Ik heb mijn kind gedumpt en voel me schuldig
Door Lieve: Begin 2017 zat ik niet goed in mijn vel. Ik was uitgeput en had mijn taks bereikt. De combinatie tussen werk en privé liep niet lekker, mijn fysieke gesteldheid werkte niet echt mee en op het werk liep ik tegen het een en ander aan. Ik kwam thuis te zitten en moest bijkomen, uitrusten en alles op een rijtje zetten.
In die periode heb ik mijn dochter gewoon op de vaste dagen, dat zijn er twee, naar de gastouder gebracht. En daar heb ik me behoorlijk schuldig over gevoeld. Ze zou toch eigenlijk ook gewoon thuis moeten zijn, nu ik ook thuis was? Ik had het gevoel dat ik haar dumpte en dat ik een slechte moeder was. Een moeder die niet eens voor haar eigen dochter kon zorgen. En ergens was dat natuurlijk ook zo, dat ik niet voor haar kon zorgen. In ieder geval niet 24/7. Ik had simpelweg tijd nodig om er weer bovenop te komen en dat lukte niet met mijn dochter continu om mij heen. Dus moest ik haar wel wegbrengen. Rationeel gezien begreep ik dat. En toch voelde ik me schuldig.
Zodra ik me beter voelde, besefte ik dat ik niet terug kon naar mijn werk. Dan zou ik binnen de kortste keren weer thuis komen te zitten. Ik besloot weg te gaan bij ‘de baas’ en voor mezelf te beginnen. Inmiddels heb ik dat ook gedaan en, hoewel ik veel tijd spendeer aan het opzetten van mijn eigen bedrijf, moet ik zeggen dat het nu al rust gebracht heeft. We zijn zelfs geregeld met zijn drieën thuis, iets wat eerder door onze verschillende werktijden bijna niet voor kwam. Als Sterre naar de gastouder, de peutergroep of oma is, dan werk ik. Twee hele dagen en twee halve. Zo kan ik er én voor mijn dochter zijn én mezelf ontwikkelen.
Iets voor mezelf hebben waarin ik me uit kan leven en mijn tanden in kan zetten, dat heb ik gewoon nodig. Dan voel ik me beter, ben ik een gelukkiger mens en in het verlengde daarvan een leukere moeder. Ik denk dat dát het beste is voor kinderen, of in ieder geval voor mijn dochter, een moeder die blij is met wat ze doet. En wat dat dan is, is voor elke moeder anders. De één wordt blij van fulltime huismoeder zijn en de ander wordt blij van fulltime werken. Ik word blij van niet-fulltime huismoeder zijn, deze middenweg past mij het beste.
Dus ik doe wat het beste is voor ons allemaal. En toch voel ik me nog wel eens schuldig. Zou ik niet eigenlijk heel de dag zelf voor mijn kind moeten zorgen? Is het wel goed voor haar om de helft van de week weg te zijn? Twijfel. Twijfel. Twijfel. Schuldgevoel. Schuldgevoel. Schuldgevoel.
Eigenlijk moet ik hier niet te veel over nadenken en gewoon accepteren dat ik een leukere en betere mama ben als ik naast het opvoeden van een prachtige dochter ook mijn eigen ding kan en mag hebben. En ik geloof dat ik aardig op weg ben!
Hopelijk lukt het andere moeders ook om, in ieder geval grotendeels, te kunnen doen waar zij, en hun naasten, zich het prettigst bij voelen. Want volgens mij is dat uiteindelijk voor iedereen het beste!
Meer blogs van Lieve:
Reacties 0