Lang leve de iPad

Noem me een slechte moeder, een loedermoeder zoals je wilt, maar ik zet mijn dochter van vier geregeld achter de iPad. Hell yeah!

Het heeft wel even geduurd voordat ik dat zo luid en duidelijk durfde te zeggen, hoor. Heel wat mensen om ons heen behoren tot de ‘anti-beeldschermenbrigade’, aangevoerd door mijn moeder en schoonmoeder, en kunnen het niet nalaten te vertellen hoe slecht beeldschermen zijn voor (kleine) kinderen. Nou trek ik me meestal niet zo veel aan van wat anderen zeggen of vinden, maar zin in discussie heb ik niet altijd. Dus ‘verzwijg’ ik soms dat mijn dochter wel eens achter de iPad zit.

Sterre heeft haar eerste levensjaar vrijwel geen beeldscherm gezien. Ja, die van onze telefoons misschien. Maar het gebruik daarvan beperkten we bewust tot een minimum in haar bijzijn. En niet alleen omdat dit ons gezegd werd. Ook omdat we daar zelf achter stonden. We hadden het idee dat beelden en geluiden te onrustig waren. De wereld is al heftig genoeg zonder flitsende beelden en het geping van smartphones. Laten we het zo rustig mogelijk houden. Dat was een beetje onze gedachtegang. Dus hebben we ons het eerste jaar keurig aan het geen schermenbeleid gehouden.

Maar nu, nu gaan we helemaal los! Nou is dat misschien wat overdreven, maar echt: Lang leve de iPad! Sinds ze een jaar of twee is krijgt Sterre dat ding geregeld in haar handen gedrukt. Het is namelijk het verschil tussen rustig de was ophangen of al strijdend de was ophangen. Als ik boven de was op hang en Sterre is in een dolle bui, dan trekt ze zo alles wat ik net opgehangen heb van het rek af. Of wil ze de was gebruiken om een hut te bouwen. Nou is een hut bouwen op zich prima, maar niet met mijn was. Nee hoor, zij krijgt de iPad. Kan ik rustig de was ophangen. Die hut bouwen we daarna wel samen, met doeken die daarvoor bedoeld zijn.

Ik zet de iPad en de tv bewust in zodat ik rustig het huishouden kan doen of een stukje kan tikken. Maar, er zijn wel regels. Want uren achter elkaar achter een scherm hangen, daar ben ik niet voor. Ik vind het echt verschrikkelijk als kinderen zich niet meer kunnen vermaken zónder scherm. Ik maak dus afspraken. Welke dat zijn?

Daar komen ze:

• Doordeweeks niet langer dan anderhalf uur. Meestal komen we daar niet eens aan en blijft het bij een half uur. In de weekenden mag Sterre geregeld een film kijken. Als haar grote zus er is, kijken ze samen. Dan kan het wel eens voorkomen dat de anderhalf uur overschreden wordt, maar dat is een uitzondering.
• Op schooldagen geen iPad of tv in de ochtend. In de weekenden beginnen we daar juist vaak mee. Want dan kunnen wij ouders even rustig wakker worden. Op schooldagen mag Sterre ’s middags, als we thuis zijn, op de iPad.
• Als ik ga koken, meestal rond 17.30u, mag Sterre televisie kijken totdat we gaan eten.
• Niet moeilijk doen over het uitzetten van de apparaten. Misschien is dit wel de belangrijkste afspraak. Van te voren kondig ik aan dat hij over vijf minuten uit moet of dat ze dat ene filmpje nog mag kijken. Daarna gaat het ding uit. Geen gezeur. Anders is er de volgende keer geen iPad. Simpel.
   

En wat ik zelf heel belangrijk vind, is dat de activiteiten afgewisseld worden. Als Sterre op de iPad geweest is, gaan we daarna samen puzzelen of lekker naar buiten. Zo krijgt ze toch haar portie aandacht.

Me door anderen laten vertellen wat ik wel en niet mag doen qua beeldschermen, doe ik dus niet. Zolang Sterre niet afhankelijk wordt en ze zichzelf nog prima kan vermaken zet ik de iPad lekker in als ‘rustig houdertje’. Kan ik ongestoord het huishouden doen en geloof me, dat maakt het een stuk gezelliger!

Heb jij afspraken met je kind(eren) over het gebruik van tablets, laptops of de tv?

De foto is van Shutterstock

Meer blogs van Lieve: