Afscheid van de kleuterklas

Die laatste paar weken voor de zomervakantie zijn net wat vermoeiender dan de rest van het schooljaar. Er moet natuurlijk nog van alles gedaan worden voor je een klas verder kunt. En dat merk je. Iedereen is moe van het schoolschema dat vol is met de laatste schooluitjes. De kinderen zijn er moe van. Ik hoor meer geschreeuw en gehuil op het schoolplein. Kortom, iedereen is toe aan vakantie! 

Einde schooljaar 

Hoe erg ik ook naar de zomervakantie uitkijk, het is dit jaar toch ook lastig. Dit schooljaar valt het einde van het schooljaar mij als moeder zwaar. Niet omdat het zo druk is op school met de afsluiting van het schooljaar. Ik heb het moeilijk deze laatste weken en schiet om de haverklap vol bij het besef van een laatste keer dit of een laatste keer dat. En dat is váák! Sjonge jonge, die kraan blijft maar open staan. 

K3, de jongste, is bijna kleuter af. Dat besef raakt me. Na de zomer gaat de kleine man naar groep 3. Geen Pluisje, maar een heuse middenbouwer wordt hij. De jongste van het stel gaat leren lezen, schrijven, optellen en nog zo veel meer ontdekken van de wereld. Maar niet voordat de onderbouw periode feestelijk wordt afgesloten. 

Op kamp

Maar eerst op kamp. Wat? Kleuters op kamp? Euhm, kan dat wel met zulke kleintjes? K3 gaat als afscheid van zijn onderbouw periode samen met zijn mede klasverlaters, OP KAMP! Aaaahhh, de jongste van het stel gaat voor het eerst logeren met school. Ik weet niet wie dat spannender vindt, de Kleine Pluis of ik, Kleine Mama… Zucht. 

Op school wordt al dagen over niets anders gepraat. Er heerst een zingggg. Je merkt het aan alles en de kleuters stuiteren opgewonden alle kanten op en vertellen uitgelaten over de pyjamadisco. Ik ben zooooooo nieuwsgierig hoe het zal gaan. Zo jammer dat we geen foto’s krijgen en het moeten doen met de verhalen van de kinderen. 

De avond van te voren is er amper geslapen. Er komt een bibberig stemmetje onder de dekens vandaan met een ‘ik wil eigenlijk liever toch niet op kamp’ wanneer ik om half tien (!) nog steeds een wakker kind heb. Dat moederhartje hè… Auw. Een extra dikke knuffel en wat gefluister later heb ik een slapend kind. Gelukkig mogen we wat later opstaan dan normaal en in de ochtend zijn er zelden spoken te zien. In het ochtendlicht is er gelukkig weer zin en enthousiasme, fiewww.

Afscheid nemen 

Wanneer de bus klaar staat en iedereen instapt, voel ik de tranen opwellen. Wéér. Pffff. Jaja, ik weet het. Jankerd is my middle name. Kleine jongetjes worden groot en dat doet toch een beetje pijn. Ik voel me er emotioneel onder. Het voelt als het einde van een tijdperk. Ik probeer het niet groter te maken dan het is, maar ik doener toch. Nog even en ik ben de kleinste in huis. Ze groeien zo hard… Letterlijk en figuurlijk. K1 heeft zelfs al grotere voeten dan ik! Ik neem deze zomer niet alleen afscheid van de onderbouw tijd met alle juffen, de rest van de kinderen en ouders van groep 0 en 1, maar ook van de kleine kindertijd waar ik zo van heb genoten. 

Na de zomervakantie wordt alles anders

Na de zomervakantie worden er andere werkjes gemaakt. Er is geen bouwhoek meer. Er is geen poppenhoek. Er is geen keukentje waar je met zo veel plezier heerlijke dingen hebt gekookt. Er is geen winkeltje waar je de boodschappen hebt gedaan. Er is geen mooie tekening van een mosasaurus of een tulkan wat je mee naar huis neemt. Er is geen onderbouwplein waar je zo lekker in de klimboom hebt geklauterd, op het mozaïekbankje hebt gezeten of tussen de tipi bomen hebt gespeeld. Je moet straks aan het echte werk. Dit alles schiet door mijn hoofd, terwijl de kinderen uitgelaten joelen en gillen. Er is zo veel herrie dat zelfs mijn gedachten uit gaan. Ik zwaai als een idioot, maak foto’s en probeer oogcontact te maken. Wanneer ik eindelijk een zwaai terug krijg, gaan de deuren van de bus dicht. Met luid getoeter rijden ze straat uit. Alle ouders zwaaien als gekken naar hun kroost die ergens in de bus zit.

Snel veeg ik een traan van mijn wang. Die stomme tranen ook. Het is tijd voor een omslag. Kleine jongetjes worden groot en moeders groeien gewoon mee. Zo gaan die dingen. 

Meer blogs van Melek: