KleuterSinfonietta: Kom, we gaan spelen!

Op zondag 27 januari had ik het voorrecht om samen met mijn oudste en middelste dochter het KleuterSinfonietta: Kom, we gaan spelen! te gaan bekijken in Het Concertgebouw in Amsterdam. Een leuke en interactieve voorstelling voor kinderen van vier en vijf jaar waarbij ze op speelse wijze kennismaken met snaarinstrumenten.

Het Concertgebouw is goed bereikbaar

Om bij Het Concertgebouw te komen, moesten we regen, kou en het openbaar vervoer in Amsterdam trotseren. Een avontuur op zich! De tram stopte voor de deur van Het Concertgebouw. Wat een imposant gebouw is dat. We gaven onze ogen rijkelijk de kost. Daarna lekker naar binnen. Het was druk, er waren meerdere voorstellingen/concerten. Toch waren we in een mum van tijd binnen en wisten we waar we moesten zijn.

We konden plaatsnemen in een klein, intiem en heel sfeervol zaaltje. Het toneel was gelijkvloers met de zaal, dat zorgde er meteen voor dat je je betrokken voelde. Ook de verlichting zorgde voor een aangename en warme ambiance. De kinderen die het aandurfden mochten op bankjes vlak voor het toneel zitten. Zo waren zij meer onderdeel van de voorstelling dan toeschouwers. Mijn oudste dochter vond dit geweldig, mijn middelste dochter vond dit best wat overweldigend. Met haar grote zus naast zich durfde ze het wel aan om daar zonder mama te zitten. Helemaal vooraan, op het voorste bankje zaten ze dan met zijn tweetjes. Ik nam plaats op een plek een stukje verderop, net als alle andere ouders.

KleuterSinfonietta: wat een leuk en interactief spektakel!

Middels een leuke warming-up was het ijs al gauw gebroken en ontstond er een gezellige en ongedwongen sfeer. Daarna nam een mysterieuze meneer met een cello het toneel over. Hij streek neer op de vloer en vlijde zijn been om zijn cello heen. Hij leek warempel wel te slapen! Hooggespannen snoetjes wachtten geduldig af wat er nu ging gebeuren. Niet veel later tippelden er nog wat mensen heel zachtjes het speelveld op. Heel subtiel bekeken ze de meneer eens goed en een voor een streken zij een paar noten op hun viool. Zo probeerden ze de man te wekken. Allerhande noten en geluiden schalden de zaal door. Van zachtjes, tot hard, van hoog naar laag en van wat langere noten tot heel korte noten. Dit sprak ontzettend tot de verbeelding! De kinderen zaten ademloos te kijken en te luisteren.

kleutersinfonietta concertgebouw Amsterdam

Toen de man eenmaal wakker was, ontstond er een sprankelend, muzikaal en betoverend spel waarin de kinderen op magische wijze mee werden genomen! Het liedje van de warming-up kwam telkens weer terug en daarbij werden kinderen en ouders uitgenodigd en geprikkeld om lekker mee te doen. Er waren ook een paar momenten dat de hulp van de kinderen in werd geschakeld. De eerste die haar vinger op stak was mijn oudste dochter. Voor ik het wist stond ze al glunderend op het toneel! Herkenbare situaties werden uitgebeeld. Zo gingen ze verstoppertje spelen en verloor een van de muzikanten tijdens hun spel haar ketting. Om haar te troosten en op te fleuren, kreeg ze van iedere muzikant een persoonlijke bezitting. Ieder voorwerp had speciale waarde voor de betreffende muzikant. Het verdriet maakte zienderogen plaats voor vreugde en dankbaarheid. Ze had iets verloren, maar kreeg er van haar vriendjes iets moois voor terug om het verdriet te verzachten. Heel mooi en treffend uitgebeeld! En dat niet met woorden, maar met muziek.

Kleutersinfonietta kom we gaan spelen!

Muziek is emotie

De voorstelling werd afgesloten met een liedje waarbij iedereen uit werd genodigd om het toneel op te komen en lekker een dansje mee te doen. Na het liedje was er nog de gelegenheid om bij de muzikanten langs te gaan en hun muziekinstrument van dichtbij te bekijken, aan te raken of misschien wel een nootje mee te spelen. Dat liet mijn oudste dochter zich geen twee keer zeggen. Twee seconden later liet ze zich vol interesse begeleiden op een heuse cello! Ze genoot ervan! Haar jongere zusje hield zich wat afzijdig. Ze vond het erg overweldigend en hard. Zoals ze zelf benoemde. Als je zo dichtbij zit, ja, dan kan dit je misschien wel wat overmannen. Ik vertelde haar dat wanneer muziek hard is, je het ook goed kunt voelen. Dat is in ieder geval wat het met mij deed. Muziek is emotie en dat gaven ze met hun spel heel prachtig weer. Mijn middelste meisje is daar best wel gevoelig voor. Leuk om de verschillen van beleving zo duidelijk bij mijn twee dochters te zien.

Een échte aanrader!

Al met al vond ik het een fantastische voorstelling! Heel leuk en mooi opgezet. Echt op het niveau van kinderen. Ze weten de aandacht goed te pakken en vast te houden en ze weten, hoe toepasselijk, echt de juiste snaar te raken. Mooi om kinderen op deze wijze met deze snaarinstrumenten kennis te laten maken. Ik vind het een échte aanrader! De voorstelling duurt ongeveer 45 minuten en kinderen hoeven niet perse stil te blijven zitten. Wanneer blijkt dat een kind toch liever niet zonder ouders op een bankje wil blijven zitten, kan het zonder problemen zijn ouders opzoeken en veilig bij een van hen op schoot kruipen. Ik denk dat mijn jongste dochter van 2,5 jaar dit ook een geweldig schouwspel had gevonden. Ik zag haar al helemaal samen met oudste zus bezit nemen van het toneel en uitbundig de liedjes mee klappen, stampen en zingen. Helaas moet zij nog 1,5 jaar wachten tot zij de juiste leeftijd heeft bereikt. Misschien wel een reden om deze leuke voorstelling tegen die tijd nogmaals te bezoeken, als deze dan nog loopt.

Ook voor de prijs hoef je het niet te laten; kaartjes kosten €14. Op zaterdag 2 en zondag 3 februari om 10:00, 12:00 en 14:00 uur kun je nog naar KleuterSinfonietta: Haren en snaren. En op zondag 24 maart om 10:00, 12:00 en 14:00 uur kun je nog naar KleuterSinfonietta: Kom, we gaan spelen! Dus als je in de buurt bent of je gaat een dagje Amsterdam doen, sla dit dan zeker niet over!