Mijn jongste kind gaat naar school!

Onlangs bereikte mijn jongste spruit de memorabele leeftijd van vier jaar! Een échte mijlpaal in een kinderleven. Maar ook in die van papa en mama. Want wanneer je kind vier jaar wordt, dan betekent dit dat het schoolse leven van start gaat! Dan is het voorbij met het gezellige gekeuvel op de kinderopvang. Het einde van een tijdperk en het begin van een nieuwe!

Ze was allang klaar voor school!

Na de zomervakantie zal ons jongste kuikentje haar twee grote zussen volgen en ook naar school gaan. Wat heeft ze er naar uitgekeken! Ik geloof dat ze al een jaar aan het aftellen is. Op haar derde verjaardag vertelde ze iedereen uitbundig dat ze vier jaar was geworden en dat ze nu naar school ging. Ze was zo overtuigend dat iedereen er volmondig in tuinde. Zelfs wij gingen er bijna in geloven! De grote schat.

Ook mama was er aan toe!

Zij was niet de enige die aftelde tot haar vierde verjaardag. Ook mama keek er best naar uit. Het vooruitzicht dat ik op mijn vrije dag ook daadwerkelijk een groot deel vrij was, dat was tot de aanloop van haar verjaardag met regelmaat een vreugdedansje waard! In mijn achtjarige bestaan als moeder, kwam er nu weer structureel een dag in de week ruimte voor alleen maar mij, mij en mij!! Eindelijk een dag in de week waar ik schaamteloos toe kon geven aan een egotrip! Ja hoor, dat durf ik grif toe te geven. Openlijk. Ik snak naar zo’n dag. Hell yeah! Huishouden? Verplichtingen? Haha, nee hoor…die ene dag, dat wordt mijn dag.

De enige verplichting die ik mezelf dan opleg is om minimaal één fles wijn leeg te tanken voordat ik de kinderen weer op moet halen. Oké, dat is niet waar. Maar het zou wél kunnen als ik dat zou willen! Hebben de kinderen misschien ook nog een leuke middag na school. Ha, nee hoor, dat is ook niet waar. Ik vind mezelf vooral heel erg grappig en leuk als ik een slok teveel op heb, mijn omgeving denkt daar vaak weer heel anders over. Maar goed, ik dwaal af. Dat doet het vooruitzicht van vrije tijd nou eenmaal met je. Dan heb je tijd om in dit soort gedachten te verzinken. Oeps…deed ik het weer…

Het ouderschap is soms overweldigend

Oké, toegegeven:  ik heb mezelf hier en daar ook best wel eens betrapt op een klein melancholisch en wellicht ietwat sentimenteel momentje. Mijn kleinste meisje die haar uitbundigheid verruilt voor een oase van leegte. Ja, ergens zal ik die dinsdagen samen met mijn kleine doerak best missen. Want jeetje, wat is dat kind leuk gelukt. Dat geldt eigenlijk voor alle drie mijn bloedjes wel. Heb ik best leuk in elkaar geflanst, al zeg ik het zelf. Daar gaat het ook niet om.

Ik denk dat iedere ouder zich wel herkent in het overweldigende van het ouderschap. Dat er soms dagen zijn dat je niet eens in de gaten hebt dat jij ook nog een levend wezen bent, met eigen behoeftes en belangen. Omdat je alles op de automatische piloot deed, of nou ja…dat klinkt ook weer zo zwaarmoedig. Je deed het in ieder geval niet helemaal met je volle verstand. Want als je van tevoren had voorzien hoeveel tijd kinderen opeisen en wat dit dan daadwerkelijk in de praktijk betekent…dan denk ik dat dit een hele goede anticonceptie geweest zou zijn. Nu die kinderen er eenmaal zijn, doe je dat natuurlijk met alle liefde en overgave. Maar poeh…hoe ging dat ook al weer, tijd voor jezelf? Hoe was het ook al weer voordat je kinderen kreeg? Dat lijkt inmiddels wel een vorig leven!

Waar blijft de tijd?

En dan worden die energievreters en tijdslurpers op een goede dag vier en gaan ze naar school en dan blijkt maar weer eens dat die eeuwigdurend lijkende jaren in een oogwenk voorbij vliegen. Onlangs gold dit voor mijn jongste dame. Ik dacht al aan deze dag toen ze amper geboren was. Ik had vier jaar in het vooruitzicht om optimaal van haar te genieten. Wat leek dat nog ver weg! Zo kan ik me ook nog levendig herinneren dat ik als achtjarige de trap afstormde en me hardop afvroeg hoe lang ik nog kind zou zijn. Geen benul had ik van tijd, alles leek een eeuwigheid te duren! Dat is nu wel anders. Want inmiddels steven ik al hard af richting bejaard. Zo snel gaat het dus in het leven. 

We denken telkens dat we zeeën van tijd hebben

Anyway, na de zomervakantie heb ik iedere dinsdag tot 14:30 uur voor mezelf. Het enige minpuntje daarvan is, dat het te kort is. Het goede nieuws is, dat dit iedere week is! De laatste dinsdag voor de zomervakantie had ik de aftrap. Want mijn meisje had het geluk dat ze de laatste week vóór de zomervakantie al een weekje mee mocht draaien. Nou ja, weekje…vier dagen. Nee, 3,5 dagen, want woensdag een halve dag en vrijdag vrij. Ze kwam in de klas van een van haar grote zussen. Zij gaat volgend jaar naar groep 3. Wait whut? Zij startte gisteren toch pas in groep 1? Zo neemt de tijd iedere keer een loopje met me en keer op keer tuin ik daar weer in.

De tijd glipt uit mijn vingers waar ik zelf bij sta

Het lege nest syndroom? Ik geloof niet dat ik daar heel erg last van heb. Maar volgens mij is dat ook iets wat pas gaat spelen als de kinders het nest verlaten toch? Dus ik heb nog wel even om me daar op in te stellen. Zie je nou? Ik trap er steeds weer in! Ik denk telkens dat we zeeën van tijd hebben, maar gevoelsmatig gaat dit om nanoseconden. Of misschien zijn het ook daadwerkelijk nanoseconden? 

Naarmate de jaren verstrijken blijkt alles zo relatief. Zo relatief kort vooral. Nee, geen last van het zogenaamde lege nest syndroom, ik heb meer last van het volle nest syndroom! Oké, even zonder dollen, ik ben dol op mijn volle nestje, maar heb wel moeite met het feit dat de tijd uit mijn vingers glijdt waar ik zelf gewoon bij sta.

Ook aan die achtbaan komt ooit een einde

Mijn kinderen worden groter en dat is iets waar ik heel erg van geniet. De baby- en de peuterfase vond ik vooral heel erg intens en zwaar. Achteraf bekeken dan hé. Dat afhankelijke en dat fragiele, nee…dat is gewoon niet zo aan mij besteed. Nu worden ze steeds zelfstandiger, hun eigen karaktertjes ontvouwen zich steeds meer en ik kan gesprekken met ze voeren. Halleluja! Dat is dan weer een cadeautje van de tijd. Op dagen dat ik op word geslokt en me overweldigd voel, helpt het me te bedenken dat alles maar zo relatief kort is. Dat helpt dan om het maar over me heen te laten komen en op te gaan in het moment. Ha, gek eigenlijk….opgaan in het moment in de meest hectische periode van onze levens. Juist omdat dat ook vaak momenten zijn- of waren, die me niet gauw genoeg voorbij konden gaan. Nou ja, gek? Vooral tegenstrijdig! Toch is dat wat rust- en berusting brengt in de grootste chaos. Zo weet ik nu. Wijsheid komt met de jaren. De kinders worden groter en zelfstandiger en daardoor de momenten die me zo opslokken en overweldigen minder. Uiteindelijk is alles eindig, zelfs die achtbaan waar maar geen einde aan leek te komen.

Na de vakantie zal ik iedere dinsdag enorm opgaan in het moment. Wat een gek idee, iedere week één dag in de week weer tijd voor mezelf. Ik kijk er nu al naar uit!

Meer blogs van Judith: