Help mijn kind heeft een driftbui

Zit je net rustig aan de keukentafel te ontbijten, vliegen de boterhammen je ineens om de oren. Ken je dat? Of je zit gezellig met je kindje te keutelen, zet hij het vanuit het niets op een gillen. Wat is er nou gebeurd? Nou, waarschijnlijk niets. Tenminste, niet in onze beleving. De kleine mocht iets niet of het ging niet naar zijn zin. En dan komen er allerlei emoties naar boven, waar je kindje nog geen raad mee weet. En dat resulteert in de enige, echte, onvervalste driftbui. Ik wilde heel graag weten hoe hiermee om te gaan. Jij ook? Lees dan snel verder.

Een driftbui, wat is het?

Je bent zelf ook vast weleens gefrustreerd of boos. En hoe vaak denk je dan op zo’n moment dat je met iets wilt gooien? Of ergens tegenaan schoppen? Het is soms lastig om een emotie onder controle te houden. Bedenk je dan maar eens dat deze emoties voor je kindje helemaal nieuw zijn. Het is onderdeel van hun ontwikkeling. Als ze iets niet mogen, gaan ze huilen. Huilen is nou eenmaal het belangrijkste communicatiemiddel bij kleine kindjes. Omdat een baby nog niet weet hoe hij met deze emoties moet omgaan, kan hij doorslaan als hij gefrustreerd raakt en wordt de huilbui een driftbui. Een echte woede-uitbarsting. Een driftbui ontstaat niet alleen na boosheid, maar bijvoorbeeld ook door teleurstelling of vermoeidheid. Driftbuien komen vaak voor bij kindjes van zo’n anderhalf tot vier jaar oud. Pas dan gaan ze leren hoe ze emoties moeten controleren, hoe ze ermee om moeten gaan of onder woorden moeten brengen.

Hoe reageer je (beter niet op) een driftbui?

Mijn dochtertje is onlangs één jaar oud geworden. Al snel merkten we dat ze niet meer alleen huilde als ze moe was of honger had, maar ook omdat ze niet zelf haar eten mocht oplepelen (omdat het anders in haar haar zat in plaats van in haar mond). Of omdat ze de vaas niet van tafel mocht trekken. En dan werd ze niet gewoon een beetje boos. Nee, ze ging in overdrive. Eten heel nijdig van haar tray afvegen, de lepel of vork wegslaan, gillen, overdreven hard huilen, mama slaan en nog veel meer van dit soort reacties. Ik merkte dat ik er vaak boos of streng op reageerde, wat eigenlijk alleen maar olie op het vuur was. Resultaat: boterhammen aan het plafond en een rood gevlekt gezicht van boosheid bij mijn dochtertje. En bij mama.

Grappig: als er in de supermarkt een krijsend kind op de grond lag, dacht ik, voordat ik zelf mama was, altijd heel stoer: lekker laten liggen, er overheen stappen en negeren. Nu doet mijn eigen kind zo driftig en word ik er boos om en weet ik niet wat ik moet doen. Ik probeerde de kleine meid een kroel te geven in zo’n bui om haar te kalmeren. Maar mijn eenjarige dochter duwde me resoluut weg. Kleine deuk in mama’s ego. Wat moest ik nou? Tijd om een stapje terug te doen. Letterlijk en figuurlijk.

Wat doe je dan wel met een driftbui?

Ik had toch beter naar mijn eigen advies moeten luisteren. Al leek het toen een stuk makkelijker. Maar het beste wat je in zo’n situatie kan doen, is inderdaad de boel negeren. Even niet op reageren. Laat haar maar. Punt is dat de kleine zelf ook even niet weet wat haar overkomt, dus je kunt ze het beste laten uitrazen. Dat deed ik dus letterlijk. Even achterover gaan zitten en me er niet mee bemoeien. Ik zat haar maar gewoon wat aan te kijken. Of even in het lokale krantje te bladeren. En wat bleek, na een poosje werd het gillen huilen en werd het huilen snikken. Ze kalmeert! Niet altijd binnen een minuut hoor. Ik moet regelmatig tot 1500 tellen, maar uiteindelijk lukt het.

Als je kindje oud genoeg is, kan het helpen om er (even) over te praten. Vraag waarom hij of zij boos werd. Of leg rustig uit waarom iets niet mocht en wat de gevolgen kunnen zijn als hij het wel had gedaan. Maar blijf er niet te lang bij stil staan. Het is gebeurd, het is weer voorbij, de situatie is uitgelegd. Op naar de volgende. Ik probeer het zelf ook, even kort de situatie bespreken en dan vragen om een kus of kroel. Al begrijpt ze me nog niet helemaal, ik hoop hier ook weer op de kracht van herhaling.

Tips voor mama (en/of papa)

Een aantal tips die ik tegenkwam: 

• Zoals ik hiervoor al aangaf, blijf zelf rustig en laat de bui even overgaan. Ga dus ook niet tijdens de driftbui in discussie, ze horen je dan toch niet.
• Praat het uit met je kind maar kom er niet steeds op terug.
• Driftbuien ontstaan vaak als iets onverwachts gebeurt. Zorg voor een bepaald ritme. Je kindje weet dan ongeveer wat hem te wachten staat.
• Het ritme geldt ook voor slaapjes en eten. Een hongerig en moe kind zal eerder in een driftbui schieten, dan een uitgeruste peuter met een vol buikje. 
• Houdt voet bij stuk. Ga niet na de driftbui alsnog je kindje zijn zin geven. Op die manier leren ze met slecht gedrag hun zin, dus hun beloning te krijgen. 
• Wat ik zelf een hele mooie vond: maak je kind duidelijk dat gevoel en gedrag twee verschillende dingen zijn. Dus ja, je mag best even boos zijn maar nee, je mag dan niet slaan of knijpen.

Het is een fase

Zullen we hem er nog maar eens ingooien? Het is een fase. Zoals gezegd komen driftbuien voor tot de leeftijd van ongeveer vier jaar. Uitzonderingen daar gelaten. Sommigen zijn 40 en hebben ze nog steeds. Hopelijk komen we er met behulp van de tips en een wijntje op zijn tijd doorheen!

Meer blogs van Joyce: