Hoezo tropenjaren?

Als mijn lief en ik een avondje uitgestrekt op de bank liggen, kijken we elkaar eens aan en verzucht hij dat het een drukte van jewelste is met onze drie kinderen. Dat klopt als een bus, het is iedere week weer een logistieke uitdaging om iedereen op tijd op de plek te krijgen waar ze moeten zijn. Als ze ’s avonds alle drie op bed liggen, dan is het een oase van rust, een moment waar ik iedere dag weer reikhalzend naar uitkijk. Even niets. Soms weet ik van voren niet meer dat ik van achteren ook nog leef. Het is iedere keer weer de juiste balans vinden om mezelf niet te vergeten, want ja…door alle drukte heen, is het ook nog belangrijk om niet te vergeten wie ik ben en wat voor mij belangrijk is.

De kinderen worden groter en zelfstandiger

Sinds het nieuwe schooljaar zit onze middelste dame ook op school en ben ik nu mama van twee naar schoolgaande kinderen! Dat draagt eraan bij dat ik op mijn vrije dag ook daadwerkelijk wat meer vrij ben en dat onze logistieke rijstebrij iets meer overzichtelijkheid heeft gekregen. Met haar vier jaar is ook zij inmiddels al een hele dame en wordt haar zelfstandigheid met de week vergroot. Grootste zus, die in maart zeven wordt, ontpopt zich op sommige momenten tot een ware hulp en helpt haar zusje graag bij de weg naar zelfstandigheid. Ze straalt dan van oor tot oor en vindt het geweldig dat haar zusje dankzij wat hulp van haar weer een stapje verder kwam.

Onze oudste en middelste dames weten inmiddels wat hen te doen staat wanneer zij in het weekend als eerste wakker worden en papa en mama nog lekker op één oor liggen: hen vooral met rust laten! Met zijn tweetjes tippelen ze dan alvast naar beneden, zodat papa en mama nog even lekker in hun bed kunnen luieren. De jongste? Met haar twee jaar heeft zij al feilloos door hoe fijn het is om net even wat langer door te halen in de ochtend. In de weekenden staan wij dus niet eerder op dan een uurtje of negen. Wat een cadeautje na die tropenjaren! Want dat waren het écht. Voor een zelfstandige douche- en aankleedsessie draaiden de oudste en de middelste hun hand ook niet meer om. En de tuin wordt nu ook wat te krap om in te spelen, ze fietsen het liefste rondjes om ons huis heen. 
Met de gewaarwording van onze dames die steeds meer zelfstandigheid in pacht krijgen, ontwaak ik uit een soort van waas. Nooit eerder had ik echt last van die welbekende tropenjaren, ik vond het allemaal wel meevallen. Hoe groter en zelfstandiger onze meiden worden, des te meer ik in begin te zien dat het wel degelijk hectische jaren waren! Ook wij doorliepen heuse tropenjaren, al had ik er op het moment dat we er midden in zaten, helemaal niet zo’n erg in.

Dag tropenjaren, tot nooit meer ziens!

We zijn al de nodige tijd uit de flesjes, fruithappen en groentehappen, onze jongste praat als Brugman, over een maand zal ze haar ledikantje verruilen voor een peuterbedje, over niet al te lange tijd zal ook zij uit de luiers zijn en behoren de slaapjes tot het verleden. Onze wereld wordt weer wat ruimer en ik merk aan mezelf hoe ik daarvan opknap! Het geklapper, geklepper en gerammel aan den eierstokken…dat is voorgoed voorbij. Geen baby’s meer, nooit meer! Toen mijn jongste nog een baby was, vroeg ik mij af hoe het ging wanneer zij groter zou zijn. Hoe moest dat?! Geen idee, het boezemde mij angst in. Ik wist hoe een baby moest, maar een peuter? Een kleuter? Dat was nog een ver-weg-van-mijn-bed-show. Zo had ik er dan ook geen enkele moeite mee toen kind nummer twee zich aankondigde en voor we het wisten rolden we zo babytijdperk nummer drie in. Want ik wist hoe een baby moest. Baby nummer drie is bijna tweeëneenhalf jaar en daarmee ben ik het babytijdperk nu voorgoed ontgroeit en ben ik heel nieuwsgierig naar de wereld van de grotere kinderen. De angst voor het groter worden, heeft definitief plaats gemaakt voor het einde van onze babytijdperk. Ik heb geen heimwee en verlang er niet naar terug. Het is mooi geweest! Nu kan ik oprecht zeggen hoe intensief die eerste jaren zijn en ik vind het niet erg deze nu achter mij te laten. Het is mooi geweest!

Dag tropenjaren, tot nooit meer ziens!

Meer blogs van Judith: