Je kind achterop de fiets - het gaat zo vaak mis!

Afgelopen zondag ging ik met mijn 3 dochters op weg naar een fair in een nabijgelegen dorpje. Het was prachtig weer. De oudste dames (Eline en Fenne) gingen op hun fiets, ik op mijn bakfiets en de jongste (Vivine) wilde graag op haar step. Geen probleem, want mocht ze moe worden kon de step gewoon in de bak.

Op het einde van de route had Vivine geen zin meer om te steppen. Ze vond dat op het pad met steentje haar step te veel trilde. Dus ik zette de step in de bakfiets en Vivine klom achterop. Ik heb achterop een zitje met voetsteuntjes dus dat zou moeten kunnen. Ik vond het eigenlijk wel een veilig idee, want we moesten een klein stukje over de dijk met auto’s en zijwegen.

We hebben de hele middag genoten op de fair. De kinderen mochten mee op een soort van slee die door trekpaarden werd getrokken, met heel veel andere kinderen touwtrekken met een trekpaard, een kring maken waarin honden schapen dreven, ballondieren maken en nog veel meer leuke dingen. Na een geslaagde middag vertrokken we weer huiswaarts. De step van Vivine ging halverwege weer in de bak en zij achterop. Fenne en Eline fietsten behoorlijk door en ik had ook lekker de vaart erin totdat….

Opeens voelde ik dat er iets mijn fiets blokkeerde. In een reflex heb ik uit alle macht geremd. Toen ik stilstond ben ik afgestapt en wilde gaan kijken wat het was en toen hoorde ik iemand enorm hard huilen. De schrik sloeg toe, want ik wist dat er iets niet goed was. Dat klopte helaas. Vivine haar voetje zat tussen de spaken. Heel voorzichtig heb ik haar voetje losgemaakt en bekeken. Hard huilende zei ze: “Mama ik heb een schaaf op mijn enkel en ik wil een pleister”. Ik zag al dat er meer aan de hand was dan een schaaf op de enkel. Bij haar achillespees was het blauw en dik en er zat een wond. Ook had ik het idee dat haar voetje een beetje scheef stond. Ik dacht ik kan nu naar de dokterspost fietsen of naar huis en de dokterspost bellen. Omdat ik verwachtte dat ik naar het ziekenhuis zou moeten, heb ik haar heel voorzichtig in de bak gezet en ben samen met mijn andere dochters als een bezetene naar huis gefietst. Daar meteen de dokterspost gebeld.

Als je contact wilt met de dokterspost moet je tegenwoordig een ijzig geduld hebben. Je kind ligt met veel pijn te huilen op de bank en jij moet wachten op 18 wachtenden voor je. Na 20 minuten vroeg ik me af: “ is dit een levensbedreigende situatie”, want dan mag je de 1 indrukken. Maar ondanks dat je kind hard huilt en veel pijn heeft, is dit geen levensbedreigende situatie. Ik moest wachten tot al die 18 bellers hun zegje hadden gedaan. Na 40 minuten kreeg ik eindelijk iemand aan de lijn, die de situatie gelukkig goed door zag. Ik mocht meteen naar de eerste hulp en kon gelukkig het min of meer verplichte bezoekje aan de dokterspost overslaan.

Aangekomen bij de receptie van de eerste hulp, wat in Arnhem tegenwoordig gecombineerd is met die van de doksterpost, wilde ze me eerst toch nog even naar de dokterspost sturen. Maar dat liet ik me niet gebeuren. En uit het niets bleek er toch opeens een soort vrij brief van de telefoniste te zijn voor de eerste hulp. We konden in de wachtkamer plaatsnemen. Na 20 minuten had Vivine er schoon genoeg van dus ik ging maar eens informeren wanneer we aan de beurt waren. Oeps het computersysteem had een bug en ik bleek weer afgemeld te zijn. Bleken zelfs mensen zich pas na 2 uur weer te hebben gemeld, die last hadden van dezelfde bug. Handig op de eerste hulp of wel spoedeisende dienst. Daarna werden we gelukkig snel naar binnen geroepen en mocht ze plaatsnemen in een kamertje waar het vervolgens nog eens eindeloos geduurd heeft. Dokter, foto, gips en foto kostte minstens 3 uur en Vivine, maar huilen dat ze naar huis wilde. De verpleegster was een beetje pinnig en probeerde haar uit te leggen dat ze niet huis kon. Tja een kind die hevig geschrokken is en veel pijn heeft, reageert misschien wel niet volgens het boekje. Maar ook de SEH arts vond ik wat streng  over het feit dat ze haar voet tussen de spaken had gekregen. Ik voelde me al vreselijk schuldig. Gedurende het gesprek begreep ik dat het hem ook was overkomen dus dat het min of meer zijn eigen frustratie/emotie was.

De SEH arts vertelde ook dat in bijna ieder gezin een spaakongeluk aan de orde was en dat dit altijd een hevig trauma is. Kinderen moet na een dergelijk ongeluk altijd een week standaard in het gips. Ook als ze niets hebben gebroken. Helaas heeft mijn dochter de zeer grote pech dat ze wel haar been heeft gebroken en nu de komende periode in het gips moet. De eerste 3 weken krijgt ze een gips spalk, daarna 2 weken hoog gips en dan nog laag. Het zal nog wel even duren…. 

Nu dit mijn dochter overkomen is, hoor ik van velen het verhaal terug dat ze iemand kennen waar dit ook bij gebeurd is. Volgens veilig Nederland zijn dit zelfs 2300 kinderen per jaar tussen de 1 en 6 jaar waarvan 1 op 3 een bot breekt. Nu denk ik achteraf waarom heb ik haar achterop gezet en niet nagedacht. Ik vond het in de eerste instantie zelfs een veilig idee. Een aantal jaren geleden is het zitje op mijn fiets gezet, heeft Fenne daar minstens twee jaar elke ochtend en middag gezeten zonder probleem. Stom genoeg heb ik er die dag geen seconde over nagedacht dat dit zo dramatisch zou kunnen aflopen… Als ik op school en onderweg kijk hoeveel ouders niet een rug en voetsteun hebben, vraag ik me af of ze zich bewust zijn van het reële potentiele gevaar. Ik denk het niet en daar behoorde ik ook toe. Ik weet nu wat het gevaar is en daardoor moet mijn dochter nu de komende periode veel missen en afzien…. Ik hoop dat door het schrijven van deze blog er ouders hun zitje met voetsteuntjes achterop de fiets veiliger maken.

Want achteraf gezien blijkt er een simpele oplossing te zijn om spaakongevallen te voorkomen. Heb je al voetsteuntjes dan kan je vrij goedkoop en eenvoudig spaakafscherming/voetbescherming kopen. Er bestaan platen die je aan de voetsteunen kan bevestigen of hard plastic platen die je in plaats van jasbeschermers kan bevestigen. Voor jongere kinderen tot ongeveer 5 jaar is een fietszitje met spaakafscherming nog altijd het aller veiligst.

» Check hier de voetbeschermers van Bobike

Meer blogs van Shirley: