. Daar maakt het echt geen uitzonderingen in, ook niet bij ons. Alleen de sterksten overleven, hoe oneerlijk dat vaak ook is. Zo werkt dat nou eenmaal.

Dat wist ik. Maar weten staat niet altijd gelijk aan je gevoel. Dat kan soms mijlenver uit elkaar liggen. Zo ook nu! ‘Beter nu dan verder in je zwangerschap’ of ‘Waarschijnlijk had het vruchtje een afwijking’ en ‘Gelukkig was het nog geen baby’. Een greep uit de zogenaamde troostende opmerkingen. Ik wist zelf ook wel dat het vruchtje waarschijnlijk niet gezond was! Echt, ik ben een slimme meid en heb mijn verstand niet in mijn achterwerk zitten! Maar dit zogenaamde vruchtje dat gelukkig nog geen baby was (Excuse me?!), hadden we al wel in onze harten gesloten en verwelkomd in onze levens! In de rest van onze levens! Het was wel ons kindje, dat een afwijking had. Het ging wel om ons kindje, dat niet verder mocht groeien en voor mij was het al wél een baby! Het was mijn buik die ineens leeg was en mijn lief en ik waren degenen die geen spartelend baby’tje zagen bij de eerste echo, maar slechts een leeg scherm!

Het stopt niet bij een miskraam

Dat werd ons wreed afgenomen. Is het echt zo gek dat dat iets met je doet? Dan put je geen troost uit de wetenschap dat het niet goed was of dat de zwangerschap nog niet zo ver was gevorderd. Dat lieve, kleine baby’tje gaat er niet komen en onze oudste dochter zou niet grote de zus worden van dit baby’tje. Mag dat pijn doen? Mag ik daar verdriet van hebben?

Zeven weken mocht het in mijn buik groeien, zeven weken koesterde ik het en in die zeven weken sprak ik al stiekem hardop liefdevolle woorden tegen mijn buik en fantaseerde ik over die bolle buik die over een aantal maanden tevoorschijn zou komen. Strelend met twee handen over mijn buik, stond ik weg te dromen voor de spiegel. Die zeven weken waren genoeg om dat kleine frummeltje voor altijd in mijn hart te sluiten. Want het was mijn baby’tje. Wat een ander ook mag zeggen.

Voor de buitenwereld is de kous af na het nieuws dat het mis is gegaan. Maar een miskraam houdt in dat je lichaam zich ontdoet van een levenloos vruchtje en daar bloed je nog een tijdje van na. De ene een paar dagen, de ander een paar weken. Weken nadat ik het vruchtje was verloren, werd ik nog dagelijks geconfronteerd met het feit dat mijn lichaam de zwangerschap aan het afbreken was. Iedere toiletgang was een kleine hel, want dat waren de momenten dat ik geconfronteerd werd met het afstoten van het vruchtje. Mijn lichaam was zich aan het ontdoen van dat wat ik zo lief had en ik kon er niets tegen beginnen. Dat moest ik gewoon laten begaan. Als klap op de vuurpijl werd ik na het verlies ook nog vreselijk ziek. Torenhoge koorts nam bezit van mij. Dat voelde als een vreselijke trap na. Toch deed die vreselijke hoge koorts minder pijn dan het verlies van de zwangerschap.

Ook na een miskraam moet je ontzwangeren

Al was de zwangerschap nog zo kort geweest, mijn lichaam moest die weken wel ontzwangeren en ik bloedde nog enkele weken na. Dat is een aspect waar men veelal aan voorbij gaat. Het stopt niet na het verlies van het vruchtje of een eventuele curettage. De periode daarna is ook intens en verdrietig. En echt, ik ben een nuchter type en kan dingen prima in perspectief zien, maar deze ervaring viel mij zo tegen en deed veel meer met mij dan ik ooit had kunnen voorzien. Ik wist niet dat zoiets kortstondigs, zo intens kon zijn. Nog regelmatig vraag ik mij af hoe dit kindje eruit had gezien en hoe de dynamiek binnen ons gezin eruit had gezien. Bij iedere mijlpaal denk ik in stilte nog aan dit kindje.

Ik ben echt niet de enige…

En weet je? Ik ben bij lange na niet de enige vrouw die een miskraam op haar cv bij mag schrijven. Dit gebeurt vaker dan ons lief is. Bij de een is het nog schrijnender dan bij de ander. Er zijn vrouwen die een hand kunnen vullen met miskramen en verlies. Vergeleken bij hen is mijn verlies een peulenschil. Toch lijkt dit nog aardig in de taboesfeer te hangen. Helaas. Want het gebeurt en je kunt hier niets aan doen. Je hebt het niet in de hand! Sommige vrouwen hebben het voorrecht en geluk om alsnog moeder te worden, anderen komen er bekaaid vanaf en blijven achter met lege handen. Zwanger worden, zwanger blijven en een kind krijgen is niet vanzelfsprekend! Dus koester wat je hebt en wees lief voor die vrouwen, waarbij het niet zo wil vlotten of waarvan je weet dat het misging.

Lees ook het verhaal van collega blogger Laura die een missed abortion had.

Meer blogs van Judith: