De inclusiviteit in poppenland is nog ver te zoeken

Het heeft 6 jaar geduurd, maar eindelijk heb ik de perfecte bruine pop gevonden. Eentje die klein genoeg is om mee te kunnen moederen, maar groot genoeg om je hartje mee te vullen. K1 (kind1) is reuze blij met haar nieuwe poppenkind en slaat zelfs speelafspraakjes af om met de kleine knapperd te kunnen spelen! Geslaagd cadeau! Maar voor het zo ver was... De keuze in andere poppen dan wit met blond haar, is best karig. Witte Barbies, Baby Borns en zo'n beetje elke andere pop die te koop is, is wit. Wit met blonde haren en blauwe ogen. Mijn kind is niet wit. Ze is beige. Ze heeft mooie bruine haren en prachtige bruine kijkers. Al die witte poppen, daar word ik echt niet goed van.  Prima als jij het wel mooi vindt, heus, maar ik wil graag een andere pop voor mijn kind. Eentje die gekleurd is, net als zij. Zodat mijn meisje zich inclusief voelt. Maar de inclusiviteit is ver te zoeken in poppenland. Huh?  Inclusi- wattes??

Inclusiviteit?

Het grappige is, dat terwijl ik 'inclusiviteit' intoets op mijn Mac, het woord rood wordt onderstreept. Ehm... Heb ik 'inclusiviteit' dan verkeerd gespeld? Een voorzichtige twijfel maakt zich van mij meester. Ik kijk, delete, hertype, delete wederom en type weer hetzelfde wanneer ik besluit dat het correct is zoals het er stond. Het woord inclusiviteit bestaat niet in de spellingcorrectie! WTF! 

Wat mij betreft is het hoog tijd dat zo iets belangrijks als meetellen in de samenleving een update krijgt. Hoe makkelijk is het om dat mee te geven aan onze kinderen. Als er in de schappen naast de alom bekende witte Barbie, ook een zwarte kroes Barbie ligt, een Aziatische of een hoofddoek Barbie, dan leren onze kinderen dat de norm een mix van alles is. De norm is namelijk dat we niet alleen naast elkaar bestaan, maar dat we er sámen mogen zijn. Zegt Postbus 51 dat niet zo treffend? De maatschappij, dat ben jij? Klopt als een bus, maar dan is het ook hoog tijd dat de norm een mix wordt van alle beschikbare smaken en kleuren. 

Vooroordelen

Om eerlijk te zijn voel ik me zelden inclusief in het land waar ik geboren en getogen ben. Zo jammer vind ik dat. Alleen al de standaard eerste kennismakingsvraag bij Nederlanders. Altijd maar weer dezelfde vraag of ik me meer Turks of meer Nederlands voel.

Keer op keer op keer. Brrr, ik heb er inmiddels een broertje dood aan. Zo krijg je toch geen kans om je wat anders dan buitenlands te voelen, dus stop vooral met die vraag. Zelf ben ik ook geen vooroordeel-vrij heilig boontje hoor. Vooroordelen hebben we allemaal. Het belangrijkste is dat je er wat mee doet en je je er bewust van bent. 

Laatst verbaasde ik me toen ik een behoofddoekte vrouw van mijn generatie vloeiend Nederlands hoorde praten. Kennelijk botst dat in mijn hoofd. Maar ik ben me bewust van mijn vooroordelen en neem het mee voor een volgende keer. Tuurlijk spreekt ze vloeiend Nederlands Meylek. Duh.

Maar terug naar die mooie pop, want daar begon het mee. K1 heeft een pop gekregen. Een bruine pop met bruine ogen en de meest prachtige zwarte kroeshaartjes. Ze is helemaal verliefd op haar popje wat ook een muizen onesie heeft gekregen en is zooooo schattig mama! 'Jij vindt bruine poppen heel mooi he mama,' constateert de kleine slimmerik. 'Ik ook, maar deze witte Barbie met lange bruine haren is ook mijn lievelings', zegt ze terwijl de andere pop een extra aaitje krijgt. Dat is nou het leuke aan inclusiviteit. Wit is ook helemaal goed! Kijk maar eens goed naar De Man die papa is. Spierwit. Hmmm, eigenlijk meer rood nu je het zegt. De Man ziet er bij nader inzien behoorlijk Iers uit met zijn complex a la tomaat. Maar weet je, ook dát is goed. Net zoals bruin, geel, of zwart of... vul een kleur naar keuze in. 

Alles mag, zolang het maar samen is.

Meer blogs van Melek: