Al die knutselwerkjes, waar laat je ze?!

Gelukkig heb ik een kantoor aan huis. En een toilet met saaie witte tegels. Dit zijn de twee plekken waar veel knutselwerkjes van mijn kinderen een plekje krijgen. Want het zijn er nogal wat. Bijvoorbeeld alle knutsels die duidelijk maken in welke tijd van het jaar we ons bevinden. Die zijn erg leuk, want ik hou ervan dat mijn kinderen zo kunnen genieten van de verschillende seizoenen. Zelf kan ik dat ook. Altijd zomerzon, nee bedankt. Maar direct na kerst ben ik ook wel weer klaar met de winter (Ik weet het, dan begint ie pas). En zo gaat het eerlijk gezegd dus ook met de knutselwerkjes die bij het seizoen horen. Want als de eerste blaadjes weer aan de bomen komen dan ben ik uitgekeken op de witte sneeuwpopjes gemaakt van voetafdrukjes. Voor de kinderen geldt dat niet. Tijdloos trots, dat zijn ze.

Maar waar laat ik alles? Niet alles kan op het prikbord in de keuken. En in de kamer vind ik het vaak nogal wat rommelig overkomen. Maar weggooien vind ik ook echt wel een ding in veel gevallen. Dus wat doe ik…..

Waar laat ik al die knutselwerken van de kinderen?

• Mijn kantoor, dat is zoals gezegd echt een uitkomst. Daar heb ik een antieke meidenkast van oma. Hier komen alle niet seizoensgebonden potjes en klei-werkjes. Een vaasje met nepbloemen, een bedankje van de klas voor de hulp op school. Hier staat het te pronken en het geeft mij iedere dag een vrolijk gevoel. En dan zijn er natuurlijk ook nog de pareltjes. Een gekleid vogeltje op een nestje. Een armbandje en een toilettasje voor moederdag. En dan natuurlijk de foto’s.  Ook bij het thema kunst: een foto in de stijl van Rembrandt. “Je weet wel mam, die schilder die maar één lichtje heeft”. Of die ene foto, als hart van een bloem. Af en toe kijk ik die kant op tijdens het werk en dan weet ik weer waarvoor ik het doe.

• En het toilet dus. Dit idee zag ik bij een vriendin. Van boven tot onder was haar toilet volgeplakt met de meest mooie, grappige en aandoenlijke tekeningen. Dat wilde ik ook. Dus de muren beginnen ook daar aardig vol te raken. Bijvoorbeeld een verhaal van kikker en zijn vriendje. Geschreven door de jongste en door haarzelf op ooghoogte opgehangen. Niet te missen. En vorig jaar maakte mijn dochter drie schilderijen na op school: een drieluik. “De zonnebloemen” van Van Gogh, “Het meisje met parel” van Vermeer en “Victory Boogie Woogie”van Mondriaan. Bij dat laatste schilderij heeft ze alleen de naam van de schilder vermeld, de naam van het schilderij is ze in dit geval niet aan begonnen. En dus zit ik glimlachend op het toilet. 

• De hele grote knutsels worden even ergens op de grond gezet. Zo als laatst. Een huis gemaakt van papieren stroken van ruim een halve meter breed, mee naar huis vervoerd op de fiets op een dag met regen en wind. Niet heel fraai meer. Maar kennelijk met veel overgave aan gewerkt. We laten het even staan. Daarna maak ik er een foto van. Die bewaar ik in hun eigen mapje op de computer. Gelukkig vindt de school van onze meiden creativiteit ook belangrijk. Zo bestaat hun rapport niet meer alleen uit een boekje met cijfers. Maar uit een digitaal rapportfolio waarin de juf foto’s plaats van knutselwerken, projecten of tekeningen waar de kinderen zelf het meest trots op waren. En als ik dan echt niet meer weet waar ik alle knutsels kwijt kan, dan kan ik altijd nog een vitrinekast kopen.

• En dan zijn er nog de werkboekjes. Die zijn soms ook te grappig om weg te gooien. Hiervoor heb ik bewaardozen. Ik weet niet of mijn kinderen ze ooit nog terug gaan lezen als ze groot zijn of achteloos weg gooien. Maar ik kan het (nog) niet. “Wat zou jij graag verzamelen?” “Antwoord: Geld”. “Hoe kun je de snoepjes zo verdelen dat ieder kind er evenveel heeft?” “Antwoord: Gewoon”. 

Meer blogs van Edith: