Het ik-weet-het-niet-syndroom

Ik denk dat iedere ouder met een schoolgaand kind, wel bekend is met het ‘’Ik-weet-het-niet-syndroom’’. Het schijnt een zeer besmettelijk virus te zijn die het kind op doet, zodra het naar school gaat. Het is net zoiets als luizen, alleen betreft het dan geen beestjes. Het is een andere variant, maar wel een hardnekkige.

Als betrokken en geïnteresseerde moeder ben ik altijd benieuwd wat mijn kind op school heeft gedaan en of ze een leuke dag heeft gehad. Helaas blijft het antwoord altijd matig en is het altijd maar een beetje gissen met wie ze wel- of niet heeft gespeeld en welke taakjes ze die dag heeft gedaan. Jammer de bammer! Ze vertelt het op haar tijd en anders helemaal niet. Ik heb er maar mee te dealen. Negen van de tien keer kom ik van een koude kermis thuis wanneer ik haar uitgelaten naar haar dag vraag. Haar korte termijn geheugen lijkt acuut te zijn aangetast en meer dan een binnensmonds gemurmel kan er dan niet van af. ‘’Weet ik niet.’’ Luidt dan de aanduiding van mijn oudste. Het heeft weinig tot niets te maken met het niet weten en des te meer met het feit dat ze geen zin heeft om antwoord te geven. Daar ben ik nu achter.

Als ze geen zin heeft om er over te vertellen zegt ze dus steevast dat ze het niet weet. Het betreft nou geen dingen die je alla minute zo vergeet. Zeg dan gewoon dat je geen zin hebt om het te vertellen. Wat ik mijn oudste dan ook als suggestie geef. Maar dan krijg ik een: ‘’Daar heb ik geen zin in.’’ op mijn rekest. Weet ik niet, is lekker kort en bondig en behoeft verder geen uitleg. Ware het niet dat ik haar moeder ben en deze moeder wil gewoon alles weten. Mijn nieuwsgierigheid wordt alleen nog maar meer gewekt wanneer ze me met een stalen gezicht verkondigt dat ze het niet meer weet. Hoezo weet ze dat niet?

Het weet ik niet syndroom beperkt zich echter niet alleen tot school. Ook daar buiten openbaart het zich. Hoe kan het zo zijn dat ze niet meer weet wat ze als avondeten heeft gegeten? Of dat ze niet meer weet met wie ze vandaag op school heeft gespeeld? Oké, die laatste is er misschien nog wel eentje waar ik in kan komen. Er zitten per slot van rekening zo’n dertig kinderen in haar klas. Niet heel verwonderlijk dat je dan af en toe wat gezichten door elkaar haalt. Maar als ik op vrijdag na mijn werk aan haar vraag of ze nog met papa naar oma is geweest of, of ze nog met papa weg is geweest vandaag, dan mag ik er toch vanuit gaan dat ze zich echt nog wel voor de geest kan halen of ze die dag, buiten school om, nog ergens anders is geweest. Vrijdags is altijd ‘’papa dag’’ en gaat papa vaak na schooltijd nog wel even de hort op met de kinders. Zelfs dat weet ze dan vaak niet.

Op zekere dag vertel ik mijn oudste meisje dat ik voor de volgende dag een afspraak bij de hersendokter voor haar heb gemaakt. Omdat ze nooit iets weet als ik haar iets vraag. Misschien kan deze meneer haar helpen beter te onthouden. Maar zij laat zich niet van de wijs brengen en weet me feilloos te vertellen dat ik een grapje maak. Als ik haar aankijk kan ik mijn lachen niet meer inhouden en val ik meteen gruwelijk door de mand. Ik vind het een buitengewoon geslaagde grap en lach nog even gretig door. Mijn oudste vond het naar eigen zeggen maar een stomme grap en hervat haar bezigheden weer.
 
Dan besluit ik haar even iets meer te tergen en doe net of ik weg ga. Wanneer ik aanstalten maak om mijn jas en schoenen aan te trekken, vraagt mijn oudste me wat ik ga doen. Ik verkondig haar dat ik het niet weet. Geërgerd kijkt ze me aan en dringt nogmaals aan om te vertellen wat ik ga doen. Ik zeg haar dat ik geen zin heb om dat te vertellen en trek de voordeur open. Via de achtertuin loop ik vijf minuten later weer door de tuindeur naar binnen. Ze kijkt nog steeds boos en ik kan niet anders dan lachen wanneer ik haar aan kijk. Ze kijkt de andere kant op. ‘’Moet je me niet vragen waar ik was?’’ Vraag ik haar verwachtingsvol. ‘’Geen zin in!’’ Zegt ze overtuigend. ‘’Dat is maar goed ook, want ik weet het toch niet.’’ Sluit ik dan plagend af. Ik houd me maar vast dat dit ook vast één van de honderdduizend fases zijn. Gaat wel weer over. Ooit…