Mijn bikini en ik

Mijn bikini en ik onderhouden niet meer zo’n hechte band als voorheen. Dat is mijn eigen schuld, want ik heb haar jaren achtereen links laten liggen. Ik geef het toe, ik heb haar daarmee flink tekort gedaan en verwaarloosd. Hele vakanties en zomers brachten we in het verleden samen door. Ze beschermde mijn intieme delen altijd met verve. Dat deed ze op verschillende waardevolle manieren: ze voorkwam verbranding door de zon, maar ze zorgde er ook voor dat nét niet alles zichtbaar was. Daarnaast zorgde ze ervoor dat ik er sexy uitzag en me ook dito voelde. De hele wereld mocht mij in dit prachtige setje aanschouwen en ik had er geen enkele moeite mee.

Nu is alles anders

Dat laatste zorgt er hedendaags nou juist voor dat ik me niet meer op mijn gemak voel. Want zelfs al trek ik oma’s soepjurk aan, voor mijn gevoel is dat nog steeds niet genoeg. Ik kan het niet meer, zorgeloos in niets verhullende lapjes stof rondparaderen. Er is het tijdperk voordat ik kinderen baarde en het tijdperk daarna. Daarin zit hem een wezenlijk verschil in mijn lichaamsbeleving. Inmiddels heb ik een oneindige waardering voor mijn lichaam. Ik vind het ongekend wat het presteerde: ze gaf mij drie volmaakte meisjes. Ze woonden alle drie geruime tijd in mijn buik en ik voedde hen alle drie met mijn borsten. Daar blijf ik het speciale en wondere van inzien en staat nu boven ideaalbeeld en schoonheid. Ook dat kwam mijn band met mijn bikini niet ten goede. Al jaren ligt ze in de sokkenla te verstoffen, maar ik geloof niet dat ze er heel erg rouwig om was. Klagen heeft ze nooit gedaan, ook niet toen ze ten volste in gebruik was. Ze ging mee met de flow.

Mijn lichaam is en heilige tempel

Het klinkt misschien maf, maar ik zie mijn lichaam nu echt als een heilige tempel waar ik een oneindig respect voor voel. Ik wil het beschermen en liefhebben met ieder vezeltje die ik in mij heb. Ik wil het voor mezelf houden en koesteren en met niemand meer delen. Alsof ik net een kindje heb gekregen en bang ben dat het iets overkomt. Als ik het maar bij me houd, overkomt het niets.

Ik vind mijn lichaam nu prachtig op een andere manier

Toch was gisteren het moment daar, het was zo zinderend heet, dat ik besloot mijn bikini weer uit het vet te trekken. Tegenwoordig heb ik een bikini broekje met bijpassende tanktop. Daar voel ik me nog redelijk prettig in. Maar de afgelopen dagen was het zo heet, dat ook dit even niet voldeed. Nooit heeft mijn bikini me veroordeeld, niet in mijn hoogtij dagen, maar nu ook niet. Als van ouds verhulde ze mijn intieme delen en deed ze waar ze goed in was. Niets zei ze over mijn veranderde lichaam, ze deed gewoon wat ze moest doen. Het was vertrouwd en tegelijk voelde ik me kwetsbaar. Maar samen met haar durfde ik dit aan!

Mijn lichaam is van mij

Ik deelde mijn lichaam in het openbaar en daar heb ik gewoon moeite mee. Moeite met het feit dat de maatschappij je lichaam nog wel als ‘sexy graadmeter’ benadert en daar ook zo naar kijkt. Al is dat misschien meer iets wat tussen mijn oren zit? Ik heb dat losgelaten, of dat probeer ik. Voor mijn gevoel word ik daar wel op beoordeeld wanneer ik een bikini aantrek. Want ik vind heel veel van mijn lichaam, maar ik vind het niet meer sexy of mooi. Ik vind het nu prachtig op een andere manier. Omdat de omgeving, de maatschappij, geen notie heeft van de geschiedenis die ik en mijn lichaam schreven, zullen zij nooit die schoonheid door mijn imperfecte lijf heen zien. Menigeen zal dan zeggen dat ik me niets aan moet trekken wat een ander daarvan vindt. Dat klopt. Maar ik merk dat ik dat niet zo makkelijk naast me neer kan leggen. Wat overigens niet wil zeggen dat dit me belemmert om te zwemmen met mijn meiden of om lekker bij een recreatiegebied of op het strand te vertoeven. Weliswaar in een degelijk badpak, maar ik zal er nooit hardop over klagen, maar in mijn hoofd en in mijn gevoel speelt dit wel degelijk.

Awkward…

Toen die ene man net iets langer naar mij keek, brak de paniek me uit. Ojee, hij kijkt! Kijkt hij vanuit afkeer of vindt hij me juist een lekker hapje? Met welke ogen hij ook naar me keek, hij moest zijn ogen gewoon bij zich houden en heel gauw doorlopen!

In plaats van mijn ongenoegen te uiten, knikte ik vriendelijk waardoor hij zich op zijn beurt zichtbaar ook wat ongemakkelijk voelde. Daar moest ik dan weer wat om gniffelen. Grappig hoe die ongemakkelijkheid twee kanten uitwerkt. Tegelijk ben ik verwonderd over het feit dat ik me druk kan maken over wat een wild vreemde misschien wel- of niet over mij denkt.

Ik moet wennen aan mijn lichaam

Mijn lichaam en ik. We moeten onze band weer even aanhalen en herschikken. Ik kijk niet meer naar haar met de ogen waarmee ik haar eerst bekeek. Ze is niet meer ongerept en onbevangen. We schreven geschiedenis en maakten een transformatie door. Daar moet ik aan wennen. Ze is wulpser dan ooit maar in mijn ogen ook volmaakter dan ooit. Nooit zal ik meer vergeten wat zij deed en wat zij kan. Dat is nu voor mij ultieme schoonheid. Alleen moet ik daar nog op gaan vertrouwen.

Ondertussen probeer ik weer vriendschap te sluiten met mijn bikini. Gister zette ik daarbij de eerste stap. Het zou mijn bikini worst wezen, die vindt alles prima. Daar zou ik een voorbeeld aan moeten nemen, een mentaliteit waar ik nog een hoop van kan leren. Haar maakt het niet uit in welke hoedanigheid ik gebruik van haar maak, ze neemt me zoals ik ben. Dat zou ik zelf ook eens moeten proberen.

Meer blogs van Judith: