Als je even niet oplet nemen ze een loopje met je

De opluchting was groot toen mijn jongste eigenwijs bereid was haar bokkenpruik te verruilen voor een goede deal. Wist ik toen veel dat dit een deal met een addertje betrof. Al had ik dat natuurlijk meteen kunnen weten! De vermoeidheid oversteeg mijn alertheid en zo kwam het dat ik even niet scherp genoeg was.

Dit kon toch geen kwaad?

Het hoofd van mijn jongste stond er nog even niet naar om naar bed gegaan. Gelukkig werd ze naar de nodige sterke, maar loze en weinig indruk makende argumenten, kalm toen ik haar beloofde dat haar geliefde koffertje die nacht op haar bureautje door mocht brengen. lekker dicht bij haar. Nee, het mocht niet in bed, daarmee dacht ik haar te slim af te zijn. Het zal mij toch niet gebeuren! Ik ken die kleine rakker ook wel langer dan vandaag. Maar ach, wat kon het nou voor kwaad als het op het bureau zou staan?

Toch wel!

Dat kon net zo kwaad als dat ene knuffeltje waar ze voor die ene keer mee wilde slapen of dat ene prulletje die voor die ene keer mee in bed moest. Het kon net zoveel kwaad als die muts waar ze ineens een nachtje mee door wilde halen en het kon net zoveel kwaad als dat lichtje die aan moest blijven. Uitzonderingen vragen altijd om ellende. Zo is mij de afgelopen jaren wel gebleken bij onze meiden. Die muts glijdt uiteindelijk van haar hoofd: paniek! Dat lichtje brandt niet de hele nacht: paniek! Die knuffel raakt op een gegeven moment kwijt: paniek!
Afwijken van het normale, zorgt voor onrust en verleggen aan het overgeven aan slapen of de nacht. Want als ze zich in het omdraaien ineens beseft dat ze die zogenaamde uitzondering ineens kwijt is, dan breekt de paniek uit en worden de stembanden vaak even aangespannen. Wanneer papa of mama haar er dan op wijst dat de betreffende uitzondering gewoon een paar centimeter van zijn oorspronkelijke staat is verschoven, is de paniek als sneeuw voor de zon verdwenen om vervolgens om de twee uur wakker te worden om dezelfde voorgaande reden.

Daar zat ze, middenin de nacht…

Tja, zo gebeurde uiteraard ook met dat koffertje. Onze dame besloot middenin de nacht meerdere malen dat ze de inhoud even moest checken. Best lastig in het donker, zo ontdekte zij ook. Dus met behulp van die venijnige stembandjes, die je middenin de nacht liever niet hoort, attendeerde ze ons even op haar ongenoegen. En zo verlangde ze van mij dat ik haar wel even zou assisteren met het op orde stellen van haar koffertje. Midden in de nacht. Zucht. Steun.

Rond de klok van zes in de ochtend vond ze dat ze wel klaar was met slapen en prompt was ze op de vloer al druk in de weer met dat verrekte koffertje. Slapen was geen optie meer, ze wilde naar beneden. Met die koffer! Heel even was ik de avond ervoor meegaand en heel even dacht ik dat dit vast geen kwaad kon. Zo weet ze me telkens weer om de tuin te leiden.

Uitzonderingen daargelaten

Ik moet me echt in mijn oren knopen dat afwijkingen en uitzonderingen zorgen voor verstoring in de routine, waardoor dat kleine kinderbreintje prikkels krijgt te verwerken die het niet te verwerken had gekregen wanneer ik gewoon aan het vaste ritueel vast had gehouden. Dus liever die avond wat langer strijd en gedoe, maar verzekerd van een rustige nacht en ochtend. Note to myself: trap er niet meer in, trap er niet meer in! Afwijken van routine, betekent afwijken van het aantal slaapuren. En dat wil je gewoon niet. Nie meer doen nie!

Meer blogs van Judith: