En maar wachten, en maar vragen. Zoveel nachten, zoveel dagen. Wanneer ben ik jarig, mama? Wanneer ben ik jarig, pap? Zoveel dagen, zoveel nachten. Zoveel spannende gedachten. Kaarten, brieven en visite. Slingers, taart en appelsap.. Mama, pappa, zeg me toch: hoeveel nachtjes slapen nog?

Hij, en ook wij tellen al 10 jaar op rij de dagen af tot aan die ene super bijzondere spannende dag: zijn verjaardag. Wij omdat we een week van te voren een stuiterend kind in huis hebben, niet wetende hoe hij met al die spanning om moet gaan. Ieder jaar hebben we het eerder door en vervallen we ineens weer in het oh ja moment. Het oh ja, hij is bijna jarig moment.

De eerste jaren als hij het besef begint te krijgen dat hij cadeautjes krijgt als hij verjaart, heb je het nog niet zo door dat het spanningen voor zijn verjaardag zijn als je een paar dagen van te voren een vervelend druk, huilerig, zenuwachtig kind hebt. Maar met het verstrijken van de jaren wordt hij steeds wijzer en ouder en leert steeds beter over zijn gevoelens te praten.

 

Mijn hooggevoelige kind en zijn verjaardag

Maar de laatste jaren stagneert dat praten een beetje. Niet zozeer het praten zelf maar meer het gevolg daarvan.

“Mama, ik ben zo zenuwachtig voor mijn verjaardag, daarom ben ik zo druk, en ik denk dat ik daarom ook niet zo goed kan slapen, maar waarom heb ik dat nou? Wat kan ik er nu aan doen om te zorgen dat het weg gaat? Wat nou, als de cadeautjes die ik vraag niet meer in de winkel liggen, wat nou als het te duur is mama? Wat dan? Waarom denk ik daar toch steeds weer aan, ik ben zo zenuwachtig”. Als oplossing zeiden we dan al vaak, dat zijn cadeautje binnen was om hem gerust te stellen.

Maar nog kreeg hij zijn gevoelens niet onder controle. Hij bleef maar malen in zijn bedje over wat hij zou krijgen, en of dat het gevraagde cadeautje er wel zou zijn. “Jins liefje je moet nu echt gaan slapen, het is al 23.30 uur!”

Dit jaar wordt hij 11 jaar. We voelen aan alles dat dit een heftige week gaat worden. 

Twee weken van te voren komt de brandende vraag: “mama? Kun je even naar de computer komen? Ik weet wat ik wil vragen voor mijn verjaardag”

Zijn gevraagde cadeau blijkt hij al maanden bestudeert te hebben op internet, hij weet hoeveel het kost, wat er aan onderdelen in de doos zitten en wat je ermee kna maken. Welke accessoires je kan bestellen en op welke verschillende websites het verkrijgbaar is. Zelfs de levertijd van elke website is uitgezocht.

Ik kom en kijk even snel naar het schermpje, niet wetende dat hij hiervoor dus al maanden het internet heeft afgestruind en alle moed verzameld heeft om aan mij te vragen of hij dat mag vragen met zijn verjaardag.

Ik krijg van hem een complete presentatie inclusief filmpjes te zien van wat je er allemaal mee kan. Hoe langer ik naar hem luister, hoe serieuzer ik hem neem. Hij heeft er echt heel veel tijd en energie in gestoken.

“Mama?, dit zou ik graag met mijn verjaardag aan jullie willen vragen, maar ik denk niet dat dat mag want het is heel erg duur. Maar op marktplaats kun je het ook tweedehands kopen maar ik denk dat het dan nog te duur is of niet mama, wat denk jij?”

Hij vertelt mij de prijs en ik laat hem meteen merken dat ik dat echt veel en veel te duur vindt.

Een beteuterd gezichtje en een “ja, dat dacht ik wel” antwoord doen me een beetje pijn. Maar mijn verstand vertelt me dat dit echt te gek is. Ik laat het los, en ga verder met waar ik mee bezig was. ‘s Avonds als de kinderen in bed liggen, kruip ik toch achter de computer want het laat me eigenlijk niet helemaal los. Ik besluit me meer te gaan verdiepen in zijn gevraagde cadeautje. Ik merk dat ik gegrepen wordt door zijn enthousiasme en zie zelf nu ook wel hoe een geweldig cadeau dit voor hem is.

De dag erna doen we hem een voorstel. “Jins als je nu aan iedereen geld vraagt dan mag je je cadeau vragen met je verjaardag. “Echt?!!!” “Ja, maar dan krijg je dus maar 1 cadeau, begrijp je dat?” “Oh maar dat vind ik helemaal niet erg hoor”

Maar deze zekerheid blijkt nog niet genoeg om de spanningen rondom zijn verjaardag weg te nemen.

En aangezien het nog meer dan een week duurt hebben we nog een zware week voor de boeg om hem om te laten gaan met al deze spanningen.

Vragen als: “krijg ik het nu zeker?, Wanneer ga je het bestellen dan? Komt het wel op tijd? Moet het uit het buitenland komen? Hoe veel nachtjes moet ik nog slapen? En als ik nu niet genoeg geld krijg mama? Hoe gaan we dat dan doen? Krijg ik het dan nog wel?” Passeren de revue.

 

We besluiten het dit jaar helemaal anders te doen

Jins? Kom eens? En we lopen samen naar de computer. “Kijk, hier staat dat we je cadeau besteld hebben en het komt morgen vroeg al binnen”. “Echt?”

De deurbel gaat, er komen 3 pakketjes. 2 zijn voor papa. Jins: “mama van wie is dat pakje?” “Daar zit jouw cadeau in Jins” “Echt waar!” “Ja, echt!”

Glunderend, onderzoekend, en kijkend, loopt hij 2 dagen lang steeds weer langs die doos. De doos van bol.com staat afwachtend in de gang. Ik zie Jins er vaak naar kijken maar toch, helemaal zeker is hij niet.

“Mama? Weet je wat ik zo grappig vindt?” “Nou?” “Dat er altijd op die dozen staat, hallo hier ben ik dan, maak mij maar gauw open”. “Zou je de doos graag open willen maken dan?” “Jaaaaa!!!!!!” “Dat mag wel hoor”, zeg ik. “Maakt toch niet uit mama, ik weet toch al wat het is”.“Precies, maak hem maar gauw open dan”, zeg ik.

En dan staat hij ineens oog in oog met zijn lang verwachte gevraagde cadeau. Bijna onbereikbaar maar nu ineens tastbaar en zo dichtbij. De doos staat 1 hele dag in de kamer, hij bekijkt alle kanten, leest alle tekst bekijkt alle plaatjes en probeert zonder hem open te maken naar binnen te spieken.

Hij is zo blij en de opluchting is zo groot dat ik enorm geniet van de beslissing die we hebben gemaakt om zijn cadeau geen verassing meer te laten zijn.

“Mama? Mag ik mijn cadeau in pakken? Of is dat stom?” “Tuurlijk mag jij je cadeau in pakken, wil je dat zelf doen?” “Ja, mag dat?” “Ja hoor”. Ik haal voor hem de plakband, inpakpapier een schaar en slingers. IJverig en dolgelukkig pakt hij zijn eigen cadeautje in, en ik geniet weer van zijn enthousiasme.

“Mama?, wil je het verstoppen? Dan wil ik niet weten waar het ligt!” “Oké! Doe ik”

Ik verstop zijn cadeautje zorgvuldig en zie hem zitten met zijn handen voor zijn ogen. Een klein beetje spanning wil hij toch wel voelen, maar wel als hij zelf kan bepalen hoeveel. 

“Mama? Hoe veel nachtjes slapen nog?”

 

Nog 4, nog 3, nog 2, nog 1, ja ja ja ja ja ja hiep hiep hoera, er is er eentje jarig....…

» Lees ook: tips voor hooggevoelige kinderen

» Review: boek hoogsensitief opvoeden

 

De afbeelding van het jarige jongetje is van Shutterstock.

Meer blogs van Lonneke: