Mama wordt weer fit

Vorige week is er voor mij weer een nieuw hoofdstuk aangebroken; de opleiding voor volledig surveillant bij de Politie is (weer) begonnen. In 2012 heb ik al drie modules hiervan afgerond aan de politieacademie… en dit jaar komt dus de rest. Onderdeel van deze opleiding is de proffit-test; een conditietest, nét iets zwaarder (sarcastisch..) dan de fysieke vaardigheidstest die ik gewend ben om jaarlijks voor de politie af te leggen. De proffit-test is een soort bootcamp, waarbij je binnen een bepaalde tijd genoeg van elke oefening (push ups, pull ups, sit ups, burpees, etc.) gedaan moet hebben. Je slaagt wanneer je elke oefening goed en snel genoeg uitvoert en ik heb hier nog ruim een jaar de tijd voor, zolang deze opleiding duurt. Afgelopen donderdag was de 0-meting, om te kijken waar ik op dit moment sta. Nou… er was geen meting nodig om te weten dat ik op dit moment niet fit genoeg ben. Toch ben ik blij met deze test, want anders had ik het sporten nóg langer uitgesteld.

Sporten na een keizersnede

Inmiddels is het tien weken geleden dat Tijn is geboren en in de laatste weken van mijn zwangerschap heb ik vrij weinig (intensief) gesport. Deze test was de allereerste keer intensief sporten na de keizersnede. In principe mag je na zes weken het sporten weer opbouwen, maar niets forceren en meteen stoppen als het pijn doet(!). Na twaalf weken kun je vervolgens weer écht losgaan. In de eerste zes weken mag je wel je buikspieren trainen door de buik in te trekken en dat is onbewust zo’n beetje mijn standaardhouding, dus eerlijk gezegd heb ik die fase overgeslagen.

Ik maakte me voor de test best zorgen: over dat ik misschien af zou gaan voor mijn collega’s, maar ook over of ik bepaalde oefeningen überhaupt nog wel zou kunnen. Het vertrouwen in het kunnen van mijn eigen lichaam was ik een beetje kwijt. De dag voor de test had ik het koud, moest ik zo nu en dan overgeven en ik had totaal geen eetlust; ik was bang dat ik een griepje onder de leden had. Maar wonder boven wonder ging het de volgende dag, de dag van de test, een stuk beter.

Klasgenoten raadden me aan om bij de sportinstructeurs aan te geven dat ik kort geleden bevallen ben. Dat heb ik gedaan en de strenge instructeur zei, heel terecht én voor mij motiverend: ‘Ga niet uit van wat je niet kan, maar van wat wel lukt’. Dus we gingen van start… Een klasgenoot en ik begonnen met de sit ups en met de opmerking van de instructeur in het achterhoofd, begon ik. En het lukte gewoon! Ik kon het nog!!! Uiteindelijk redde ik 21 sit ups per minuut en voor de test moest ik er 28 halen, dus ik was tevreden.  Ook de andere oefeningen vielen me eigenlijk best mee. Tenslotte moest ik nog 1600 meten hardlopen en dat was best afzien. Ik deed er 12 minuten over; totaal geen recordtijd (ja, misschien in de vorm van ‘zolang heb ik er nog nooit over gedaan’), maar ik ben wel blijven rennen en door deze avond heb ik wel weer vertrouwen in mijn eigen lichaam gekregen. Zelfs de strenge(!) sportinstructeur gaf me een compliment dat ik de run uitgelopen had.

Ik moet dus wel écht van 0 af aan beginnen; eerder liep ik 10 km in een uur, dat red ik nu écht niet meer en dat is wel frustrerend. Ik had me voorgenomen deze avond niet voor de volle 100% te gaan, maar onder de douche merkte ik dat ik niet verder had moeten gaan; ik werd wat duizelig en misselijk. Gelukkig ging dat na het douchen en met wat water en een tussendoortje wel weer over.

Het leed dat spierpijn heet

In de groepsapp met klasgenoten kwam de volgende dag de onvermijdelijke vraag: ‘Hoe is het met de spierpijn?’ En serieus, dit viel me ‘the day after’ ontzettend mee. Ik had me misschien tóch niet zo goed ingezet als ik gedacht had. Maar nog een dag later veranderde dit; wát een spierpijn! Maar.. het begin is er! 

Haastige spoed…

De volgende tip –van Wikihow- is nu van toepassing op mij (en hierdoor zakt de moed me eerlijk gezegd redelijk in de schoenen): “Doe er meerdere weken over om weer terug te komen in je oude routine. Met een gematigde routine die geleidelijk aan steeds zwaarder wordt, ben je na een paar maanden weer de oude. Heb geduld; je bent net zwanger geweest en je hebt een zware operatie achter de rug, dus het ongemak van een aangepast trainingsschema is niets vergeleken bij je gezondheid en veiligheid.” Ik heb me voorgenomen eerst (korte) rondjes te gaan hardlopen en de armspieren te trainen met push ups; eens kijken of dat lukt. Wel lastig dat ik alleen kan gaan hardlopen wanneer mijn man thuis is…

^{De afbeelding van rennende mama is van Oleksii Khmyz: by Shutterstock}

Meer blogs van Suzan: