Ik ben geen vrouwen-vrouw
Door Nathalie: Ik ben geen “vrouwen-vrouw”, dat wil zeggen.; ik zie er best vrouwelijk uit met mijn lange blonde haar, nagellak en lippenstift, maar ik denk vaak als een man. Ik heb net zoveel vrienden als vriendinnen, en de vriendinnen die ik heb zijn ook van een wat “minder vrouwelijk soort”. Ja, ja, ik weet zeker dat mijn vriendinnetjes die deze blog lezen zich hier echt wel in zullen herkennen. Verwacht van mij geen getut met mede-moeders op het schoolplein, denk niet dat ik weet welk merk handtas op dit moment hip is en ook de pedicure, manicure en kapper (1 keer per jaar) zijn niet aan mij besteed. Hoe dat zo komt? Ik heb echt geen flauw idee! Ik heb gewoon nooit de behoefte gehad om met een kliekje meisjes, en later vrouwen, te tutten of samen op te trekken. Ja stappen! Stappen dat kon ik als de beste met een aantal meiden. Maar we huurden wel de bier tap af en gunden elkaar altijd en overal het beste. Voor ons geen roddel en achterklap. Zinde iets je niet? Gewoon zeggen! En als het de ander niet aanstond? Dan werd er over gesproken en gingen we weer door…no hard feelings!
En toen werd ik ook nog eens moeder van twee mannen! Heel bijzonder om van dichtbij twee mannetjes op te zien groeien en te ervaren hoe heerlijk simpel het leven van een jongen/man is. Neem nou de vriendschap tussen twee jongens. Ze vinden elkaar aardig om een aantal redenen. Vaak begint het bij ons thuis met voetbal. Kan je goed voetballen dan is er al een stevige basis voor vriendschap. Ben je daarbij ook nog een bikkel in het veld en ga je niet meteen liggen janken als je voor je schenen wordt geschopt dan ben je al helemaal goedgekeurd. Dat samen voetballen houden ze uren vol, maar soms tref ik ook een aantal heren aan die gebroederlijk gebogen zitten boven een spel Pokémon kaarten of zitten er hordes gezamenlijk te schreeuwen bij Fifa 17. Veel woorden hebben ze niet nodig, het bij elkaar zijn is al genoeg.
Voor mij als moeder is het ook allemaal redelijk makkelijk te begrijpen. Je geeft je mannen een beetje liefde, voldoende te eten, af en toe een complimentje, de ruimte om zichzelf te zijn, en ze zijn helemaal tevreden. Geen “ik ben niet op jouw feestje uitgenodigd dus jij mag ook niet op het mijne komen!” taferelen. Geen “ze deed gisteren zo stom tegen me dus nu wil ik niet met haar spelen en is ze mijn vriendin niet meer” praktijken. Heerlijk en eenvoudig….what you see is what you get.
Tot zover helemaal tevreden dus, als moeder en vrouw. Totdat ik een keer nietsvermoedend naar de voetbaltraining van mijn jongste aan het kijken was. Ik raakte in gesprek met de vader van een jongetje wat ook aan het trainen was maar niet met het elftal van mijn jongste. We raakten in een geanimeerd gesprek over werk, opleiding en de schoolkeuze van onze kinderen. Toen mijn oudste zoon na zijn eigen training naar ons toe kwam lopen bleek hij deze vader en zoon al te kennen van de club. We kletsen nog wat na met z’n allen en stapten daarna de auto in op weg naar huis. “Goh, aardige vader was dat!”, zei ik tegen mijn oudste zoon. “Ja he mam, zijn zoontje valt ook wel eens in als Noah’s team een speler tekort komt”. “Ok, ik heb hem nog nooit gezien anders”. Dat kon inderdaad ook wel kloppen want normaal gesproken neemt mijn man de trainingen voor zijn rekening. “Papa kent hem wel hoor, die staat heel vaak met hem te praten!”. Een diepe zucht volgde…….”Het is maar goed dat je vandaag je lippenstift op hebt gedaan mam, dan val je in ieder geval mee!”. “Hoezo? Dan val ik mee?”. “Nou papa zei de vorige keer tegen die meneer dat hij soms het gevoel heeft dat hij getrouwd is met een bouwvakker in plaats van met een vrouw!!!”
Tja, ik heb besloten om dat maar op te vatten als een compliment
Foto is van Shutterstock
ohhh haha briljant!!!