Het leed dat speelafspraakjes heet

Felle ogen prikken in mijn rug. Als ik me ongemakkelijk omdraai, kijk ik naar een treurige K1 (kind1). Voordat ik kan vragen wat er is, barst mevrouw al los. De iksnaphetniet-stem laat zich flink horen.  ‘Ik had afgesproken met P., maar toen wilde S. ook en P. zei ok, maar nu mag ik niet meer mee. We hadden toch samen afgesproken? Nu heb ik geen speelafspraak meer en iedereen is al naar huis. Het is niet eerlijk!’ 

Zucht. 

De Dochter heeft gelijk. Ik weet dan ook niet zo goed wat ik moet zeggen tegen haar. Als een van mijn kinderen een speelafspraak maakt en later daarop terugkomt omdat zich een aantrekkelijkere speeldate zich aandient, mogen ze niet afzeggen. Afspraak is afspraak. 

Deze regel werkt heel simpel en is elk kind aan te leren. Maar we hebben niet allemaal dezelfde regels…

Daar sta je dan in de miezerregen met een verdrietig meisje wat groot gelijk heeft dat ze teleurgesteld is. ‘Ga maar vragen of jullie met z’n drietjes mogen afspreken’ opper ik. ‘Het mag ook bij ons’. Iets beters kan ik niet bedenken. 

Oerinstinct aan/uit…

Blij stuift De Dochter weg om even later nóg teleurgestelder terug te komen. Het mag niet…

Ik onderdruk de neiging om te bellen met beide moeders. Het oerinstinct wat zich meester van me maakt wanneer mijn kind onrecht wordt aangedaan, wordt weggewuifd. Die moeders hebben het vast niet kwaad bedoeld. Sterker nog, waarschijnlijk hebben ze geen idee wat zich heeft afgespeeld. Maar ik vind het zó hartverscheurend voor mijn eigen kind. 

Als het nou de eerste keer was dat dit gebeurt… Maar dat is het niet. Mijn moederhart krimpt ineen bij elke nee die ze te horen krijgt. De Dochter is lief, grappig, slim, empathisch, hartstikke zorgzaam en toch lukt het vaak niet om een speelafspraak te maken. Als het dan eindelijk wel lukt, is het hartstikke gezellig en leuk, maar voordat het zo ver is, zijn we 8 teleurstellingen verder. Het waarom van al die nees snap ik niet. Het is altijd hartstikke gezellig. De speelafspraak eindigt altijd te vroeg en niemand wil naar huis. 

Soms is het momentum daar

Zo komt het ook wel eens voor dat ik geheel onverwachts met 3 extra kinderen naar huis ga. Gelukkig bestaan die dagen ook. Zo’n dag dat ineens íedereen een speelafspraak met De Dochter wilt. Dat 6 kinderen thuis misschien wat veel is, durf ik niet eens te opperen. Stel je voor dat het momentum weg is en je weer naar zo’n intens verdrietig meisje staart. Dus faciliteer je als moeder De Leeuwin je kind zo goed als mogelijk en de volgende keer weer en daarna weer. Net zo vaak als dat het nodig is. En dat het speelafspraakje me eigenlijk niet uitkomt? Dat is dan maar zo. Er komt vast sneller dan gedacht weer een speelafspraak wat níet doorgaat. Deze is gelukkig gelukt. 

Meer blogs van Melek: