ow ow Corona: huidhonger en Suikerfeest

Het Suikerfeest is alweer achter de rug. Het was een treurige bedoening, ons eerste Suikerfeest zonder elkaar aan te raken, te knuffelen of te kussen. Corona maakt er wel een potje van hoor. We zijn bij opa en oma geweest en hebben luchtkusjes naar elkaar gestuurd. Gi-van-tisch veel luchtkusjes gaan over en weer. De kinderen vinden het hilarisch en gaan steeds harder luchtkusjes rondstrooien. Het zijn er meer dan we ooit hebben gestuurd, maar toch haalt het het niet bij de echte kusjes. Ik wil echt knuffelen. 

We zien mijn broers met aanhang en van een afstandje begroeten we elkaar. De kinderen hebben elkaar al zo lang niet gezien en vallen elkaar bijna om de nek. Een luide roep maant ze tot stoppen. ‘Als je van elkaar houdt, hou dan een beeeeeetje afstand!’ wordt er direct gezongen. Corona heeft iedereen veranderd.  Springend van blijdschap blijven ze voor elkaar hupsen. Een rijtje neefjes en nichtjes die naar elkaar kijken zonder aan te raken. Het blijft een vreemd gezicht. 

Mijn moeder heeft zich 2 dagen uitgesloofd in de keuken. Er is zo veel lekkers en 2 bakplaten vol met baklava. Mijn moeder is uitgegaan van het oude normaal. Macht der gewoonte, want zo gaat het al haar hele leven. Het oude normaal waar we de komende dagen korte bezoekjes van alle vrienden en bekenden krijgen die een stuk baklava of wat hartigs krijgen met een kopje Turkse thee. Die baklava gaan we nooit opkrijgen joh... Wat een berg zoetigheid! 

Ik heb een heerlijk zelfgebakken brood meegenomen voor de brunch wat een diner is. In 2 aparte groepen eten we omdat we anders onvoldoende afstand kunnen houden. Normaal zit iedereen hutjemutje op elkaar gepropt waar ik dan enorm van baal, omdat mijn elleboog steeds tegen die van de buurman bonkt, of er een knie tegen mijn knie aankomt. Ik merk nu dat ik liever op elkaar gepropt zit, dan met deze afstand. Mijn feeststemming is nihil...

Mijn oom en tante staan bij voordeur met mijn jongste neefje. Zij vieren het Suikerfeest met hun eigen gezin in plaats van met ons. Er komen anders te veel mensen bij elkaar. Jank, die stomme Corona zorgt er voor dat we allemaal gescheiden zijn. 

We gaan niet naar binnen en blijven buiten staan met onze vers gedesinfecteerde handen. Op een afstandje elkaar feliciteren zonder elkaar aan te raken op deze bijzondere dag is net niks (lees: gruwelijk). Ik geloof niet dat ik me tijdens deze hele corona crisis zó ellendig heb gevoeld. 

Ik heb immense last van huidhonger... mijn huid snakt naar een aanraking. Er wordt in ons huishouden met partner en niet 1, maar wel 3 kinderen heus genoeg geknuffeld, maar elke andere aanraking doen we niet meer aan. Een simpele hand op je schouder, een hand in jouw hand. Alle sociale contacten zijn weg. We bellen vaker en sturen vaak zelfgemaakte kaartjes. We hebben zelfs al 2 x gehad dat de postzegels waren uitverkocht. We zijn kennelijk niet de enigen die vaker naar brievenpost grijpen. Desondanks voelt het karig. 

Introverte mensen bloeien op tijdens Corona. Een vriendin appt me dat ze deze tijd heerlijk vindt. Deze sociale lockdown bevalt haar zo goed, dat ze in de toekomst ook minder sociaal gaat doen. Ik ben toch extraverter dan ik dacht. Ik ben aan het verpieteren en mijn kinderen zijn de Sjaak. Ow ow Corona, wat doe je ons toch aan…

Meer blogs van Melek: