Ow ow Corona: hypochondrie is net zo besmettelijk

In de tuin sta ik te hoesten als een idioot. Uchuchu, uchu uchu... Nee, stop, met, hoesten! Stop, nú! Niet nu wanneer elk kuchje gebombardeerd wordt tot Corona en al helemaal niet wanneer je kuchje in luttele seconden getransformeerd wordt tot formaatje longen eruit hoesten. 

Hoesten mag niet meer

Een pluisje vliegt mijn keel in terwijl ik in de tuin bezig ben. Je merkt zoiets altijd als het te laat is. Hoogstwaarschijnlijk is het pluisje een vliegje, maar ik hoop eigenlijk op iets zonder proteïnen en eiwitten erin. Iedereen is buiten in de tuin en ik voel de gespannen stilte die zich meester maakt van mijn buren. Die stomme vlieg ook! Wanneer het slikken niet werkt, probeer ik de kriebel weg te spugen (nood breekt wet) en voel dan eindelijk de kriebel afnemen. Hehe, de hoest is weg. En nu niet meer hoesten, straks staat de Corona politie op de stoep. 

Ik ben ziek!

‘s Nachts word ik gloeiend van de hitte wakker. Ik voel me ontzettend bibberig en tegelijkertijd heb ik het bloedheet tegelijk. Zo heet, dat ik gloei en mijn voeten buiten het dekbed doe, maar tegelijkertijd zo koud, dat ik de dekens strakker om me heen trek. ‘Zie je wel, je hebt Coroooona’ fluistert een stemmetje treiterig. ‘Doe normaal, er is meer op de wereld dan alleen Corona’ fluistert een ander stemmetje realistisch. Ik geef me bijna over aan het treiterige gefluister. Het is vast Corona. Maar dat kan helemaal niet! De Man redt het niet in zijn eentje met drie kinderen. Ons gezin is verloren. Ik kan helemaal geen Corona hebben. 

Met een ruk ga ik overeind zitten en zoek met halfdichte ogen naar de thermometer die de afgelopen weken overuren maakt. Arme thermometer. Hij had het de eerste weken na de geboorte van de kinderen druk. Daarna wordt het een paar x per jaar tijdens tevoorschijn gehaald in het najaar. Verder mag het lekker chillen in de kindertoilettas. Als ik hem nodig heb, weet ik hem wel te vinden. 

Corona-angst

In Corona tijd is dat anders. Elk zuchtje en kuchje gaat gepaard met een meetmoment. Lang leve Corona... Ik ben nog nooit zo op de hoogte geweest van de lichaamstemperaturen van mijn huisgenoten. De soezerige kinderlijfjes, nog warm van de net verdwenen slaap, worden steevast getemperatuurd, want het lijf voelt wel erg warm aan. Dit is toch veel warmer dan normaal? Meten is weten, dus hoppaaaa, de thermometer neemt een duik tussen de billetjes. Tot groot ongenoegen van het slaperige kind. Het blijkt elke keer de warmte van de slaap te zijn. Fawtje. Een maand geleden zou ik pas op overgaan op een thermometer als het warm zijn gepaard ging met hangerigheid of ander zichtbaar leed. Tegenwoordig is warm onder je dekbed vandaan komen al reden tot een meetmoment. 

Ik temperatuur mezelf braaf onder mijn oksel en meet een geruststellende 36,3 graden. Dat is mijn standaard lichaamstemperatuur. Niks aan de hand dus. Maar waarom voel ik me dan zo hondsberoerd? Ik voel toch dat ik gloei? Ik val af en toe in een slaapstand, maar het merendeel van de nacht breng ik wakker, bibberend met een gloeiend lijf door. Te brak om op te staan en te zelfbewust wat deze situatie kan betekenen. De Corona angst is merkbaar. 

Hypochondrie is net zo besmettelijk als Corona

Ik haat deze periode van verplicht thuiszijn en me om het minste en geringste zorgen te maken of het wel Corona is. Heb je een loopneus? Blijf thuis! Moet je niezen? Blijf thuis! Allemaal logische adviezen in de huidige tijd, maar het zorgt er wel voor dat ik niet meer relaxt de dag doorkomt. Wat als het Corona is...? Die hoestende meneer achter zijn elleboog in de super, is dat de grote -C? Die kleuter met die snotneus, is dat...?  Pfffff, en nou rustig aan met je hypochondrie dame! 

Hypochondrie is net zo besmettelijk als Corona volgens mij. Normaal gesproken ben ik de ultieme ‘non-chonder’. Ik ben zelden bang iets onder de leden te hebben en denk zeker niet wanneer ik iets heb, dat het iets belangrijks is. Wat het ook moge zijn, meestal gaat het vanzelf over en het pijntje hier of daar is zelden erg genoeg om ervoor naar de dokter te gaan. Maar deze tijd is net even anders dan de tijd die ik ken, die wij allemaal kennen. Iedereen heeft wel een kleine hypochonder in zich die zich tegenwoordig af en toe roert. En zo niet, driewerf hoezee en hulde voor jou!

Corona, of toch een zonnesteek?

Wanneer eindelijk de ochtend aanbreekt en De Man me rillend onder de dekens ziet liggen, is het eerste wat hij vraagt of ik niet een zonnesteek heb opgelopen. Hij moppert dat ik natuurlijk veel te weinig heb gedronken gisteren in de volle zon. Fijoeh, dat zal het zijn. Haha, ik kwam niet verder dan Corona. Dus..! Gisteren heb ik in de tuin gewerkt, want ook dat gaat door, zonder enige zonnebescherming of vochtinname. Heel dom, dat weet ik, maar ik zou maar even bezig zijn. Even wordt altijd langer in de tuin en voor je het weet, heb je een zonnesteek te pakken. Zo makkelijk gaat dat dus. De hypochonder kan weer gerust adem halen.

Ow ow Corona, wat leer je mij toch veel! 

_{De afbeelding is van Alexander Raths by Shutterstock}

Meer blogs van Melek: