Die lege stoel tijdens de feestdagen

Ergens daar in de verte lonken ze weer: de feestdagen. De feestdagen liggen weer in het vooruitzicht. Uit alle macht probeer ik ze voor me uit te schuiven. In de hoop dat van uitstel, afstel gaat komen, zoals dit gezegde zo mooi luidt. Helaas is dat een onmogelijke opgave. Ik zal er aan moeten geloven maar ben er helemaal niet voor in de stemming.

Dat is dit jaar echt niet voor het eerst. Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen. Vanaf oktober 2007 confronteren de feestdagen mij ieder jaar weer keihard met een lege stoel. Die lege stoel die mij er weer aan herinnert dat ik jou al zo lang moet missen. Opgedroogde tranen die weer even actueel worden en de diepte voor de oppervlakte verruilen. De stoel van mijn moeder. Ieder jaar rond de feestdagen herinnert die lege stoel mij weer aan het pijnlijke gemis.

Het gemis wordt steeds milder, maar verdwijnen zal ze nooit

Het gemis dat steeds milder wordt. Dat wel. Maar weg gaan zal ze nooit. Het gemis dat af en toe genadeloos en venijnig de kop op steekt. Die lege stoel had gevuld moeten zijn met de enthousiaste oma van mijn drie meiden. Want hoe gek ook, zonder dat zij haar kennen, wordt ze toch gemist en is zij onderdeel van hun prille leventjes. Mijn oudste weet heel goed wie oma is.  Ze heeft het vaak over oma. Als zij het over oma heeft dan lijkt dat gemis er niet te zijn. Want met het geluid van haar stem en de onbevangenheid waarmee zij over haar spreekt, houdt zij oma nog een beetje levend.

Mijn meiden hebben het geluk dat ze nog twee hele liefdevolle oma’s hebben. Oma haar plekje zal nooit vervangen kunnen worden, maar de andere oma en de ‘’bonus oma’’ weet haar plek zonder twijfel met verve en onuitputtelijk veel liefde op te vullen. Zeker weten!

Hallo feestdagen, neem plaats op die lege stoel

Nu heb ik mijn eigen gezin en krijgen de feestdagen een heel andere dimensie. Mijn drie meiden zorgen er voor dat de feestdagen ieder jaar weer meer betekenis voor mij krijgen en het gemis er daarnaast ook kan zijn, zonder dat dit al teveel steekt. Mijn meiden houden haar levend en op die manier doet het wat minder zeer. Dit jaar zal ik het verwelkomen en de lege stoel, een andere invulling gaan geven.

‘’Hallo Sinterklaas, gaat u zitten. Daar staat nog een lege stoel, neemt u plaats…..’’
Dan kan de Kerstman wellicht over een paar weken weer het plekje van de Sint opvullen.