POT! VER! DIKKE! ME! De vloek snijdt door de lucht als een mes door boter. De kinderen kijken verschrikt op bij die harde stem en stoppen direct met hun spel. 

Ik zie een wijsvinger hevig heen en weer gaan om de potverdikkeme kracht bij te zetten. Het maakt me woedend. De vinger die heen en weer gaat, werkt als een rode lap op een stier. Ziedend word ik van de machteloosheid dat ik een wijzende vinger nodig heb om mijn woorden kracht bij te zetten. Bij mensjes van nog geen 3 turven hoog. Hopeloos. 

Of die boze vinger bij de kinderen werkt, weet ik niet. Op mezelf heeft het in elk geval een averechts effect. Ik heb zin mijn rechterwijsvinger af te hakken en weg te gooien. Herken je dat? Dat je van een afstandje naar jezelf staart en de woede die uit dat vingertje komt, is zo duidelijk voelbaar, maar stoppen met wijzen, ho maar. De vinger gaat heen en weer, van links naar rechts en rechts naar links alsof zijn leven er van af hangt. 

Potverdikkeme is de enige krachtterm die ik met kinderen in huis gebruik en hij valt de laatste tijd vaker dan me lief is. Bij mij dan. De Man die zich in zijn werkhok heeft verschanst, heeft nergens last van. Hij zit dan ook nog lang niet aan zijn krachttermen tax, laat staan dat er een dreigende vinger aan te pas komt om zijn woorden kracht bij te zetten. 

 

Corona haalt niet alleen het beste uit de mens

Ik ben zonder Corona al gezegend met temperament, maar Corona haalt niet alleen het beste uit de mens in deze tijd. Soms is het gewoon ruk. Punt. Já, ik voel me dagelijks gezegend dat we gezond zijn en já, ik ben dankbaar dat we nog enigszins kunnen doen en laten wat we willen en jáháá, die lessen in nederigheid die ken ik inmiddels wel. Maar op sommige dagen loop ik tegen een muur op. Al die restricties buitenshuis zorgen voor frustraties binnenshuis en wanneer die eenmaal binnen zijn, dan blijven ze en nemen ze megalomane proporties aan. 

De kinderen die binnen spelen, maar niets opruimen, is me een doorn in het oog. Het is met 2 kleuters en 1 aspirant kleuter elke dag een zooitje in huis en mama mag de troep oplossen. Ik word onrustig van de puinhopen die ze overal achterlaten. Hoe blijft in hemelsnaam een klaslokaal met 28 kleuters netjes? Netjes, wat zeg ik, waarom staat het klaslokaal nog overeind?! Ik heb er 3 rondlopen en het is een ravage. Schattig hoor, je koters die een boekje lezen. Het ziet er zo wijsneuzerig uit en op deze leeftijd is dat wijsneuzerige nog schattig. 

Grmpf... 

 

Maar nu is het niet schattig meer

Het schattige is snel weg als ze vervolgens nog 23 andere belangrijke kinderklassiekers uit de boekenkast trekken en een spoor van boeken achterlaten door het hele huis, want waarom zou je een boek op dezelfde plek lezen als zojuist en daar alle boeken opstapelen, om dan  te besluiten dat een hut maken een veel beter idee is dan die droge boeken, klassieker of niet, en 8 dekens en 10 stoelen gebruiken om hun droomchateau te realiseren, na een kwartier stoppen met hutten bouwen omdat met het poppenhuis spelen leuker is en 5 auto’s voor de deur parkeren, nádat de overige 63 auto’s zijn afgekeurd en kriskras op de vloer zijn gedeponeerd, auwwww, dat was er een onder je voet...., 9 Barbies en de papa actiefiguren erbij worden gehaald, want stel je voor dat je zonder Spider-Man en Batman huisje-boompje-beestje speelt, of toch met z’n allen een spelletje spelen mama, want we doen nóóit spelletjes samen, echt nóóit, we willen Jakkiebak Kippenkak of memory spelen, maar dan wel de leuke memory, maar liever eigenlijk Jakkiebak Kippenkak, en dan de kleine Pluis die zijn mand met 156 dieren erbij haalt, want zonder dieren is er geen leven, maar na 10 seconden toch liever met zijn knuffel Kamilletje wil spelen, maar dat de kameel zoek is en er huilend met dikke krokodillentranen en kwijl en snot overal, OVERAL, naar een kameel met 2 bulten wordt gezocht die vervolgens achter een stapel kussens op de bank bedolven blijkt te liggen om daarna toch liever 1 van de 156 ándere dieren te willen, of anders alleen de kleine baby zeehond met het flesje van de Playmobil, weet waar jij waar die ligt mamaaa, want zelf zoeken in die bende is wel heul moeilijk, om ten slotte alledrie samen tot het eensgezinde besluit te komen dat alle boeken, dieren, spellen en alle andere zooi wat speelgoed mag heten wat een aardig verwoestend effect op het huis en mama’s humeur heeft veroorzaakt, onvoldoende zijn om zich mee te vermaken en met de Lego spelen eigenlijk een veel beter idee is, maar wetende dat mama dat nooit zal toestaan met de miljoen onopgeruimde spelerij, ze geduldig moeten wachten tot het moment dat mama een plasje moet plegen. Heel slim.

Die plaspauze komt hoe dan ook een keer. 

Snel naar het toilet. 

Deur op slot. 

Adem in. Adem uit. 

Rustig aan Me(y)lek. 

Eindelijk rust. Heerlijk. 

Ik plak een paar extra minuten aan het toiletbezoek vast. Wat kan er in hemelsnaam in die paar luttele minuten gebeuren toch? Ik lees een gedicht op de scheurkalender. Een scheurkalender op het toilet, daar doen Turkse mensen niet aan. Zo’n heerlijk vieze Nederlandse gewoonte die ik me inmiddels ook eigen heb gemaakt en het bevalt uitstekend, vooral nu. Het is een gedicht van Erik van Os en ik word er blij van. 

 

De pinguïn en de papegaai

Dag papegaai zei de pinguïn.
Dag papegaai zei de papegaai.
Nee, zei de pinguïn, jij moet dag pinguïn zeggen.
Nee, zei de papegaai, jij moet dag pinguïn zeggen.
Nee, zei de pinguïn, ik ben een pinguïn.
Nee, zei de papegaai, ik ben een pinguïn.
Jij bent een papegaai, zei de pinguïn.
Jij bent een papegaai, zei de papegaai.
Stomme papegaai, zei de pinguïn.
Stomme pinguïn, zei de papegaai.

Ik vind het een grappig gedicht en zorgt er voor dat ik niet meer boos ben op de kinderen. We ruimen de troep samen wel op. Glimlachend en meer zen dan een paar minuten geleden, loop ik weer naar binnen. In mijn hoofd doe ik de papegaaienstem na. ‘Stomme pinguïn’ en lach hardop. Maar het lachen vergaat me snel wanneer ik zie dat er naast de 23 boeken, 8 dekens, 10 stoelen, 63 auto’s plus de 5 geparkeerde wagens, 156 diertjes, 9 Barbies, Spider-Man, Batman, Kamilletje, de babyzeehond incl melkfles én Jakkiebak Kippenkak óók nog eens 1 miljoen stukjes Lego overal in huis verspreid zijn en sta ik op ontploffen. 

POT! 

VER! 

DIKKE! 

ME!

Ow ow Corona, wat keer je ons toch veel. Maar vandaag kan je mijn rug op. Ik ben ook maar een mens.

_{De afbeelding is van Lulian Valentin by Shutterstock}

 

Meer blogs van Melek: