Ik wel moeder, zij niet
Wat nou wanneer het jou wel gegund is om moeder te worden en het bij een dierbare vriendin maar niet wil vlotten? Dat levert soms uiterst verdrietige situaties op. Je wilt er zijn voor je meisje, maar weet soms gewoon niet hoe. Wat vond ik dat soms moeilijk en oneerlijk en wat gunde ik het haar enorm! Het werd pijnlijk duidelijk dat het bij lange na niet vanzelfsprekend is om moeder te worden. Gelukkig kwam het bij haar uiteindelijk goed en morgen blaast haar meisje al weer haar eerste kaarsje uit! Al weer enige tijd geleden schreef ik er dit blog over:
Mijn dochter was onlangs jarig
De verjaardagskaarten die op het dressoir staan, verraden dat mijn dochter onlangs jarig was. Met mijn tas nog om mijn schouder en met mijn jas aan, blijf ik voor dat dressoir staan en kijk naar die kaarten. Het was een leuke verjaardag geweest en mijn dochter heeft ervan genoten. Ook ik genoot ervan. Ik denk terug aan de dag dat zij ter wereld kwam. Het voelt als de dag van gisteren dat ze nog zo klein en zo broos in de couveuse lag. Ze besloot wat eerder kennis met ons te komen maken. Dat kleine fragiele baby’tje is inmiddels uitgegroeid tot een sprankelende en montere kleuter. Wat is het toch een voorrecht om dat kleine baby’tje te mogen zien opgroeien en te mogen genieten van het levenspad dat zij bewandelt. Dat levenspad dat ik voor haar uit heb gevouwen.
Ik gun het haar ook zo!
Ik heb haar mogen dragen en ik heb haar op de wereld mogen zetten. Wat ben ik daar dankbaar voor. Mijn beste vriendin flitst nu door mijn gedachten. Wat had ik haar ook dat dressoir met verjaardagskaarten voor haar kindje gegund. Terwijl ik naar die vrolijke kaarten van mijn dochter staar, vind ik het zo oneerlijk dat zij nog steeds wacht op haar eerste kindje. Wat zal zij een liefdevolle moeder zijn en wat zal een bol buikje haar prachtig staan. Ik kan niet wachten op de dag dat de verjaardag van haar kindje aan zal breken en ik het een vrolijke verjaardagskaart kan sturen! Natuurlijk zou ik het niet alleen bij een kaart laten. Daar hoort ook een levensechte, dikke, vette verjaardagszoen bij, die ik persoonlijk af zou komen leveren.
Die verjaardagskaart op het dressoir, die haar hart sneller doet kloppen omdat het haar de fijnste herinneringen aan haar kindje voorbij laat komen……oh, wat gun ik haar dat! De tranen branden in mijn ogen als ik bedenk welke weg zij al af heeft moeten leggen op weg naar het beantwoorden van haar verlangen. Dat intense verlangen die iedere moeder kent. Dat verlangen die uiteindelijk heeft bewerkstelligd dat dat verlangen tastbaar werd.
Als ik kon toveren, dan wist ik het wel!
Wat oneerlijk en wat een verdriet wanneer het slechts bij een verlangen moet blijven. Als ik kon toveren, dan wist ik het wel. Als ik het voor het zeggen had, dan zou zij de eerste zijn die een liefde voor het leven zou mogen dragen en het levenslicht zou mogen laten zien. Haar diepste wens is inmiddels ook de mijne geworden. Wat gun ik het mijn lieve schat enorm. Wat heb ik een bewondering voor hoe zij in het leven staat en omgaat met het dragen van dit, tot zo ver, onbeantwoorde verlangen. Hoe pijnlijk en verdrietig ook, zij maakt van ieder verlies iets kostbaars. Dat vergt moed en tegelijkertijd zorgt dat ervoor dat ze niet verbitterd raakt. Ze blijft hoop houden en blijft positief.
Zij is mijn heldin
Ik blijf aan haar zijde staan en steun haar waar ik kan. Haar prioriteiten gaan met ieder vezeltje in haar zijn, uit naar het verwezenlijken van haar diepgewortelde verlangen. Dat betekent ook dat ik soms een stapje opzij moet doen en op een tweede of derde plaats kom op dagen dat ik haar steun of betrokkenheid zo nodig heb. In stilte laat ik daar wel eens een traantje om, maar verwijten zal ik het haar nooit en te nimmer. Als dat mijn kleine bijdrage is om die vriendin te zijn die zij zo nodig heeft, dan doe ik dat graag. Samen kunnen we hier goed over praten. Ik probeer me er een voorstelling van te maken hoe dit voor haar moet zijn en hoe zwaar het traject is waar zij samen met haar vriend doorheen gaat. Ik denk dat je daar pas echt een beeld en gevoel bij kunt plaatsen wanneer je zelf in deze situatie zit. Maar de wil is er en ik doe mijn best. Ik geef haar de ruimte en zal er voor haar zijn. Altijd. Hoe lang het ook nodig is. Mijn heldin, dat is zij. Wat ben ik immens trots op haar! Mijn beste vriendin.
Meer blogs van Edith:
Reacties 0