Luisteren naar je lichaam

Hoe doen al die moeders dat toch? Of nou ja, moeders? Al die mensen, de hele maatschappij!? Hoe houden ze al die twintigduizend ballen omhoog, zonder dat er eentje knetterhard naar beneden dondert? Of zonder dat ze zelf gigantisch op hun snuitje gaan?

Hoe lukt het hen om de logistieke bureaucratie rondom hun kroost week na week, sluitend te krijgen, om iedere dag op een onmenselijk tijdstip de dag te starten, haren in model, lippenstiftje op en om spik- en span de deur uit te gaan, om vervolgens vol van de ontbrekende energie aan hun veertigurige werkweek te beginnen en daar vol overgave hun functie uit te oefenen?

Er is nog meer hoor…

En dat is nog niet alles hoor. Want zoals het een goede ouder betaamt, staat om stipt zes uur, het avond eten te dampen, klaar voor consumptie. Om 19:30 zijn de koters klaar voor bed en gaan dan, hopelijk zonder driftbuien, een heerlijke nachtrust tegemoet. Als de kinderen op één oor liggen, hijst mama zich nog in haar sport-outfit en verkwanselt dan nog even haar laatste restje energie, om zich met trots een heuse, ‘fit-mom’ te kunnen noemen. Staat toch leuk op je Insta accountje, als je na drie kids nog strak in je velletje zit, toch?

Buiten al die verplichtingen om, is het ook nog wenselijk dat je jezelf niet uit het oog verliest en je sociale contacten nog van de nodige aandacht voorziet. Oh, en vergeet vooral niet om 24/7 bereikbaar te zijn! Heel belangrijk, zodat je niets mist en altijd up to date bent.

Ik vind het vooral heel vermoeiend al die verwachtingen en verplichtingen

Je verwacht het niet, maar ik vind het doodvermoeiend. Al die verwachtingen en al die verplichtingen, waar men aan behoort te voldoen, het trekt aan me en het put me uit. Het beangstigt me en maakt me soms boos! Het vertroebelt de prioriteiten waar het écht om hoort te draaien. Hoezo voel ik me schuldig als ik er voor één van mijn meiden wil zijn wanneer ze zich niet tof voelt? Of waarom voel ik mij schuldig als ik zelf eens ziek ben en me eigenlijk ziek zou moeten melden? Er is in de hedendaagse hectiek geen tijd en plaats voor pas op de plaats en om eens te luisteren naar wat mijn dierbare lichaam me nou echt te vertellen heeft. Aspirine in mijn mik en we gaan weer door. We moeten altijd maar door.

Ik ben niet de enige die maar doorgaat

Ik ben hier niet de enige in, want ik maak bijna dagelijks op mijn werk in de kinderopvang mee, dat kinderen die zich niet lekker voelen, toch worden gebracht. Ouders willen het dan toch proberen, want uitgerekend vandaag wordt er een belangrijke pilot gelanceerd of is er die ene belangrijke vergadering, waarbij men echt niet kan worden gemist. Hartverscheurend! Arm kind, arme ouders. Daaruit blijkt wel hoezeer de prioriteiten hedendaags drastisch zijn verschoven. 

Vind je het gek dat de maatschappij tegenwoordig uitpuilt van mensen die met burn-out kampen, mensen die overspannen raken of met gevolgen die nog een stapje verder gaan? Ik vind het uitermate verbazingwekkend, dat onderhand de hele maatschappij niet met een chronische burn-out kampt! Luisteren naar je lichaam, het hoort een vanzelfsprekendheid te zijn, maar dat is het hedendaags allang niet meer. 

Meer blogs van Judith: