Kleine meisjes worden groot

Twee bruine oogjes staren me bloedserieus aan. Er wordt driftig geknikt en met een trotse lach die te groot is voor haar mond, nemen we afscheid. De Dochter is 7 jaar oud en gaat, voor het allereerst, helemaal alleen op pad. Ze moet 1 keer de weg oversteken en dan nog 4 minuutjes rennen naar vriendin P. De Dochter is apetrots en straalt als een heldere ster en ik... Ik wil er geen groter ding van maken dan het is, maar ik voel hem wel.

Kijk je goed uit?

Ogenschijnlijk onbezorgd zeg ik maar één keer (1 x maar, applaus graag!) dat ze goed moet uitkijken met de weg oversteken. In mijn hoofd heb ik tientallen schietgebedjes gedaan en heb haar duizend keer gewaarschuwd. Maar in de echte wereld waar ze me kan horen, zeg ik slechts een keer dat ze moet oppassen. Het afscheid is ook zonder een tranendal, zonder het kommetje water naar Turks gebruik -ga als water en kom als water weer terug- en zonder alle waarschuwingen, alsnog ehm... heftig. Ja, het is heftig voor mama.

Gisteren was ze nog een baby

Ik doe de deur dicht en sluit even mijn ogen. Zucht. Daar gaat ze dan, de kleine prop die al 7 jaar is. De tijd raast voorbij. Wanneer is ze in hemelsnaam oud genoeg geworden om alleen op pad te gaan? Gisteren was ze een baby nog. Weet je nog dat eerste lachje, het eerste hapje, het eerste stapje, de eerste keer bult op haar kop, en... aaaahhhhh!! Vandaag gaat K1 (kind1) zelfstandig naar een vriendinnetje. Het zijn stappen waarvan je weet dat ze gaan komen, maar zodra ze er zijn, is het toch een beetje slikken geblazen.

Vroeger was het anders

Raar dat ik op mijn vijfde, een mensenleven geleden haast, don't I know it!, alleen buiten mocht spelen en op de respectabele leeftijd van 6 jaar helemaal alleen naar school mocht lopen. Iedereen uit mijn klas deed dat, ik was geen rare uitzondering. Is de wereld dan zo veranderd dat het nu niet meer kan? Mijn fantasie heeft geen grenzen en ik kan te veel dingen bedenken die mis kunnen gaan. Mijn realiteitsbesef laat gelukkig ook graag van zich horen en zo kan De Dochter op haar 7e dan toch gefaseerd onder moeders vleugels vandaan. 

De Zoon van bijna 6 jaar, moet er ab-so-luut niet aan denken. Met een piepstemmetje vraagt hij of hij ook alleen naar buiten móet. 'Ik blijf  liever binnen' zegt de arme drommel. ‘Bij jou’. Dat kan natuurlijk ook, dat je kind er nog niks van moet hebben. Ik druk hem maar stevig tegen me aan en fluister dat hij later heus wel alleen naar een vriendje wil gaan of buiten wil spelen. Maar nu nog even niet! Dat vindt mama ook fijn hoor. 

Kleine meisjes worden groot

Een zachte ploing op de achtergrond verstoord ons intieme momentje. Het is mijn mobiel met het verlossende bericht dat er een glunderend meisje veilig en wel voor de deur staat. 

Fijoeh. Ik haal opgelucht adem en voel me ontspannen. Nu écht. Ik had niks anders verwacht en ga alsof er helemaal niets aan de hand is, door met de tafel afruimen. 

Het kleine meisje wordt groot. 

Moeder volgt op gepaste afstand. 

Meer blogs van Melek: