Kraamtranen: ze schijnen erbij te horen

Je hebt een prachtig nieuw leven op de wereld gezet. Een mensje, dat je 9 maanden in je buik meegedragen hebt. Waar je tegen gepraat en gezongen hebt en waarvan je niet kon wachten om hem of haar te zien en in je armen te sluiten. Je bent nu moeder. Je bent van vriendin of vrouw van, werkneemster, zus, dochter enzovoorts naar moeder gegaan. Je belangrijkste taak in het leven vanaf nu. Er is iemand nu volledig van jou afhankelijk. En die realisatie komt in veel gevallen op de derde dag keihard binnen. Gevolg? Kraamtranen.

Kraamtranen van geluk, van paniek, onzekerheid en soms ook van verwerking van alles rondom de geboorte. Echt, om elke scheet kan je opeens in janken uitbarsten. De baby-blues is aangebroken.

Op 3 januari van elk jaar is het Internationale Kraamtranen dag. En omdat ik vind dat die dag wat extra aandacht verdient, heb ik een paar moeders laten vertellen over hun kraamtranen. Te beginnen met die van mijzelf.

Mijn kraamtranen

Ik had een geweldige zwangerschap. Op wat misselijke momenten na waren de eerste 6 – 7 maanden geweldig. Ik voelde me goed en ik kon niet wachten om moeder te worden op mijn 38e. Het enige waar ik erg tegenop zag was de bevalling. Maar hé, miljarden vrouwen doen dat dus waarom zou ik dat niet ook kunnen, toch? Nou ja, lang verhaal kort… ik kreeg HELLP syndroom en beviel prematuur via een keizersnede bij net 32 weken. De rollercoaster waar je dan in terecht komt, is een heel andere dan wanneer je op een “normale” manier bevalt. Je gaat in de overlevingsstand, je staat machteloos als je je baby ziet vechten voor zuurstof met slangetjes en metertjes aan haar lijfje.

Het enige dat ik kon doen is elke dag 2x heen en weer naar het ziekenhuis en kolven, kolven, kolven. Ik heb wat afgejankt in de 6 weken dat onze dochter in het ziekenhuis verbleef. Het enige moment dat ik me herinner dat ik kan linken aan kraamtranen, is het moment dat ik na 3 dagen mijn dochtertje voor het eerst in mijn armen kon nemen. Al was het maar een paar minuutjes. Het maakte een wereld van verschil en vanaf dat moment durfde ik weer te voelen en gingen bij mij de sluizen open.

Nou moet ik zeggen dat ik sinds de geboorte van onze dochter sowieso een emotioneler mens ben geworden dan daarvoor. Ik was niet zo’n huiler, maar sindsdien…. Soms echt om moe van te worden 

De kraamtranen van Sandra

Sandra’s zwangerschap ging voorspoedig en ze had alle vertrouwen in de bevalling. Die laatste ging ook volledig volgens het boekje. Sandra is van nature een heel nuchter type. Haar omgeving stond dan ook raar te kijken toen ze na een paar dagen niet meer op kon houden met huilen.

“Ik keek naar mijn pasgeboren zoontje en ik begon eerst zachtjes en daarna steeds harder te huilen. Het aanwezige bezoek begon heel bezorgd te vragen wat er mis was of alles wel okay was met mij en met de baby. Er brak enige paniek uit toen ik niet meer kon stoppen en ze niet kon vertellen dat het okay was, maar dat ik zelf ook niet wist. Ik voelde me zó stom! Ik snap eigenlijk nog steeds niet waar dat nou opeens vandaan kwam. Het is daarna nog een paar keer voorgekomen. Als ik zijn kleertjes aan het opvouwen was en in de kast legde, of wanneer ik naar hem keek als hij lag te slapen of als ik mijn vriend zijn luier zag verschonen. Echt debiel gewoon. En ik ben normaal gesproken zo’n nuchter type, weet je. Nou die eerste paar weken na de geboorte leek ik wel lek”.

De kraamtranen van Charlotte

Charlotte is 23 december moeder geworden van dochtertje Noa. Daarmee maakte ze haar vader opa en mij bonusoma. Ook onze Charlotte heeft last van kraamtranen. Best wel veel en vaak, zegt ze zelf.

“Het maakt niet uit waarom, ik jank de hele dag. Als ze slecht slaapt, dan ben ik bang dat het aan mij ligt en dat ik iets niet goed doe. Ik maak me zorgen om alles. Maar ik huil ook als de kraamhulp ’s ochtends vraagt hoe het met me gaat of überhaupt als iemand iets liefs zegt, dan ga ik weer. Net nog toen we de geboortekaartjes binnen kregen. Om gek van te worden.”

Je ziet, elke moeder heeft haar eigen verhaal als het gaat om kraamtranen. Bij de een komen ze voort uit een gevoel van onzekerheid, bij de ander komt het omdat het overweldigende ervaring is om opeens moeder te zijn. Kortom, last van baby-blues? Je bent de niet de enige moeder die het overkomt.

Als je geen kraamtranen hebt

Het kan heel goed zijn dat je geen kraamtranen hebt na je bevalling. Dat is dan natuurlijk helemaal goed. Je bent niet abnormaal, je bent nog steeds een fantastische moeder… ook zonder kraamtranen.  Soms moet je vanwege de situatie je emoties even on-hold zetten of komen ze gewoon niet.

We zijn natuurlijk heel benieuwd naar jouw kraamtranen!

Meer blogs van Esmée: