Hoe voelt dat nu, mama zijn?

Veel mensen in mijn omgeving vragen me hoe ik het prille moederschap ervaar. ‘Hoe voelt dat nu, mama zijn?’ is me al minstens tien keer gevraagd. De voorspelling die ervaringsexperts (andere moeders) vooraf gaven, klopte precies; het gaat allemaal vanzelf. Ik maakte me toen ik zwanger (en misselijk) was wel eens druk of ik niet zou moeten kotsen bij een volle poepluier. Dat heb ik tenslotte ook wel eens gedaan bij het opruimen van de keutels van onze hond. En ik moet bekennen; de eerste dagen heb ik inderdaad wel eens moeten kokhalzen, maar dat kwam meer door de hoge temperatuur op de neonatologie-afdeling en het feit dat mijn lichaam nog aan het herstellen was en dus nog niet heel lang kon staan, dan van de poepluier.
Doordat ik meteen na Tijn’s geboorte nog moest herstellen van een zwangerschapsvergiftiging, waren het de verpleegsters die me eraan herinnerden om ook regelmatig naar Tijn te gaan... Achteraf voelt dat heel raar, maar ik was zelf gewoon te ziek. Op het moment dat ik weer beter was, moest Tijn nog een tijdje in het ziekenhuis blijven. Elke nacht droomde ik dat een verpleegster Tijn in z’n wiegje van de neonatologie-afdeling bij mijn bed (op de kraamafdeling) kwam brengen. Zó diep zit dat moedergevoel dus... en het klopt echt; toen we thuis waren, ging alles vanzelf en leek het alsof het nooit anders geweest is.
» Lees ook: je baby in het ziekenhuis
De wereld wordt een stuk liever als je net moeder bent geworden
Wat me is opgevallen is dat alle mensen om ons heen zó ontzettend lief reageerden op het nieuws dat ik zwanger was, tijdens de (zware) zwangerschap en meteen én lang na de geboorte van Tijn. Wat was en is iedereen coulant richting mij, in álle vormen: Van het afstaan van een klapstoeltje door een verkeersregelaar tijdens een dag verkeer regelen als politie-agente tot een wildvreemde die me letterlijk bijstaat als ik moet overgeven bij de Nijmeegse Vierdaagse. Van een spontaan ‘wat een knap kindje!’ als ik met Tijn in de supermarkt loop tot naar mijn idee niet-verdiende complimenten nadat ik voor mijn doen ontzettend slecht heb gepresteerd bij een sporttest. Alleen ‘papa’ wordt iets minder coulant, wanneer ik drie avonden in een week weg moet voor de politie. En daar heeft hij misschien ook wel een punt, hoewel... ook mama’s hebben tijd voor zichzelf nodig.
Altijd weer die ongeruste moeders…
Tegelijkertijd met alle fijne en übertrotse gevoelens, heb ik er ook een constante zorg en ongerustheid bij. Want je hebt er een persoon (en wát voor één...) bij die iets ergs kan overkomen. Sterker nog, die persoon is nog zó kwetsbaar en afhankelijk van anderen, dat er een daadwerkelijke kans is dat hem iets overkomt. Wanneer Tijn veel of lang huilt, maak je je zorgen of er iets ergs aan de hand is. Wanneer hij lang slaapt en dus stil is, ga je je ook zorgen maken... Ineens snap ik de bezorgdheid van mijn moeder als ik ‘vroeger’ eens iets later thuiskwam dan afgesproken...
Slaap of liever gezegd; het gebrek daaraan
Dan nog een puntje; het gebrek aan nachtrust is een algemeen bekend verschijnsel van pril moederschap, maar pas als je het meemaakt, weet je écht wat dat is. Het heeft invloed op je gehele doen en laten. En dan heb ik het nog niet eens over de nachtmerries die ik nog elke nacht heb; vooral de droom waarin Tijn ‘s nachts bij mij in bed ergens onder het dekbed ligt is populair. In de eerste nachten dat Tijn even sliep, voelde ik me zelfs schuldig wanneer ik niet meteen was gaan slapen in plaats van eerst nog een uur op het internet te shoppen. Nu nog steeds voel ik me wel eens schuldig als ik ‘s ochtend rond 10 uur samen met Tijn uit m’n bed kom. Die extra uitslaapuurtjes heb ik echt nodig, maar doordeweeks uitslapen zit zó niet in mijn systeem. Toch hoor ik overal dat ik vooral moet genieten van mijn verlof en dat uitslapen zie ik als onderdeel daarvan. Daarnaast heeft naar mijn idee een kind baat bij een gelukkige moeder en op dit moment word ik héél gelukkig van de paar uurtjes extra in mijn bed en van het wakker worden naast mijn nog slapende wondertje, dat heerlijk op mijn hoofdkussen ligt.
Het is een fase…
Natuurlijk zijn er ook momenten waar ik door moet; de stress als ik op openbare plekken ben en hoop dat Tijn niet onbedaarlijk gaat huilen. Overigens heb ik dat tot nu toe slechts één keer meegemaakt, toen had hij buikkrampjes.... en poepte hij luid en duidelijk zijn broek vol in het Hema-restaurant... zó gênant! Jezelf moeten wegcijferen, constant advies en commentaar krijgen van anderen en soms doen alsof je het serieus neemt, het gesjouw met spullen en het kunnen vergeten van spullen, hele dagen ‘kwijt zijn’ en niet kunnen doen wat je eigenlijk wilde, omdat Tijn de héle dag wil eten, slapen en/of verschoond worden. Als moeder wil ik hem alleen maar zien lachen (en slapen en eten natuurlijk..), en juist daardoor lijkt het alsof mijn wonder best vaak huilt. En ook ikzelf als alom bekende lachebek ben getransformeerd tot wezen dat behalve het lachen ook zó snel moet huilen...
Om een lang verhaal kort te maken; ik heb het moederschap vooraf totaal onderschat, maar ik wil mijn zoon en daarmee het moeder zijn voor geen goud meer missen!
Meer blogs van Suzan:
Reacties 0