Ga je gekke dingen doen als je 40 wordt?

Zo dan, daar zit ik dan. Even bij te komen van de rollercoaster van de afgelopen periode. Het zit namelijk zo: ik ben toe aan een nieuwe baan. Ik kan er een lang verhaal van maken en er gaat een aardige geschiedenis aan vooraf, daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien. Maar dit is de kern. Al jaren werk ik op dezelfde plek en die plek was al die jaren dik oké. Nog steeds wel eigenlijk. Ik heb een heerlijk team, heb een vast contract en ik heb zekerheid. Alles in kannen en kruiken. Zou je denken.

Ik hunker naar uitdaging en prikkeling

Nu mijn kinderen groter en zelfstandiger worden, komt daar ook meer tijd voor mezelf voor terug. Meer rust. Nog steeds druk en hectisch, maar op een andere manier. Met die rust komt ook onrust. Zo goed als ik altijd op mijn werkplek zat, zo anders werd dat nu. Al een tijdje wrong de schoen wel wat hoor, maar we hadden onze handen zo vol aan ons gezinsleven, dat ik van de gedachte aan een andere baan al moe werd! De zekerheid, stabiliteit, voorspelbaarheid en structuur was heel lang waar mijn behoeften lagen. Het paste bij de fase van mijn leven en het paste bij het moment. Nu ben ik in een fase beland dat de extra tijd en ruimte er juist voor zorgt dat mijn behoeften veranderen. Dit ligt ook ten grondslag aan de persoonlijke ontwikkeling die ik doormaakte. Nu deze aspecten bij elkaar komen, begint het te schuren en hunker ik naar uitdaging en prikkeling. Dat mis ik nu in mijn huidige functie. Dat wat altijd wel prima voor me was, ging me nu juist heel erg tegenstaan! Ik ken het riedeltje nu wel en was het beu. Ik wilde meer! Die big 40 lonkt nu echt naar me en als dat was wat ik echt, echt, echt wilde, dan was nu wel het moment!

Waar moest ik beginnen?

Het werd me steeds duidelijker! Het was tijd voor een volgende stap. Een nieuwe uitdaging, andere prikkels. Het was tijd voor actie! Maar hoe, wanneer en waarom? Zou ik er wel goed aan doen om al mijn zekerheden op te geven in deze onzekere en grillige tijden? Waar moest ik beginnen? Wat wilde ik?! Wat ging ik dan doen? Zat men wel op mij te wachten? De prikkels sloegen om in keiharde twijfels, onzekerheden en vragen waar ik geen antwoord op wist. Soms zelfs complete paniek. Tot hyperventilatie aan toe.

Ik nam een loopbaancoach in de arm

Midden in die paniekfase ging ik een loopbaancoach traject in. Dit had voor mij als voornaamste resultaat dat ik een schop onder mijn hol kreeg. Voornamelijk van mezelf! Er werden wat doelen gesteld waar ik naartoe zou gaan werken. Maar daar was ik te ongeduldig voor. Toegegeven, misschien ook wel ietsiepietsie te eigenwijs. Uiteindelijk zou het er toch op aankomen dat ik de stoute schoenen aan zou trekken en zou gaan solliciteren. Dus die doelen spoelde ik één voor één door de plee en ik ging in een rechte lijn door naar het zoeken van vacatures. Al gauw vond ik een treffende waar mijn bloed sneller van ging stromen, ik schreef een sollicitatiebrief en prompt werd ik uitgenodigd. Hoe suf ook, dit overviel me zo! Ik had het echt niet aan zien komen en had me er eigenlijk al helemaal op ingesteld dat ik nooit meer iets terug zou horen of dat ik vriendelijk werd bedankt voor de getoonde interesse, maar dat ik toch niet binnen het profiel paste.

Ging ik dit nu echt doen?!

Nog nauwelijks bekomen van mijn strubbelingen, was ik voor ik er erg in had, onderweg naar mijn eerste sollicitatiegesprek. De eerste sinds een goede 8 jaar. Mijmerend zat ik in de auto. De afgelopen jaren flitsten voorbij en ik werd er lichtelijk sentimenteel van. Ging ik dit nu echt doen? Ergens voelde het een beetje als vreemdgaan, wat nergens voor nodig was, want ik heb van het begin af aan open kaart gespeeld met mijn leidinggevende. Ze begreep mijn beweegreden en steunde me in mijn weg. Oh, dat raakte me ineens zo. Net zoals ik ineens intens werd geraakt door iedereen in mijn omgeving die z’n vertrouwen in mij hardop uitsprak. Het begrip en het vertrouwen in mij maakte me emotioneel en het zorgde ervoor dat ik gedwongen werd om ook vertrouwen in mezelf te hebben. Bijzonder om dat zo intens te voelen. Ook mijn kinderen kwamen voorbij. Mijn jaren als moeder. Mijn zwangerschappen en hoe ons avontuur als ouders begon. Die kleine baby’tjes die uitgroeiden tot de meiden die ze nu zijn. Ik voelde me ineens zo geliefd, zo mij. Het was zo mooi te ervaren dat ik mocht zijn wie ik ben. Het was goed. Tegelijkertijd bleef het voelen als een gek soort van verraad. Ik werd steeds verscheurd tussen het gevoel van verraad, adrenaline en berusting. Ik voelde me niet mezelf, terwijl ik juist meer mezelf was dan ooit.

Ik hoopte stiekem op een afwijzing

Het gesprek verliep soepel, maar het bleek voor mij geen liefde op het eerste gezicht. Ik weet oprecht niet wat ik had gedaan wanneer ik door was gegaan naar de volgende ronde. Dat deed er op dat moment ook eigenlijk helemaal niet meer zo toe voor mij. Eigenlijk hoopte ik heel stiekem op een afwijzing. Dit was echt een typisch schoolvoorbeeld dat het resultaat niet van belang is, maar de weg ernaartoe wel. Alles wat ik op die weg tegenkwam deed ertoe en voor nu deed het er niet toe of ik die baan wel- of niet zou krijgen. Het was voor mij zo ontzettend goed geweest dat ik dit had gedaan. Dat ik een brief had geschreven, die prikkels en spanning ervaarde en dat ik van het perspectief en ‘’de kans op’’ had gesnuffeld. Daar kreeg ik echt een boost van! Dat had ik echt even nodig om mezelf weer op waarde te kunnen schatten.

Zijn er meer die ineens peper in hun reet hebben?

Met deze stap was ik er echt van overtuigd dat het abso-zeker-weten-luut, tijd was voor een andere baan. Ik zou er voor gaan. Deze zou het niet worden, ik werd inderdaad afgewezen. Maar het was goed zo. Ik was er niet verdrietig over en ik werd slechts gevoed in mijn drang naar het vinden van een andere baan.

Man, word ik bijna 40 ofzo? Komt het door de kinderen die groter worden? Zijn er meer die ineens peper in hun reet hebben en geen idee hebben hoe die daar kwam? Nooit geweten dat meer rust, zoveel onrust teweeg kon brengen.

Meer blogs van Judith: