Mama is boos: de haren van mijn kind verknipt

Wanneer we net krap een halfuurtje thuis zijn, vertelt mijn middelste meisje me giebelend dat een meisje van de BSO haar haren heeft geknipt. Een zin die je nooit uit de mond van je kind wilt horen en mij meteen deed bevriezen! Geschrokken keek ik op en ontdeed ik haar van haar paardenstaart. Haar golvende haar van de vlecht die ze de dag ervoor in haar haren had, verbloemde de schade in de eerste instantie.

Laaiend was ik!

Maar al gauw zag ik dat mijn meisje dit verhaal niet uit haar duim zoog! Gloeiende, gloeiende!! Dat tak…eh, onaardige kind heeft wederom huisgehouden met het haar van mijn middelste meisje! Dit gluipe…eh, niet zo sympathiek kind, deed dat al eens eerder. Met viltstiften voorzag ze de haardos van mijn meisje van een bonte kleuren spektakel. Hiervan was ik al allerminst gecharmeerd en ik heb hier toen ook duidelijk mijn onvrede over uitgesproken. Uiteraard zou dit niet nogmaals gebeuren. Zo beloofde de leidster mij stellig.

Een loze belofte bleek vandaag! Want deze keer bleef het niet alleen bij gekleurd haar, deze keer waren er ook happen weggeknipt. De prachtige prinsessenharen van mijn mooie meisje waren verpest! In de eerste instantie begreep ze niet zo goed waarom mama nou zo boos was. Niet op haar natuurlijk, zo vertelde ik haar ook. Ik legde haar uit wat dit meisje nou daadwerkelijk bij haar had gedaan en toen drong pas langzaam bij haar door dat er in haar haren was geknipt. Ze barstte in een onbedaarlijk gehuil uit en riep uit dat ze het zo erg vond wat het meisje had gedaan. Ze is zo trots op haar prachtige, lange haren!

Hoe kon dit gebeuren?!

Het meisje wat haar zo toetakelde was ‘al’ zes jaar. Een leeftijd waarop je zou verwachten dat ze heel goed weet dat het niet de bedoeling is om een schaar in andermans haren te zetten. Ditzelfde geldt voor viltstiften. Mijn middelste dame is nog maar vier jaar. Hoe kan het zo zijn dat een kind dat mijn kind al eens eerder met viltstift onder handen had genomen, wederom ongezien nog zo’n kunstje uit kon halen? Dat was geen klusje van twee minuten! Ze moet ruim de tijd gehad hebben om de boel eens even flink te verpesten! Hoe kon dit alles zonder toezicht? Dit gaat er bij mij niet in!

Nooit eerder was ik zo boos

Ik geloof dat de leidsters op de BSO geluk hadden dat het tegen sluitingstijd was, want ik denk niet dat ik op dat moment nog voor reden vatbaar was. Ik was laaiend! In mijn boosheid wilde ik stante pede het telefoonnummer van de moeder van het desbetreffende kind achterhalen. Dan zou ik er persoonlijk wel voor zorgen dat dit mijn meisje nooit meer zou overkomen. Ik zinde op wraak! Dat het niet helemaal in alle redelijkheid was, dat maakte me geen barst uit. Wat had ik de drang om ze uit te nodigen om op de koffie te komen en ze beiden eens kennis te laten maken met onze tondeuse. Tierend en scheldend zou ik hun beiden hoofden eens flink onder handen nemen! Dat zou ze leren! Dat moest vast genoegdoening geven. Boosheid in deze mate heb ik in mijn zevenjarige carrière als moeder nog nooit eerder ervaren. Dit bedoelen ze dus met die oermoeder of vechten als een leeuwin.

De volgende dag zou ik verhaal gaan halen

Ik deed het niet, ergens wist ik nog een greintje fatsoen op te rakelen. De volgende ochtend zou ik op volwassen wijze mijn ongenoegen uiten bij de BSO. Zo besloot ik. Dan had ik er een nachtje over geslapen en zou ik vast weer wat gekalmeerd zijn. Normaal gesproken ben ik niet zo snel onder de indruk van onschuldige plagerijtjes en stimuleer ik mijn kinderen altijd ‘conflicten’ zoveel mogelijk zelf op te lossen en zo zelf te ontdekken en aan te voelen waar hun grenzen liggen en hoe hiermee om te gaan. Een enkele keer heb ik eens een gesprek gevoerd of een vraag gesteld bij de betreffende leerkracht of pedagogisch medewerkster over het een of ander. Dat was het wel. Nu ging het niet meer om een onschuldig plagerijtje, dit ging mij tien bruggen te ver en mijn dochter had niet eens in de gaten wat haar overkomen was! Dat vond ik nog wel het meest schrijnende. Mijn meisje is dol op lekker tutten en die dacht dat dat meisje het beste met haar voor had. Ondertussen deed ze iets heel gemeens! Dat kan me opvreten, dat doet zeer en het haalde het slechtste in mij naar boven!

Die volgende ochtend zou ik transformeren van een brave huis, tuin en keukenmoeder in een niet zo aardige moeder. Zo zou die betreffende ochtend blijken. Het vuur spuwde uit mijn ogen. Ik was boos. Nog steeds! Dat nachtje erover slapen had de woede niets doen temperen. Vastberaden stapte ik die ochtend op hoge poten de BSO binnen. Er werd meteen tijd voor mij vrijgemaakt en geschrokken hoorde de leidster mijn verhaal aan. Voor het eerst voelde ik nu ook wat een verdriet die onmacht mij deed. Nog steeds trilde ik van woede, maar het verdriet wat nu ook zijn uiting kreeg, zorgde ervoor dat ik nog enigszins netjes kon blijven.

Dit was de laatste keer!

Met ferme taal maakte ik duidelijk dat ik hier verre van gediend van was en sprak ik mijn verwondering uit over hoe dit kon gebeuren. Onder geen beding wil ik nog hebben dat het betreffende meisje ooit nog in de buurt van mijn dochter komt. Zeker niet in combinatie met een schaar of viltstiften. Het kon me niet schelen hoe ze dit gingen bolwerken. We betalen ons scheel aan de opvang voor onze kinderen en dan is dit de service die ze verlenen? Geen idee had ik, dat er ook een kappersservice bij in was begrepen. Helaas wel met waardeloze capaciteiten!

Inmiddels heb ik ook het telefoonnummer van de moeder van het meisje. En ik overweeg nu om haar daadwerkelijk eens met haar dochter op de koffie uit te nodigen….

Meer blogs van Judith: