Heimwee

Mijn blik wordt dagelijks getrokken naar het vrolijke A-4tje op onze koelkastdeur.

"Aan de ouders van de kinderen, die in september 2017 in de groepen 7 en 8 zitten. De werkweek op het Woldhuis in Apeldoorn is van maandag 11 september t/m vrijdag 15 september 2017."

Het Woldhuis, een prachtig landhuis in het midden van de natuur in de omgeving van Apeldoorn. Ik was daar zelf, nu bijna 40 jaar geleden met mijn eigen, toen nog 6e klas...wat nu groep 8 zou zijn. Ik weet nog precies hoe opgewonden de kinderen in mijn klas waren, alleen al bij het vooruitzicht om "op kamp" te gaan. En ik? De knoop in mijn maag werd steeds groter en groter bij het vooruitzicht om drie lange dagen van mijn ouders en zus gescheiden te zijn. Echt, ik had het geprobeerd in aanloop van het kamp, "de oefen-logeerpartijtjes". Want er was natuurlijk geen ontkomen aan, ik moest mee. Met het laatste fiasco nog vers in mijn gedachten hadden mijn ouders nu het plan opgevat om me te laten wennen aan logeren door me bij de buren onder te brengen voor een nachtje. Het plan leek geniaal, lekker dichtbij, heel erg vertrouwd, maar toch....toen ik na een uur woelen en piekeren nog steeds de slaap niet kon vatten kwam daar weer die knoop in mijn maag en kwamen uiteindelijk de tranen weer uit de puntjes van mijn tenen.

Mijn oudere zus kon haar geluk niet op als ze lekker een weekje naar opa en oma, een oom en tante of vriendinnetje mocht, om te logeren. Ik werd dan ook totaal niet begrepen als ik probeerde te verklaren waarom ik zo verdrietig werd van een logeerpartijtje. Er zat niets anders op dan mijn tanden op elkaar te zetten en als een grote meid mee op kamp te gaan. Wat ik me kan herinneren zijn slechts vlagen. Overdag was er niets aan de hand en genoot ik volop van alle activiteiten, maar als ik doodmoe in het stapelbed kroop overviel me het gevoel van eenzaamheid weer. De vreemde geuren, de onbekende geluiden, het eenzame snikken van een mede-heimwee-gevoelig kind, het missen van mijn vertrouwde bedje en de gedempte geluiden van mijn ouders die beneden TV keken.......ik wilde naar huis! Wat mij restte was een eenzame nacht waarbij ik af-en-toe in slaap dommelde om vervolgens midden in een onrustig droom weer wakker te schrikken.

Uiteraard heb ik het schoolkamp overleefd en er volgden nog veel, al dan niet verplichte, logeerpartijtjes. Toen ik 15 was en mijn eerste vriendje in mijn leven kwam wilde ik maar al te graag bij hem logeren . Maar een zakenreisje voor mijn werk was al weer een stuk problematischer. Dat Home Sweet Home gevoel is gewoon Part Of My Life. 

En toen kwamen er kinderen in mijn leven, en zijn er zomaar bijna elf jaar voorbij. Ik heb "opeens" een zoon die na de zomervakantie in groep 8 zit en op schoolkamp gaat. En hangt er dus een A4-tje op onze koelkastdeur waardoor ik dagelijks wordt herinnerd aan dit heugelijke feit! "Gaaf Luca! Het Woldhuis! Daar is mama vroeger ook geweest!". Mama had dan wel heimwee vroeger, ik heb geen idee of mijn kinderen dat ook zullen hebben? Met een zeer beperkt sociaal netwerk (mijn moeder is overleden, mijn schoonouders uit beeld en mijn zus heeft zelf geen kinderen en een zeer actief leven), staan logeerpartijtjes hier niet dagelijks op het menu. En eerlijk gezegd vind ik dat niet zo heel erg, want ik heb heel graag al mijn mannen thuis. Maar ja, nu komt toch echt het schoolkamp in zicht, en was het veertig jaar geleden nog drie dagen, Luca gaat gewoon vijf dagen! Vijf dagen zonder mijn kind! Bij de gedachte alleen huiver ik al. Mijn vriendinnen lachen me hartelijk uit. "Naat....geniet lekker van je vrijheid en rust als je die dagen even "maar" 1 kind hebt". Maar ik zie de lol er echt niet van in en probeer alle gedachten in die richting voorlopig even uit te schakelen. Stel dat Luca ook heimwee krijgt (om over mijn heimwee naar hem nog maar te zwijgen)?

Luca is ondertussen vrolijk bezig met de voorbereidingen en het enige wat ik met hem besproken heb is dat hij zijn telefoon niet moet vergeten mee te nemen om mama af en toe een app te kunnen sturen. Uiteraard wil ik mijn angsten niet op hem projecteren en doe ik alsof ik het super leuk vind allemaal. Net als veertig jaar geleden zal ik mijn tanden op elkaar moeten zetten en doorbijten. Want niet meegaan is geen optie en inderdaad, tegenwoordig is er altijd contact via de mobiele telefoon mogelijk. Toch?

Vorige week ontving ik een bericht van de directeur van onze school. "Om er echt helemaal even tussen uit te kunnen zijn met de kinderen raden wij af om mobiele telefoons mee te geven op schoolkamp".

HELP!

Foto: Shutterstock