Ik ben een KOPP-Kind

Gera: “het is tijd om mijn verhaal te doen. In chronologische volgorde, de naakte waarheid en zonder teveel poespas opgeschreven. Lelijk, die naakte waarheid? Misschien wel. Nodig is het wel om mijn verhaal te vertellen. Omdat ik eenvoudigweg niet de enige ben die op deze manier is opgegroeid. En nee, ik ben niet zielig en ja, het kan altijd vele malen erger. Maar ons verleden maakt ons tot de persoon die we zijn. En dit ben ik.”

KOPP-kind

KOPP-kind staat voor: Kind van ouders met Psychiatrische Problemen. In mijn geval was het mijn moeder die te kampen had, nou ja, heeft, met psychiatrische problemen. Ze heeft namelijk een bipolaire stoornis en daar kom je helaas nooit meer vanaf. Volgens het Trimbos instituut zijn er maar liefst 577.000 kinderen die een ouder hebben met psychische problemen, maar waarschijnlijk zijn het er nog meer. Ik ben dus zeker niet alleen.

Bipolaire stoornis

Zoals ik al zei heeft mijn moeder een bipolaire stoornis. Manisch-depressief wordt het ook wel genoemd. Waarom ze dit heeft? Niemand die het weet. Ze heeft ooit een auto-ongeluk meegemaakt waardoor ze in coma heeft gelegen, misschien heeft dit een hersenbeschadiging opgeleverd? Het zal nooit met zekerheid te zeggen zijn of het eraan bij gedragen heeft en eerlijk? Wat de oorzaak ook is, het doet er niet zoveel toe. Dat ze deze diagnose heeft is simpelweg een vaststaand feit en daar zal door haar en haar omgeving mee gedeald moeten worden.

Een bipolaire stoornis is niet eenvoudig om te omschrijven. Het kenmerkt zich door megahoge pieken en megadiepe dalen. Niet gewoon een beetje een euforische stemming, nee, op dat moment kan ze de hele wereld aan! Fijn voor haar, minder voor haar omgeving. Ze blaakt op zo’n moment namelijk ook van de energie en slapen is er dan vaak ook niet meer bij, met alle gevolgen van dien. Tja, en een depressie, dat zuigt ontzettend veel (negatieve) energie van diezelfde omgeving.

Ziekenhuis

Mijn moeder is regelmatig opgenomen geweest in een instelling. Ook na mijn geboorte ging het al snel mis. Onlangs heb ik te horen gekregen dat mijn moeder mij ook borstvoeding gaf, maar omdat ze toen al labiel werd, liet ze me op een gegeven moment huilen. Op de vraag of ze me geen eten ging geven werd geantwoord: “Kindjes in Afrika hebben ook geen eten.” Logisch? Nee natuurlijk niet. Gelukkig was mijn tante zo vriendelijk om kunstvoeding en flesjes aan te rukken en mijn moeder werd opgenomen. En ik dus ook, want mijn vader moest gewoon aan het werk. Al met al hebben we ruim twee maanden doorgebracht in het ziekenhuis. Ik op de babyafdeling, alwaar ik al snel benoemd werd tot directrice. Mijn moeder verbleef op de PAAZ.

Zo ongeveer om de vijf jaar lijkt ze een terugval te hebben. Ik heb dan ook regelmatig een bezoek gebracht aan de PAAZ, iets waarvoor ik mijn kinderen te allen tijde wil behoeden. Het is simpelweg geen plek voor een kind. Natuurlijk snap ik wel dat ik mee moest naar mijn moeder, maar die bezoekjes staan me nog helder voor de geest.

Waarom die bezoekjes me nog helder voor de geest staan? Ook als jong kind besef je dat de mensen die daar verblijven ‘anders’ zijn en doen dan ‘normale’ mensen. Het voelde bedreigend en het maakte heel veel indruk op me. Hoe ouder ik werd, hoe onplezieriger de bezoekjes werden. De verwijten die mijn moeder me tijdens haar psychoses maakten waren namelijk niet van de lucht. Ik kan je vertellen dat zulke opmerkingen, die je krijgt te horen van je bloedeigen moeder, als messen snijden in je ziel. Juist die persoon die je zo ontzettend zou moeten beschermen, valt jou aan. Het is niet te beschrijven wat dat met een kind doet. En ook niet recht te breien trouwens, psychose of niet.

(On)veilig gehecht?

Nu, zoveel jaar later en zelf ontzettend veel gelezen te hebben, durf ik wel te zeggen dat ik als kind onveilig gehecht was. En als ik naar de symptomen kijk van kinderen met een hechtingsstoornis, dan vink ik bijna ieder vakje aan in de categorie van ontremde hechting.

Maar je hebt toch zelf ook kinderen? Hoe zit dat dan met die hechting? Dat zijn hele goede en legitieme vragen, die ik ook zeker ga beantwoorden. Maar wel de volgende keer!

Foto: Shutterstock