Gameverslaafd, wanneer grijp je als ouder in?

Kleine oogjes in een veel te bleek koppie kijken vermoeid naar me. Zijn handen nerveus om zijn mobiel. Elke keer is het  hetzelfde liedje... Een reeks geeuwen wordt niet eens meer onderdrukt en ik kan bijna de maaginhoud zien van mijn leerling. Zo wijd is het gegeeuw. D. steunt op zijn armen, alsof zijn hoofd van lood is. Te zwaar om zonder hulp rechtop te staan.  'Laat geworden?' vraag ik quasi nonchalant aan hem. Hij schudt zijn hoofd en zegt dat hij ziek was. 'Alweer ziek? Wat vervelend zeg.' 'Mijn zusje is ook heel veel ziek' voegt hij snel toe, alsof het dan minder erg is. Ik maak de zoveelste notitie over D. en zeg dat ik me zorgen maak om hem.

Wanneer grijp je als docent in?

Als moeder met 3 schoolgaande kinderen, wil ik graag weten wat er met mijn kinderen aan de hand is en of er bijzonderheden zijn. Elk oudergesprek grijp ik met beide handen aan en tussendoor vraag ik regelmatig naar het reilen en zeilen van mijn kroost. Als docent handel ik vanuit dezelfde gedachte; ouders willen graag weten hoe het met hun kinderen gaat op school. Maar wanneer trek je aan die spreekwoordelijke bel en escaleer je de boel? 

Ik besluit mijn zorgen eerst te uiten bij de mentor. Nog voordat de mentor heeft kunnen reageren op mijn mail, treffen we elkaar bij de koffieautomaat. Hij voor koffie, ik voor thee. We praten over D. en mijn bevindingen; altijd moe, veel ongeoorloofd absent, stapels inhaaltoetsen en vage ziekmeldingen waardoor er een spijbelvermoeden rijst. Mentor A. is blij dat ik heb gemaild en deelt het vermoeden van een game verslaving. D. heeft moeite met het onderbreken van zijn computerspel voor de rest van zijn dagelijkse activiteiten. Zijn mobiel is heilig. Niet alleen naar school gaan, of huiswerk maken, ook eten, drinken en zelfs het slapen lijden eronder. 

De ouders erbij betrekken

De schoolarts heeft de leerling in kwestie onderzocht, maar geen aanwijsbare redenen kunnen vinden voor het veelvuldig ziek zijn. Een game verslaving lijkt steeds reëler te worden. Dan wordt de knoop doorgehakt om de ouders op de hoogte te stellen. Wees gerust; dit soort dingen gaan natuurlijk niet over 1 nacht ijs en zijn intern veelvuldig besproken. De ouders van D. worden betrokken om onze vermoedens en observaties te delen. De ouders van D. reageren allerminst verbaasd. Ze vinden het gamen van hun kind ook zorgelijk, maar ze wisten niet dat het zo erg was dat hij er zelfs voor spijbelt. De moeder heeft vochtige ogen en slaat haar handen voor haar gezicht. Ze weet het ook niet meer. Ik voel met haar mee, maar weet ook niet hoe ik dit moet oplossen. Ik raad haar enkele websites aan waar ik naar heb gegoogeld.

Hulp zoeken bij gameverslaving van je kind

Denk je dat je kind (of broer, partner, enz enz) gameverslaafd is? Trek dan aan de bel. Een game verslaving is net zo verwoestend als een gokverslaving. Mindkorrelatie.nl is een website waar je terecht kunt. Maar je vindt ook nuttige informatie op https://www.gameninfo.nl/effecten-verslaving.

Het is heel logisch als je twijfelt of het gamen wel écht een verslaving is. Jij zit immers ook 24/7 aan je mobiel vast geplakt. Waarom is dat van jou geen verslaving en van Pietje wel? Dat je twijfelt, is alleen maar logisch. Test het vooral. Dan weet je het zeker. De site van Trubendorffer wordt door hulpverleners van Mindkorrelatie aangeraden om naar te kijken. Laat degene van wie je vermoedt dat er sprake is van een verslaving, sámen deze test maken en bespreek dan het resultaat.

Moet je je nu zorgen maken om je eigen kind?

Sinds ik hiermee geconfronteerd ben op school, ben ik thuis nóg beduchter op electronica. De kinderen mogen slechts 1 x in de 2 weken op de Ipad/laptop, maar met deze leerling vers in mijn achterhoofd, ben ik nóg waakzamer geworden. Zaadjes worden jong geplant en worden naarmate je ouder wordt, steeds groter en grotere patronen. Kinderen moeten zich kunnen vermaken zónder electronica. Het is ook helemaal ok om je af en toe te vervelen. Dat is heel normaal, dat je je verveelt en een keer niets te doen hebt. Je hoeft niet continu blootgesteld te worden aan informatie. Dit geldt overigens net zo goed voor de grote mensjes. 

Niet iedereen is het eens met mama's nee. 

De Zoon gilt en rent stampvoetend de trap op als ik zeg dat hij niet op de Ipad mag. 'Ik tel tot 3 en dan sta je rustig beneden' roep ik naar boven. Een donderwolk staat voor mijn neus met de armen over elkaar heen met een blik die kan doden. Op rustige toon zeg ik dat elke keer wanneer er vanaf nu wordt gevraagd om tv of Ipad, en papa of mama nee zeggen, er 1 dag bij komt dat er geen spelletje gespeeld mag worden. 'Maarrrrr...' Ik onderbreek direct de tirade die ongetwijfeld uit zijn mond gaat komen en leg nogmaals rustig uit wat de nieuwe regel is. Nee is nee en als er om wordt gezeurd of als een idioot om wordt gestampt, dan duurt het alleen maar langer voordat het weer mag. Als je mazzel hebt, mag je volgende week weer op de computer. 

Het is geen fijne boodschap, maar je weet wat ze zeggen. De een zijn dood...

De Kleine Pluis kijkt triomfantelijk naar zijn grote broer en roept blij uit dat K2 nu met hem kan spelen. 'Kom abi, jij bent de giraf, ik ben de vleermuis' en geeft De Grote Broer de Duplo giraf. Met tegenzin wordt de giraf uit de handen gegrist van K3 en kiest K2 eieren voor zijn geld. 'Dan wil ik wél op de tractor' hoor ik hem roepen. Samen bouwen ze aan een grote dierentuin zonder mensen, want dieren vinden het niet leuk als mensen komen kijken.

Zucht. 

Er is weer rust in de tent. Ik geniet er van zolang het duurt.

Meer blogs van Melek: