‘Meiden, ik ga weer de juf uithangen en moet jullie zus met school helpen. Jullie mogen nu even zelf spelen.’ Nou ja ‘even’? En ‘mogen’? Even best wel lang eigenlijk. Zo’n beetje de halve ochtend? Ja, best lang…En het is ook niet geheel op vrijwillige basis.

 

En…actie!

Voordat ik me op mijn nieuwe carrièreswitch stort, neem ik nog even de dag door met mijn drie meiden. Dan hebben ze een beetje een besef van wat er komen gaat. Ik noem hier nog expliciet bij dat de zakken chips en ladingen snoep pas na het fruit eten en het middagbroodje komt. Dat duurt in hun perceptie dus nog eeuwen, maar dan weten ze wel dat ze hier pas over hoeven te beginnen nadat we onze lunch achter de kiezen hebben. Capiche ladies? Ca-wattes, hoor ik hen gewoon denken.

De middelste en jongste nestelen zich op de bank met een tablet en ik nestel me samen met de oudste aan de keukentafel. Als mijn oudste dametje alle schoolspullen klaarlegt, zet ik de vliegtuigmodus van mijn mobieltje aan. Zo, nu ben ik er helemaal klaar voor. Focus op aan en gaan met die banaan. Wat kan er nu nog misgaan? Niets. Alles onder controle.

 

Maar dan…

Wanneer we het lesprogramma voor vandaag doornemen, vraagt de jongste zich ineens hardop af waar papa nou is? Ik leg haar uit dat het weekend weer voorbij is en dat papa op zolder aan het werk is. Ze kan weer even vooruit met deze wetenschap en kruipt weer op de bank. Tien minuten later staat ze naast me en kijkt me aan. Oh ja, ik ken die blik. Het is het startsein voor het oorlogspad die ze nu uit gaat leggen. Ik geef haar een aai over haar bol en vraag haar of ze nu dan weer fijn verder gaat spelen? Tevergeefs. Dat is ze niet van plan. Met al het geduld dat ik in mij heb, opper ik haar wat ideeën. Tekenen? Duplo? Strijkkralen? Voor geen van allen loopt ze warm. Tuurlijk niet…

Handig dit. Ik druk haar op het hart toch maar even (een halve ochtend) te gaan spelen, want ik heb nu gewoon geen tijd voor haar. Punt. Haar gezichtje betrekt. Ze is het niet eens met de stand van zaken en stampvoetend zet ze dit kracht bij. Alsof ik het wel eens ben met deze hele situatie. Hell no!

 

Ik had nu gewoon moeten werken

Ik had op dit tijdstip gewoon lekker aan het werk moeten zijn in een wereld waar niets aan de hand was. Collega’s pesten en lekker bezig zijn. De hele dag. De klok in de gaten houdend of het al tijd was voor pauze. Want dan is het tijd voor een lekkere hap en een net zo fijne snap en dan is de dag weer doormidden enzo en dan kan ik tussen het collega’s pesten en werken door, weer af gaan tellen tot de klok de eindtijd van de dag aangeeft en mag ik lekker op mijn fiets naar huis. Fiets in de schuur en dan een welverdiend wandelingetje naar kinderopvang en BSO om mijn meiden op te halen die ik de hele dag niet had gezien. Met die wandeling tik ik dan net nog even het target van mijn stappenteller aan. Oh ja, wat mis ik die ankers.

Maar goed…dat was in mijn vorige leven. Dit is mijn leven nu en ik heb me er nog niet helemaal bij neergelegd, merk ik na deze mijmering. Ja, ik moet er nog een klein beetje aan wennen en nog ietwat aan mijn geduld werken. Kleinigheidje, komt goed. Echt. Hoop ik…

 

Tel tot tien, tel tot tien!

Want ik voel de spanning zich in mijn hoofd opstapelen, toch besluit ik even tot tien te tellen. Want dat hoor je te doen wanneer je merkt dat de spanning zich ophoopt en je toch pedagogisch verantwoord wilt reageren. Zoals alle moeders dat kunnen. In mijn hoofd maak ik een sprongetje als dit me daadwerkelijk lukt ook nog! Yes! Ik kan dit!

‘Wil je even televisie kijken dan?’ vraag ik haar op uiterst beheerste toon. Ze knikt. Top! Ik zet haar favoriete tekenfilm op en stort me weer op de schoolopdrachten met mijn oudste. We zijn nog geen vijf minuten verder of de jongste piept zachtjes dat ze het koud heeft. Tel tot tien, tel tot tien, tel tot tien…Je kunt dit, je hebt het volledig onder controle. Oh nee, toch niet… 1,2,3… Fuck dat tellen tot tien! Mijn geduld is op… 4, 5….Nee, het gaat me niet lukken! Zeg niks, blijf aardig, zeg niks.

 

Ik schrik van mezelf

Mijn blik sprak kennelijk boekdelen, want mijn meisje zet het nu op een huilen. Tot tien kom ik niet en nét iets te hard bulder ik of ze dan een vestje aan wil? Dat komt er rotter uit dan ik wil en zelfs ik schrik van mezelf. Snikkend komt ze van de bank af en zegt bedeesd dat ik niet zo boos tegen haar moet doen. Terwijl ik mij bedenk dat ze gelijk heeft, trekt mijn oudste me aan mijn mouw. Ze begrijpt de opgave niet. Als ik antwoord wil geven, druipt mijn jongste met haar staart tussen de benen de huiskamer uit, en vlucht naar haar slaapkamer.

Als ze halverwege de trap is,  hoor ik mijn lief de zoldertrap af galopperen. Hij sommeert ons jongste meisje zachter te doen. Zo kan hij namelijk zijn werk niet doen. Wederom krijgt ze een snauw te incasseren. Dit keer van haar vader. Mijn hart breekt en ik besluit haar tegemoet te lopen. Mijn schuldgevoel zorgt ervoor dat ik weer wat ben bedaard en op beduidend kalmere wijze vraag ik haar of ze een vestje aan wil. We vegen samen haar traantjes weg en ik besef me des te meer wat een gekke tijd dit ook voor deze kleine kruimel is. Dit is haar manier om duidelijkheid te vragen. En geef haar eens ongelijk! Ik ben haar baken en haar veiligheid in deze tijd waarin alles anders is.

 

We doen dit als team

Haar manier van aandacht vragen is zo begrijpelijk. Ik leg haar nog een keertje uit hoe de indeling van de dag eruit ziet. Ik help haar grote zus met school, dan gaan we wat fruit eten, daarna help ik grote zus nog even verder. Daarna is het tijd voor een boterham en gaan we een wandeling maken. Ik vertel haar dat ze tot die tijd zelf moet spelen. Als ik haar vraag of ze dit begrijpt, knikt ze en zie ik die vonkeling weer in haar ogen. Die vonkeling die me vertelt dat ze weer gerustgesteld is. Die vonkeling die mij ook weer helpt mijn rust terug te vinden. Want rust bewaren is een wisselwerking. Dat kan alleen als we als team aan die rust en dat overzicht werken. En wij kunnen dit, we deden het al vaker de afgelopen weken!

 

En we gaan weer doorrrr!

Opgetogen herhaalt ze nog even dat we strakjes gaan wandelen. Het hoogtepunt van de dag. Ze is mijn uitbarsting alweer vergeten. Ik niet. Ik voel me een echte rotmoeder. Een rotmens. Waarom is het zo lastig om geduldig te blijven. Heel gek is het natuurlijk niet wanneer er aan alle kanten aan je wordt getrokken en aandacht wordt gevraagd. Misschien moet ik ook niet te streng voor mezelf zijn. Ik doe wat ik kan en meer dan mijn best kan ik niet doen. Een wijze les die ik mijn meiden ook altijd mee probeer te geven. Ja, precies, zo is het. Ik haal even diep adem en schuif weer aan bij mijn oudste dametje aan de keukentafel en herhaal voor mezelf dat ik niet meer kan doen dan mijn best. We storten ons weer op de thuisschool. De juf staat weer aan.

 

Daar gaan we weer…

‘Hou ohooop!’ Klinkt het als we er net weer lekker in zitten. ‘Niet na pratuuuuhuuun!’ Dit gaat nog een paar keer over- en weer. Oké, je kunt dit. Blijf rustig. Laat ze maar heel even. Dit hoort er gewoon ook bij. Dit doen kinderen wanneer er geen of weinig aandacht is. Het gaat zo wel over. Te laat. De eerste tik wordt zojuist uitgedeeld. (Nee, niet door mij!) Gevolgd door een heuse achtervolging rond de salontafel in de huiskamer. Oh, ik wil het zo graag goed doen, maar jemig…het lijkt in vlagen wel een ware martelgang! Denk aan al die zen plaatjes op social media. Denk aan die moeders met hun kopjes koffie of thee met een gelukzalige uitstraling hun kinderen thuisonderwijs geven. Dat ben jij ook. Dat kun jij ook! Vind die rust, vind die rozengeur en maneschijn, vind die zen!

 

Wat wordt er eigenlijk veel gevraagd

Nee, dat kan ik niet! Ik lust niet eens thee of koffie! Nee, nee, nee, ik kan dat niet! Ik wil ook een potje gillen. Ik wil ook stampvoeten. Maar ik doe het niet. Streng doch rechtvaardig spreek ik de middelste en de jongste toe en ze zijn warempel onder de indruk. Stiekem moet ik nu wat gniffelen. Gewoon vanwege het feit dat dit wel een helse uitdaging is. Maar ik doe het wel en ik probeer het wel. Ik doe écht mijn best.

We moeten gewoon doorwerken, de juf voor onze kinderen zijn, de moeder voor onze bloedjes zijn, het huishouden bij zien te houden, natuurlijk ook nog wat sporten, zodat we niet onderdoen aan de eretitel van ‘fitmom’. En dat allemaal tegelijk. Wat vraag ik eigenlijk veel van een bijna vierjarige en een vijfjarige. Wat vraag ik eigenlijk veel van mijn kersverse achtjarige en wat vraag ik eigenlijk veel van mezelf. Best wel onbegonnen werk eigenlijk. Maar weet je? Ik neem ontslag! Ik ga staken. Of ik neem vakantie. Een vrije dag is ook al prima. Iets.  

 

Meer dan je best kan je niet doen

Morgen weer een nieuwe dag…Dan proberen we het wel weer. Hoe zat het ook al weer? Oh ja, meer dan je best kun je niet doen. En ik geloof dat ik zojuist meer dan mijn best deed…
We doen dit als team. En als het team ergens hapert, dan maar een dagje even niet en de aandacht daarheen laten gaan, waar nodig. Adem in, adem uit…

 

Meer blogs van Judith: