Kraamtranen of gewoon een jankerd?

Ik vind mezelf geen ‘jankerd’ en vind het altijd erg vervelend als ik moet huilen in het bijzijn van anderen. Vervelende gebeurtenissen verwerk ik niet door te huilen, maar doorgaans door te sporten of erover te praten. Ik zie huilen ook niet als een nuttige bezigheid. Ik hoor wel eens dat het anderen oplucht, maar dat gevoel krijg ik er niet van. Maar wat een verandering heb ik ervaren gedurende de zwangerschap en nu, 8 weken na de geboorte van mijn eerste zoon Tijn, nog steeds.

Wanneer ik –op de ‘juiste manier’- word herinnerd aan de stressvolle laatste weken van mijn zwangerschap, de geboorte van Tijn en de daarop volgende periode in het ziekenhuis, houd ik het niet droog. Als er op internet een verhaal voorbij komt van vrouwen die maar niet zwanger worden, maar het wel willen, een onderbroken zwangerschap, prematuur geboren kindjes en het overlijden van kindjes is het hek van de dam. Maar ook bepaalde liedjes en reclames raken me. Tijdens de zwangerschap bracht een welbekende fastfoodketen een spotje uit genaamd ‘Eerste avondje uit’. Wat hebben de marketeers dat goed gedaan! Wat herkenbaar, terwijl mijn echte eerste avondje uit zonder Tijn nog moet komen… Hallo hormonen!  

Zie hier dat spotje

Kraamtranen en normale huilbuilen: het verschil

Het verschil met eerdere huilbuien is dat het zo weer over is. Even slikken en weer doorgaan. Als ik eerder in huilen uitbarstte, had ik er de hele dag last van. Dan bleef ik huilen en waren mijn tranen eindelijk gedroogd, dan vroeg er wel iemand waarom ik toch van die rode ogen had en begon het hele circus weer van voor af aan. Overigens had ik dit in mijn hele leven zo’n twee keer meegemaakt (bij de vermissing van de kat en na een belediging/bedreiging), om maar aan te geven dat ik écht geen jankerd ben… Maar toen ik weer op mijn werk verscheen na een nacht opgenomen te zijn geweest in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging was het simpele woord ‘bikkel’ van mijn leidinggevende genoeg. Vervolgens het verwijt naar die verrekte hormonen. En twee tellen later stond ik weer les te geven alsof er niets gebeurd was…

Babyblues en kraamtranen

De babyblues en kraamtranen, twee begrippen met dezelfde betekenis. Volgens Encyclo.nl begint dit een dag of 3 na de bevalling en eindigt 10 tot 14 dagen daarna. ‘Slechts’ de helft van alle vrouwen die bevallen zijn, hebben hier last van. In mijn beleving is dat percentage veel hoger, maar ik verwar de babyblues incl. neerslachtige gevoelens en negatieve gedachten met ‘gewoon snel moeten huilen’. Een snelle blik op internet, zoals het forum van Ouders van nu, laat me weten dat er heel veel vrouwen zijn die sinds de geboorte van hun kind veel emotioneler zijn. Dit duurt blijkbaar langer dan de beroemde ‘negen maanden af’. Ik las laatst een artikel (Volkskrant, 2016) dat de hersenen van vrouwen die bevallen zijn, blijvend veranderen, naar mijn idee in het voordeel, want hierdoor kunnen moeders de gedachten en emoties van anderen beter herkennen en dit helpt ont-zet-tend wanneer je een kindje onder je hoede hebt. Zou het hierdoor komen dat ‘we’ ook sneller huilen; doordat ons empathisch vermogen is gegroeid? Fijn om te weten is dat het geheugen tijdens de zwangerschap verslechtert (kleiner wordt), maar dat dit uiteindelijk weer in ere herstelt.

Pikant detail: Ik hoef niet om alles te huilen. Het zijn vooral de baby-gerelateerde artikelen waar ik op dit moment gevoelig voor ben. Een paar dagen geleden is mijn oma op 91-jarige leeftijd overleden. Ze was een heel lieve vrouw en ik ben haar ontzettend dankbaar dat ze mijn vader op de wereld heeft gezet en heeft grootgebracht. Ik weet zeker dat we haar enorm gaan missen, maar… ik heb er nog geen moment om moeten huilen. Morgen is de begrafenis en ik zal een gedicht voordragen. Mijn neven en nichten geven aan hier te emotioneel voor te zijn. Als er iemand emotioneel is, lijkt het me een kersverse moeder, maar blijkbaar werkt dat toch iets anders… 

^{De foto van moeder met baby is van Nina Buday: by Shutterstock}

Meer blogs van Suzan: