Rory kreeg op haar 41e een prachtige dochter Mila. De baby die al heel lang zeer gewenst was, werd eindelijk geboren. De geboorte van Mila heeft haar levensvisie en kijk op de wereld compleet veranderd en het werd haar zoveel duidelijker waar het in het leven écht om draait. Rory vertelt ons over haar bevalling en het eerste jaar dat ze zich moeder van Mila mocht noemen.

 

Je dochter heet Mila. Vanwaar de keuze voor deze naam?

Mila Merel. Vroeger, toen we elkaar eigenlijk net kenden, ergens in de jaren negentig, waren we toch zo nu en dan aan het fantaseren over kinderen en dus ook onvermijdelijk over namen. Destijds kwam heel sterk de naam Merel omhoog. Ik weet nog goed dat we bij een boeksignering bij de Bijenkorf in Amsterdam waren. We hebben de schrijver van het kinderboek gevraagd om in het boekje te schrijven “Voor Merel”.  

Toen ik dan ook toch nog (spontaan en zó gewenst) op mijn veertigste zwanger raakte leek Merel zeer voor de hand liggend. Toch voelden we dat er ook een andere naam bij moest komen. We hebben samen ontelbaar veel namen doorgenomen (we hadden ieder een lijst). Uiteindelijk  kwam de naam Mila naar boven. We hadden afgesproken dat we bij haar geboorte zouden bepalen of haar eerste naam ‘Mila’ zou zijn of ‘Merel’. Ze bleek een echte Mila…

 

Hoe verliep de bevalling van Mila?

Mijn bevalling van Mila heeft plaatsgevonden in het ziekenhuis. Zo was dat van te voren ook afgesproken in verband met eventuele risico’s die zouden kunnen plaatsvinden. Op de dag dat de bevalling begon (Valentijnsdag 2012) wilde manlief dolgraag uit eten (Indonesisch). Gelukkig voelde ik blijkbaar aan dat dat niet zo’n heel goed idee was. Evengoed had ik bruine bonen met rijst gemaakt (Surinaamse stijl). Dat was ook niet zo handig, want nu wist ik in eerste instantie niet of de buikpijn van het eten kwam of van de aankomende bevalling. Het was dat laatste dus. Ik heb tot 10 centimeter ontsluiting ‘natuurlijk’ liggen bevallen, totdat bleek dat het niet goed ging met onze baby. Haar hartslag ging niet alleen op de wee maar ook tussen de weeën in omlaag. Alsnog een spoedkeizersnede.  Ze noemden het dan ook een dubbele bevalling. 

 

En dan ben je moeder, voelde dat ook direct zo?

Absoluut! Al was het heel onwerkelijk. Waarschijnlijk kwam dat ook doordat ik een ruggenprik had gehad. Bij de zwangerschapsyoga had ik geleerd vanuit mijn buik te ademen, wat dus na de ruggenprik niet meer lukte. Kleine paniek. Maar de – in eerste instantie - niet zo empathische anesthesist (hij werd net als de gynaecologe met spoed ’s nachts opgeroepen) bleek uiteindelijk juist heel empathisch. Hij hield mijn hand de hele tijd vast. Maar ik ga off-topic merk ik.

Ik zag Mila heel kort. Daarna werd ze direct bij mij weg gehaald en een aantal kinderartsen gingen met haar aan de slag. Ik kreeg half mee wat er aan de hand was en gek genoeg merkte ik dat ik het geheel overliet aan Huib. Hij ging mee en ik had er ineens alle vertrouwen in dat hij het zou regelen.

 

Was Mila een makkelijke baby?

Heel eerlijk? Ik vond het eerste jaar echt extreem pittig. Of het nu aan mijn leeftijd lag, de vermoeidheid die er al was, de dubbele bevalling, de moeilijkheden… ik weet het niet. Wat ik wel weet ik dat ik nog erg onzeker was als ‘newby mommy’; dat Mila heel erg veel huilde en dat ik behoorlijk labiel was. En ik zelfs na een een week of zes even – met Mila – terug het ziekenhuis in ben geweest, omdat de kinderartsen het protocol huilbaby wilden opvolgen. Ik was er maar een aantal dagen, want als moeder (ik in ieder geval wel) kwam ik er na een aanvaring met een verpleger achter dat dit het ook niet was. Vanaf dat moment. Vanaf het moment dat we weer thuis waren, ging het langzaam aan steeds beter. Overigens ook omdat mijn lieve moeder twee keer per week (!) met het openbaar vervoer ruim twee uur (enkele reis) reisde  om mij te helpen met Mila. Zij ging dan met Mila wandelen zodat ik even wat ontlast werd.  En wat in huis kon doen. Even kon douchen. Dat soort dingen. Alle lof voor mijn lieve moeder!

 

Wanneer sliep ze voor het eerst door?

Poeh. Wanneer dat was? Geen idee. Tip: noteer alle – voor jou – belangrijke dingen in een boekje of schriftje. Niet zoals ik in drie verschillende boekjes, op Post-it-memoblokjes of op losse blaadjes. Maar wanneer Mila voor het eerst doorsliep? Het heeft best lang geduurd volgens mij.    

 

Gaf je borstvoeding of flesvoeding? En vanwaar die keuze?

Borstvoeding. Geen druk van mij naar andere moeders hoor! Maar dit was wat ik wilde proberen. Ik was - en ben - zo dankbaar dat ik een kindje heb mogen krijgen. Na een voorlichtingsavond over borstvoeding was ik ervan overtuigd dat dit het beste zou zijn (voor mij). Omdat ik Mila pas vier uur na de bevalling heb kunnen zien, was ze al gevoed met kunstvoeding door de verpleegkundigen van de afdeling Neonatologie. In mijn geboorteplan (of heet het nu bevallingsplan? Ik weet het even niet meer)  stond duidelijk dat ik dat niet wilde. Maar weet je? Die mensen kijken naar het belang van de baby. Dat de baby er zo snel mogelijk weer bovenop komt. Daar kon ik absoluut niet boos over zijn. Ik heb het evengoed gewoon geprobeerd en het lukte! Tot ongeveer 11 maanden heb ik borstvoeding kunnen geven. Op een gegeven moment zijn we ook een kunstvoeding per dag gaan instellen, zodat manlief ook haar kon voeden. Natuurlijk kon hij dat ook doen met gekolfde borstvoeding (en dat deed hij ook). Maar ik had gewoon het gevoel dat een voeding met kunstvoeding ook goed was.

Wat de kinderarts ook heerlijk nuchter kon vertellen: “Alle kinderen worden uiteindelijk groot. Of dat nu met borstvoeding is of met kunstvoeding”. 

 

Hoe heb je het eerste jaar ervaren als nieuwbakken moeder?

Heel.erg.zwaar. Veel pittiger dan ik ooit had gedacht. Hoe kan je jezelf hierop voorbereiden? Niet vind ik. Je weet niet hoe het is totdat het je overkomt. Ik ben heel erg blij geweest met de hulp die ik kreeg, maar waar ik niet om durfde te vragen. Mijn familie heeft echt moeten aandringen. Mijn tip? Laat los. Voel goed. En vraag om hulp ‘if needed’. Je toont geen zwakte maar juist sterkte als je erkent dat je hulp goed kunt gebruiken. 

 

Wanneer ben je weer gaan werken? Of heb je andere keuzes gemaakt?

In mijn geval liep het anders. Ik raakte tijdens / na mijn zwangerschapsverlof na vijftien jaar mijn vaste baan kwijt. Omdat het eerste jaar na de bevalling zo pittig was en dit erbovenop kwam heeft het niet geholpen om mijzelf stabiel(er) te doen voelen. Heftig. Ik kan niet anders zeggen.

Maar waar een deur dichtgaat, gaat een raam open. Terugkijkend ben ik heel blij dat het zo is gelopen. Want ik heb nu zelf voor mijn dochter kunnen zorgen. Ik heb niet zo lang op mijn dochtertje gewacht om haar vervolgens na een paar weken (zo dacht ik toen ik nog werkte) over te dragen aan de kinderopvang. Ook hier. Geen druk of oordeel naar andere moeders die het wel op die manier doen. Ik heb – in eerste instantie - noodgedwongen gekozen voor een situatie die uiteindelijk het beste bij mij paste. Bij mijn persoonlijke situatie. 

 

Ging Mila nog naar opa/oma, gastouder of kinderdagverblijf? 

Mijn baby ging nergens naartoe. Ik zorgde zelf voor haar. Ik heb wel heel veel hulp gehad van mijn moeder. In het begin kwam zij twee keer per week naar ons toe (nadat Mila 6 weken oud was) en later tot en met Mila’s vierde jaar een keer per week. Respect. Hulde en dankbaarheid. Overige familieleden hebben overigens ook ontzettend veel gedaan. Ik heb behoorlijk wat nachtjes mogen bijslapen bij mijn schoonmoeder (dan gaf manlief de gekolfde moedermelk aan Mila). En andere familieleden gingen oppassen of wandelen zodat ik even kon liggen, klussen kon doen.

Heb je daarna nog een kindje gekregen of is er nog een kinderwens voor de toekomst?

Nee. Ik kreeg Mila pas op mijn 41^ste. We zijn sowieso dolblij dat we een kindje hebben mogen krijgen. Een wondertje. We hebben er over nagedacht maar Huib zei al snel dat we het lot maar niet moesten tarten. We zijn allebei al wat ouder en de risico’s worden steeds groter. We zijn dolgelukkig met ons meisje en kunnen het ook op die manier bekijken. Dat we haar onze onverdeelde aandacht kunnen geven. Dat we er volledig voor haar kunnen zijn. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ouders met meerdere kinderen dat niet kunnen. Dit is meer onze gedachtegang over onze situatie.

Dat wil overigens niet zeggen dat ik het er niet moeilijk mee heb gehad. Want dan zag ik weer een dreumes met een baby-broertje of zusje en dan vond ik het toch wel heel lastig dat dat voor ons niet is weggelegd. Maar het helpt mij gewoon veel beter om te kijken naar wat ik wèl heb dan naar wat ik niet heb.

Dank je wel Rory voor je mooie en openhartige bijdrage aan deze rubriek en de foto's van je dochter Mila. Wil je Rory volgen en weten waarover ze schrijft? Kijk dan eens op haar blog 40 en voor het eerst moeder. Je kunt haar ook volgen op Facebook, Instagram en Twitter.

 

Meer lezen van deze rubriek: De mama van baby…?