Door de laatste loodjes verlang je naar de bevalling

Al vrij snel nadat ik mijn positieve zwangerschapstest in handen had, besefte ik mij dat ik uiteindelijk ook zou moeten bevallen. De verwondering en blijdschap maakte plaats voor een berg. Een berg waar ik als een berg tegen op zag. Wie kent deze fijne berg niet? Toch was dat in mijn prille zwangerschap nog vrij abstract en kon ik het nog makkelijk van mij af laten glijden. Bevallen lag nog ver in de toekomst. Daar hoefde ik me voorlopig nog helemaal niet druk over te maken. Toch flitste dit regelmatig door mijn pannetje. Ooit zou ik toch moeten bevallen.

Met de weken die verstreken, bolde mijn buikje ook langzaam maar gestaag. Al vrij vroeg voelde ik mijn meisjes in mijn buik naar het leven trappelen. Wat een speciale momenten. Trots als een pauw was ik met mijn opkomende buikje. De strakke shirtjes waren niet aan te slepen. Iedere bolling mocht nu gezien worden.

Na verloop van tijd kon je echt niet meer om mijn buik heen. Prachtig! Maar inmiddels begon ik ook de ongemakken te ondervinden. Toch wogen tot dusver de mooie momenten nog een stuk zwaarder dan de oncomfortabele. Ik ‘fietste’ er wel soepel doorheen.

Gaandeweg ontdekte ik waar die laatste loodjes voor waren bedoeld. Hoe verder ik in mijn zwangerschap vorderde, hoe ongemakkelijker het werd. Ik werd steeds minder mobiel, lichamelijk werd het zwaar, mijn nachten waren meer gebroken dan heel, ieder vezeltje in mijn lijf deed zeer, ik was stram, had last van maagzuur, mijn blaas leek non-stop gevuld. Vast herkenbare kwaaltjes voor vele zwangeren. Zo kabbelde ik steeds maar voort tot op het moment dat het genoeg was.

Het was mooi geweest! Die baby mocht nu wel komen. Die baby moest er uit! Ik wilde mijn lijf weer voor mezelf. Al wist ik toen ook wel dat dit na de bevalling nog niet het geval zou zijn, vanwege de intentie om borstvoeding te geven. Maar ik wilde in ieder geval weer een beetje fatsoenlijk mobiel zijn. Wat verlangde ik daar naar, die laatste weken met mijn slechts 1,60 meter.

Het kon me niet meer schelen dat die bevalling pijn zou doen, ik misschien wel vierkant uit zou scheuren of tijdens de bevalling onverhoopt een grote boodschap de lucht in zou lanceren. Laat die baby maar komen, ik was er klaar voor en heeeeel erg klaar mee! Mijn angsten en bergen verdwenen als sneeuw voor de zon en ik kreeg zelfs zin in de bevalling. Mijn onwetendheid was sterker dan de angst. Had ik dat nou maar eerder geweten, dan had ik me die eerste maanden allerminst druk hoeven te maken voor de bevalling. Had ik toen nou maar geweten wat de functie was van die laatste loodjes. Had ik toen maar geweten wat de uitdrukking; ‘’De laatste loodjes wegen het zwaarst’’ nou echt betekenen. Die laatste loodjes doen je angst voor de bevalling verbleken. Dus mijn tip voor jou als je net zwanger bent: maak je niet druk over die bevalling, die laatste loodjes slepen je er doorheen!