Even een handje bij binnenkomst in de klas

Sinds vorig jaar geef ik presentatietrainingen. Erg leuk om te doen, want wat is daar veel over te leren. Eén van de dingen die ik zelf geleerd heb is dat het moment dat deelnemers of cursisten binnenkomen heel erg belangrijk is. Ik heb door de jaren heen redelijk wat trainingen gegeven, bijvoorbeeld verzuimmanagement of stresshantering. Ik vind trainingen geven heel erg leuk maar ik ben van nature vrij introvert.

Dus als ik het moment van starten even kon uitstellen dan deed ik dat, bleef ik nog heel even in mijn cocon. Terwijl de cursisten binnen kwamen was ik dus nog niet helemaal aanwezig: ik was wat aan het “rommelen”. Ik gaf ze uiteraard een hand en stelde me voor. Maar ik was meer bezig met mijn spullen klaar leggen, nog even snel naar het toilet, kopje koffie inschenken etc. Als iedereen aanwezig was, was ik er ook en begon ik vol overgave aan mijn training.

Ik had me nooit eerder gerealiseerd dat dat “gerommel” een gemiste kans is. Deelnemers komen binnen en op dat moment is er zo veel  waar te nemen als je wel volledig open staat voor de ontmoeting: Komen ze wat schuchter binnen, vol verwachting maar nerveus voor het onbekende? Of zijn ze vol bravoure? Zijn ze nat geregend of hebben ze moeten haasten. Hebben ze er zin in of zijn ze ‘gestuurd’ en is het een verplicht nummer? Al deze mensen met hun eigen verhaal komen mij de hand schudden, maar ik ben nog met mezelf bezig. Hoe respectloos is dat? Ik realiseerde me dat ik dus best mag “rommelen” maar dat ik dat moment naar voren moet trekken. Iets eerder aanwezig zijn, doen wat ik nog wil doen. En dan vanaf het moment dat de cursisten binnen komen ben ik ‘on stage’ en is de dag begonnen!

Sinds ik deze kennis probeer toe te passen in mijn werk valt me op dat dat ook op de school van mijn kinderen gebeurt. Want door dit inzicht over het belang van de ontmoeting aan de start van de dag, begreep ik ineens een fenomeen van school wat ik daarvoor op zich prima vond maar niet echt doorzag.

Een handje geven bij binnenkomst in de klas

De leerkrachten geven onze kinderen namelijk een hand bij binnenkomst! Niet alleen tijdens de eerste dagen van het nieuwe schooljaar (dat dacht ik altijd, ik dacht: “dat zal wel overwaaien”) maar iedere dag, het hele jaar lang.  Ik begrijp nu dat in dit gebaar ook voor hen en voor het kind een belangrijke ontmoeting verscholen zit. Al moet ik mijn zesjarige er soms nog wel even op wijzen dat ze de juf ook aan moet kijken als ze haar een handje schud, maar dat terzijde.

De leerkracht begroet op deze manier ieder kind iedere dag persoonlijk. Het wordt nooit vergeten. Ze zien iedere dag hoe de snoetjes staan, al voordat de schooldag officieel begonnen is. En het kind weet dat het ook vandaag weer welkom is en gezien wordt. De juf is meteen present voor haar publiek.

Dat laatste is overigens dus wel een dingetje wat mij betreft. Dat de juf er meteen voor ‘de kinderen’ is. Want tegelijkertijd heb ik me ook gerealiseerd dat ‘wij ouders’ onszelf een beetje tot ‘het gerommel’ verheffen. Er is altijd wel een dringende vraag, een mededeling of iets anders dat aandacht nodig heeft. Van de juf. Volgens ons. Maar daarbij dwingen we de juf tot ‘rommelen’ terwijl ze al ‘on stage’ is voor haar cursistjes. En dus moet ze zich meer dan nodig inspannen om de kinderen het welkom te geven dat ze iedere ochtend verdienen.

Wij ouders staan meestal vooraan als we vinden dat er iets niet helemaal goed gaat (ja hoor, ook ik!). Maar dat we het belangrijke “ontmoetingsmomentje” voor de juf en onze kinderen zelf regelmatig verstoren zien we met gemak door de vingers. Zo zijn we dan ook wel weer……

» Lees ook: hoe toon je je ouderbetrokkenheid?

» Lees ook: hoe kies je een middelbare school?

De foto van het klaslokaal is van Shutterstock

Meer blogs van Edith: