Lichaamstaal

Ik verdenk mijn lichaam ervan dat ze me afluistert en dat zij mijn gedachten hoort. Het volgende is namelijk het geval; ik dender al een tijdje met de trein door. We hadden een heerlijke vakantie maar tegelijkertijd was deze ook best inspannend. Als ouder zijnde heb je in principe geen vakantie meer. Al is het nog zo fijn en genoten we met volle teugen. Echt uitgerust aan de slag ging ik niet nadat de vakantie weer voorbij was. Gekscherend vroeg ik mijn leidinggevende dan ook, op mijn eerste werkdag na de vakantie, of ik nu dan een week vrij voor mezelf mocht?

Mijn lichaam is nog niet zo goed in het onderscheiden van grapjes en de werkelijkheid. Ik vermoed dat mijn lichaam die opmerking wat serieuzer nam dan ik. In ieder geval kreeg ik daardoor weer wat credits. Zij dacht immers dat ik haar had gehoord en had begrepen. Zij dacht dat ik haar behoeften in acht zou nemen. Dit gaf mij weer wat spelingsruimte.

Intussen slokte het werkende leven me al weer op en lag de vakantie al weer mijlenver achter mij. Die opmerking naar mijn leidinggevende was ik al weer vergeten, terwijl het bij mijn lichaam maar door haar hoofd na bleef galmen. Gefrustreerd vroeg ze zich af of ik er ooit nog gehoor aan zou geven. Dit bleef uit.

Sterker nog, ik had met mezelf afgesproken dat ik na de vakantie op rantsoen zou gaan en me ’s avonds weer in het zweet zou werken. Toevallig kreeg ik in die periode een tip over online work-outs. De online work-outs en ik bleken a match made in heaven! Gemotiveerd en fanatiek ging ik er tegenaan en ik vond lol in het verzamelen van eenvoudige, doch gezonde recepten. Even alleen maar ik en mijn lijf nadat de kinders op één oor lagen. De weken vlogen om en ook de eerste kilo’s vlogen er af en ik kwam weer lekker in shape. Goed bezig vrouw!
Ook mijn lichaam zag het wel als een verwennerij dat we samen veel tijd doorbrachten en dat ze voedzame en gezonde dingen toegeschoven kreeg. Daarmee vergaf ze mij het feit dat ik mijn woord over die vakantie niet had gehouden. Het was haar niet wereldvreemd dat ik beloftes niet altijd na kwam. Een beetje het aard van het beestje. Maar daardoor voelde ze zich af en toe wel overvraagd en uitgeput.

Toen brak de ‘’R’’ weer aan in de maand. Dit hebben we thuis geweten. Onaangekondigd stond meneer buikgriep met zijn koffer prompt bij ons voor de deur. Zonder af te wachten nam hij entree en overviel mijn lief. Hij was meedogenloos en sloeg keihard en genadeloos toe. Ook mijn middelste meisje moest er aan geloven. Mijn lichaam stond in opperste paraatheid! Ze wist dat ze die lang verwachte vakantie nu voorlopig echt wel even kon vergeten. Ze moest er voor zorgen dat meneer buikgriep mij niet ook nog eens te grazen zou nemen. Want dan was het hek helemaal van de dam! Ik moest de rol van zuster de rest van de week op me nemen en er voor zorgen dat alles in goede banen bleef lopen. A hell of a job, but we did it! Al kwam ik er niet geheel ongeschonden uit. Die hele week voelde ik me al behoorlijk belabberd maar ik gaf er gewoon niet aan toe. Aspirine er in en doorrrrr….

Dat weekend had mijn lichaam er echt schoon genoeg van. De koek was op en ze eiste nu haar welverdiende vakantie. Mijn buik rommelde aan alle kanten en ieder vezeltje energie was met de noorderzon vertrokken. Het voelde alsof ik de avond er voor een hele fles pure Wodka soldaat had gemaakt. Echter was er dat hele weekend geen druppel alcohol aan te pas gekomen. Van mijn eetlust was niets meer over en ik was nergens toe aan te zetten. Wat was dit? Dit was geen gewoon buikgriepje. Ik hoefde niet te spugen en ook bleef me de dunne drek bespaard. Maar het voelde na iedere hap die ik at wel alsof alles er ieder moment weer uit kon komen. Het leek wel of al mijn reserves er door waren gejaagd en mijn lijf kortsluiting had. Het deed niets meer en het wilde niets meer. Alleen maar rust.

Op maandag meldde ik me ziek. Ik kon echt niet meer. Ik was op. Zelfs de dingen waar ik normaal gesproken plezier en energie uit haalde, fleurde me niet meer op. Normaal gesproken zou ik me hier wel kordaat doorheen slaan. Ik had me wel vaker op dergelijke wijze gevoeld en met een aspirine in mijn mik doorstond ik de werkweek dan.

Nu was de bank het enige waar ik me aan toe kon geven. Ik werd echt overvallen door deze overweldigende vermoeidheid en dat vreselijke ‘’katergevoel’’. Ik besloot mijn lichaam te geven waar het zo om vroeg. Zij is het die me al-tijd draagt, onder welke omstandigheden dan ook. Nu was het mijn beurt dit voor haar te doen. Dus rust maar uit en kom maar even bij van alle inspanningen. Dankbaar ben ik haar voor alle diensten die zij me altijd levert. Zo loyaal als zij is, ken ik echt niemand. Ik ben het haar verplicht. Ik putte haar uit, dus ik ben ook de gene die haar, haar kracht weer terug kan geven.

Deze keer staat ze echt op haar strepen en tolereert het niet wanneer ik sneller wil dan zij. Wanneer ik mijn leidinggevende voortvarend vertel dat ik de woensdag nog nodig heb om bij te komen en er donderdag weer zal zijn, denkt mijn lichaam daar blijkbaar net even iets anders over. Die avond trakteert ze me op een rauwe keel, die uiteindelijk uitmondt, in een keel vol met scheermesjes! Beteuterd lig ik die avond op de bank. Hoe leg ik mijn leidinggevende dit de volgende dag nou weer uit?
Mijn lichaam werpt me keihard terug bij af. Ze is streng ditmaal. Zij zal dit echter niet zonder reden doen. Blijkbaar heb ik haar langere tijd overvraagd. En ze heeft gelijk. Het bleek al uit het eerste gedeelte van dit stuk. Daaruit spreekt eigenlijk al dat ik niet het gevoel van vakantie heb gehad en weer lekker uitgerust aan het werk ging. Vervolgens besluit ik in de avond uren, na iedere intense werkdag, om mijn lijf nog even hard te laten werken met die zogenaamde online work-outs. Terwijl zij dit dag in- dag uit ook al deed. Wanneer mijn lief en mijn kindjes dan niet lekker zijn, moet ik nog even een extra tandje bijzetten. Het kan me niet gek genoeg! Ondertussen gaat het werkende leven en het gezinsleven ook maar gewoon verder en trein ik lekker door zonder om te kijken.

Ze heeft gelijk! Mijn lijf heeft zo gelijk. Maar hoe roep je dit een halt toe en hoe vind ik de juiste balans in mijn verplichtingen, prioriteiten en de dingen waar ik energie van krijg en plezier uit haal? Het lijkt wel een eeuwige worsteling. De worsteling van een moeder?

Judith