Intimidatie op het werk

Mama en onderneemster. Een fantastische combinatie vind ik. Door mijn werk kan ik zoveel als mogelijk de vakanties vrij houden en met mijn meisjes doorbrengen. Maar ik geniet zeker ook van mijn werkweken waarin ik als adviseur, coach en trainer mijn opdrachtgevers bezoek. Vaak zit ik tegenover mannen en dat is prima. Ik vind mannen leuk! Een aantal van mijn beste vrienden zijn mannen. Heerlijke vriendschappen waarin de verschillen tussen mannen en vrouwen lijken te vervagen maar waarin we die verschillen ook koesteren. Omdat het leuk is en interessant.

En toch overkomt het me soms. Een man tegenkomen waar ik niet tegen op gewassen ben. Een man die me met mijn mond vol tanden doet staan. Een man die me iets anders laat zeggen dan dat wat ik wil zeggen. Een man die me een lachje laat produceren dat niet uit vrolijkheid ontstaat maar uit onmacht.

Wat voel ik me naïef als het me weer overkomt. Ik weet inmiddels al lang dat ze bestaan. Mannen die status ontlenen uit hun salaris en hun leaseauto. Dat is een aanname, I know, maar ik kan niet zo heel goed een andere verklaring vinden. Hun status is in ieder geval niet ontleend aan een natuurlijk leiderschap. Natuurlijke leiders laten mensen (mannen, vrouwen, collega’s, freelancers) in hun waarde, ze creëren verbinding en plaatsen mensen in hun kracht. Natuurlijk leiders maken geen dubbelzinnige opmerkingen om anderen naar beneden te halen.

Waar wil ze nou naartoe hoor ik je denken. Een voorbeeld uit de praktijk:

Trots en tevreden kwam ik uit een auditgesprek waarbij ik namens een opdrachtgever de auditor had laten zien hoe professioneel en mensgericht de organisatie, waarvoor ik met regelmaat werk, zich profileert. Enthousiast liep ik dan ook binnen bij de directeur om verslag uit te brengen. Zijn vraag: “Hoe ging het”?  Beantwoordde ik met: “Goed”. Maar voor ik verder kon praten kwam zijn antwoord weer: “Dat geloof ik onmiddellijk, als jij binnenkomt en een keer met je haar zwaait heeft die auditor geen kritische vragen meer hoor”.

En daar was het dan. Dat lachje. Dat lachje uit ongemak. Uit onmacht. En verder niets. Een mond vol tanden. Ik stamel hooguit een excuus om weg te komen. Ik verzin een vervolgafspraak en ik maak me uit de voeten. In de auto komt de boosheid.  En ’s avonds in bed komen de woorden pas. Dan weet ik ineens precies wat ik had willen en eigenlijk ook moeten zeggen. Dat het een goed gesprek was omdat ik een verdomd goede professional ben en over veel professionele vaardigheden beschik. Dat ik een ‘haar-zwaai’ niet als zodanig beschouw en dat ik deze reactie dan ook als onprettig ervaar.

Een vriend (een man) zei: “Spreek hem er alsnog op aan of laat het los”. Hij heeft gelijk. Maar dan wordt het zo’n ding denk ik dan. Dus ik kies de tweede en makkelijkste oplossing: ik laat het los. Soort van.

Nog een voorbeeld? “Heb jij veiligheidsschoenen met een hak”?  (model bergschoenen met een soort sleehak, stoer maar met een vrouwelijke touch, I love them).

“Mooi hoor, komen de billetjes beter uit” of toen ik vroeg of het zonnescherm een beetje naar beneden mocht: “Ik doe hem niet helemaal dicht hoor, want de zon schijnt zo mooi op je borsten”.

Mijn lachje verschijnt, de woorden niet.  Ik spreek ook deze directeur niet aan op zijn gedrag maar schakel weer over naar de inhoud van het gesprek.

Ik ervaar ook nog iets anders. Ik betreur mijn naïviteit niet, ik koester deze. Ik wil er niet op bedacht zijn vooraf. Want daarmee zou ik het als ‘normaal’ gaan beschouwen en mijn grens gaan verleggen. Ik wil naïef blijven en dit gedrag niet vooraf verwachten. Want het hoort niet, het is fout en het is wat mij betreft grensoverschrijdend en kleinerend.

Een strategie om er mee om te gaan, daar broed ik nog op. (Tips zijn welkom).

De getoonde foto is van Shutterstock

Meer blogs van Edith: