Huilen in het vliegtuig
Je zit in een vliegtuig voor een avondvlucht van ongeveer twee uur. Het laatste half uur wordt vervelend, want er is een stel luidruchtig aan het kletsen. Je buurman stinkt. Of…zoals mij overkwam, naast je, in dezelfde rij, zit een jong kind dat begint te huilen en niet meer stopt. Een kort relaas.
Met kinderen in het vliegtuig
In de vertrekhal werden we al geconfronteerd met een half uur vertraging. De trip naar Rome was prachtig…dus dat half uurtje maakte niet veel uit. In plaats van twaalf uur ’s nachts thuis, werd dat half 1. Tot zo ver niets aan het handje. Eenmaal in het vliegtuig bleek ik naast een vader te zitten, die aan het gangpad zat. Ik zat dus in het midden. Links van hem zaten zijn vrouw en twee dochters. De oudste een jaar of 9 en de jongste niet ouder dan 3 jaar. Iedere vader of moeder zal het herkennen als ze een nachtje weg zijn bij hun kroost: in een ogenblik maakte de vrolijkheid van het reisje plaats voor heimwee. Je miste je kids al, maar dat werd nu nog maar eens benadrukt. Je wil graag naar huis. Helemaal toen die kleine meid mij trakteerde op een grote glimlach. Het was inmiddels al bijna tien uur…dus mijn eerste gedachte was: dat kind moet nu toch slapen?!
Slapen in het vliegtuig
Dat deed het uiteindelijk ook wel. Heerlijk op schoot bij mama, jas als deken om het kleine lijf gewikkeld. Kriebelend in het haar en een verliefde blik van moeders naar papa, die hij waarschijnlijk lang niet heeft gezien. Je ziet ze beide denken: reizen met kinderen, dat is toch ‘kinderwerk’. Maar langzaam worden de voortekenen van een minder gezellige vlucht kenbaar. Taxiënd naar de startbaan laat de kapitein nog weten dat we de tijd misschien wel gaan inhalen door een kortere route…maar in plaats daarvan blijven we met luid kabaal nog minstens twintig minuten roerloos staan. Ik kijk links van me en zie de jongste reeds ver in dromenland. Half één zou voor ons al minstens 01.00 uur worden.
Uiteindelijk vertrekken we zonder mededelingen dan toch. Bijna anderhalf uur is het rustig in het vliegtuig. Stelletjes fluisteren over hun nieuwe ervaringen in Rome. Italiaanse toeristen brabbelen onverstaanbaar wellicht over hun korte vakantie in Amsterdam. Wat oudere mensen schuifelen voorbij, op weg naar het toilet. Zo af en toe schudt het vliegtuig, zodat ze zich moeten vasthouden. Echte turbulentie is het niet, maar op een bepaald moment schokt het zo erg dat de kleine meid er van schrikt. Ze begint te huilen en in een voor mij onbekende taal te jammeren.
Huilen, krijsen en niet meer te stoppen
De bubbel waarin de ouders zich bevonden is plotsklaps veranderd van een dweperige gemoedstoestand in een alertheid die iets wegheeft van schaamte. Sterker nog, het kind begint te krijsen en is niet van plan snel rustig te worden. Ik voel de schaamte van de vader. Hij poogt de gêne te verbloemen met, zoals hij denkt dat het zijn, stoere papa bewegingen. Blikken van andere reizigers die achterom kijken helpen niet. Moeder is inmiddels beland in een fase waarbij ze eigenlijk wil dat de vader mee helpt, maar ook wel weet dat hij niet zo veel kan doen. Met handbewegingen maakt ze duidelijk dat hij iets moet pakken. Wat? Vraagt de vader zich af. Uiteindelijk reikt hij haar een fles water aan. Boos wordt deze uit de handen van de moeder geslagen. Ook snoep redt de situatie niet. Het is duidelijk, dit tafereel is hun onbekend. Ook de oudere zus mengt zich inmiddels in de gesteldheid van de kleine meid. Maar niets helpt. Dat voorzag ik al twintig minuten eerder.
Dan breekt er een moment aan dat er niemand iets kan doen aan de situatie, voor mij hét hoogtepunt van plaatsvervangende verlegenheid. Gedurende dat half uur heeft de vader mij niet één keer aangekeken, maar eigenlijk wilde ik dat wel. Ik wilde hem een blik gunnen met de uitstraling van: gast, het is niet erg. Ik voel je. Het komt wel goed. En uiteindelijk kwam het ook wel goed. Eenmaal op de grond en met de veiligheidsriemen af kon de vader eindelijk doen wat hij al die tijd al wilde. Écht helpen. Hij pakte zijn kleine meid en met rode, slaperige oogjes wordt ze rustig. Haar armen slap van moeheid, maar toch stevig tegen papa aan. Even kijkt ze me aan en ik voel haar bijna denken: ik kan er niets aan doen. Mijn liefkozende wenk terug deed haar de ogen weer dichtdoen. Al wordt het vier uur in de nacht dat ik thuis kom, mijn kinderen krijgen een kus en knuffel als ik thuis ben.
» Lees ook: boekjes voor een eerste keer vliegen voor peuters
De afbeelding is van Yaoinlove by Shutterstock
Dit was een blog van Stefan:
Reacties 0