Ieder kind de aandacht die het verdient, maar hoe?
‘Mama, weet je wat op school gebeurde?’ begint de oudste haar gesprek. Ik nodig haar uit te beginnen met haar verhaal, terwijl ik onze dreumes in haar kinderstoel vastsnoer en haar peuterzusje vast een stuk brood met pindakaas geef. ‘Nou, we waren dus aan het spelen. En toen kwam R. naar me toe met een geheim!’ Ondertussen probeert dreumes weer uit de stoel te klimmen. Ik probeer me op het verhaal te blijven concentreren, zet die kleine klimgeit opnieuw vast en corrigeer ondertussen onze peuter die de pindakaas van haar boterham aan het likken is.
Doodop, maar ik doe mijn best
Het kost me moeite om het hele verhaal goed te volgen, hoe erg ik dat ook van mezelf vind. Doodop na zestien aaneengesloten maanden gebroken nachten is mijn vermogen mezelf langdurig op iets te concentreren nagenoeg verdwenen. En die twee ondeugende boefjes maken het er natuurlijk niet veel beter op. Maar daar koopt zij niets voor, dat weet ik ook, dus luister ik. Ze vertelt over het geheim. Eigenlijk wilden ze het aan niemand doorvertellen, maar omdat ik haar moeder ben, is het oké. Dat had ze al besproken met R. Ik glimlach naar haar, fijn dat ze me zo vertrouwt en wil betrekken in haar leven, en ontwijk nog net een rondvliegende broodkorst.
Ze zal haar eigen plan gaan trekken
Ik besef me hierdoor wel dat we een nieuwe fase ingaan: eentje waarin ze me niet alles meer vertelt en soms haar eigen plan gaat trekken zonder enig overleg. Als ik niet uitkijk, wordt dat zelfs nog minder als ik haar de ruimte niet bied. Zo met die twee kleintjes in de buurt is dat een uitdaging: ze doen geregeld iets ondeugends, schreeuwen zelf ook om aandacht en hebben bovendien nog relatief veel begeleiding nodig. Dat het over een paar jaar anders is, daar heeft onze bijna puberende tienerdochter natuurlijk niks aan. Het leven als je 10+ bent, kan al ingewikkeld genoeg zijn. Daar heb je die kleine zusjes niet eens voor nodig…
Hoe voorkomen we dat we haar kwijtraken?
Die avond peins ik op de bank hoe we nu verder moeten. Soms merk ik aan de oudste dat de lol in het vertellen van verhalen haar vergaat. Ze mist de volledige aandacht van vroeger en dat is natuurlijk een kwalijke zaak. Als ik Ro bij mijn zorgen betrek, is hij het roerend met me eens en herkent de gevoelens die ik benoem. We zijn allebei doodop en missen rustpunten in onze dagen met drie kinderen. Eigenlijk is er maar één moment waarop we echt kunnen praten met haar en dat is wanneer onze twee kleinste gezinsleden boven zijn.
Ieder kind de aandacht die het verdient
Samen besluiten we ons bedritueel radicaal om te gooien. Waar we eerst met zijn tweeën boven gingen om die twee op bed te leggen, doen we het vanaf morgen helemaal anders: de één brengt dreumes en peuter naar bed, de ander gebruikt die tijd om met de oudste te zitten en kletsen. We gaan er echt haar moment van maken. Zo krijgt iedereen de aandacht die zij verdient in onze drukte. Opgelucht kijken we elkaar aan. ‘We komen er wel,’ zegt Ro, ‘het is alleen een beetje puzzelen soms.’ Hij heeft gelijk. Opvoeding is de grootste puzzel in je leven zonder voorbeeld. Maar met een beetje samenwerken, vind je overal een oplossing voor.
Foto: Shutterstock
Heel herkenbaar dit1 Het valt niet altijd mee de aandacht goed te verdelen. Daarom voerden wij het Kind van de Dag systeem in. Elke zaterdag gaat er 1 kind met mijn naar de stad en dan gaan we samen koffie drinken. Op dat moment ben ik geheel beschikbaar en krijgen ze mijn volle aandacht. Dit doen we al ruim 15 jaar en het werkt geweldig goed.
Tegelijkertijd hoort het ook wel bij het leven dat je soms op je beurt moet wachten voordat je je verhaal kunt vertellen. En moeders zijn ook maar mensen!
Huisvlijt
Wat een goede tip, misschien kunnen we dat hier ook invoeren. Zeker voor onze oudste dochter, die zal dat hartstikke leuk vinden.
Je hebt gelijk Nicole, soms moeten ze ook wachten. Uiteindelijk probeer je allemaal het beste voor je kinderen te doen.